برنامه ی این سفرِ موجز را جوری تنظیم کرده بودم که ساعت ششِ عصر روز سیزده خرداد در اصفهان باشم. معطلی های بین راه اما مرا با یک ساعت و نیم تأخیر به مجلس رساند. یعنی به تکیه یا گلستان شهدای اصفهان زمانی رسیدم که نیم ساعت به پایان برنامه مانده بود. کاملاً چار اطراف منطقه را برادران امنیتی و انتظامی قُرق کرده بودند. جوانان خوب و غیرت مند جلو آمدند و مرا دوره کردند و با فریاد های درود و سلام، بردند به سمت درِ ورودیِ سالن. جایی که جناب شیخ عبدالله نوری بر یک صندلی نشسته بود و فرزند ارشد مرحوم آیت الله طاهری بر چارچوب در ایستاده. به هر دوی اینان تسلیت گفتم که صاحب عزا بودند و سرشناس. مرا به یکی از مردان انتظاماتِ مجلس سپردند و وی مرا بُرد و بر یک صندلی نشاند درست صفِ نخست. رخ به رخ تریبون.

روحانی خوش نامی به اسم آقای ادیب داشت سخنرانی می کرد. مغز صحبتش به چیزی اشاره داشت که هم بر نعل می کوفت و هم بر میخ. فضای امنیتیِ مجلس سخت بر زبانش قفل بسته بود. در یک جا به حدیثی از امام صادق اشاره کرد که مضمونش این بود: ای مردم، پشت سر علماء امت ما حرکت کنید که آنان سپر امنی هستند برای باز داشتنِ شیطان از ورود به زندگی تان. دیدم این حدیث عجب کار کرد تاریخیِ شگرفی برای آراستن معاشِ علماء داشته و عجبا که چه معکوس می نماید این روزها این حدیث. چرا که از معدود عالمان مستقل و مردمی که بگذریم، هر چه شیطنت بوده دراین سالهای پس از انقلاب، غالباً از جانب همین علماء بوده بلا تردید. بویژه علمایی که خیمه بسته اند بر منصب های چند به چند و کلیدیِ کشور. حالا از علمایی که دست و دهانشان خونی است چیزی نمی گویم.

مجلس که تمام شد، جمعی از مردم هجوم آوردند و مرا با بوسه ها و همدلی ها و گفته های نغزشان همراهی کردند تا خروجیِ سالن. همانجا بود که ناگهان جمعیت دهان به : یا حسین میرحسین گشود. و عجبا که برخی از شعارگویان، بانوان بودند. به سمت مزار آیت الله طاهری رفتیم. یک جوان که شکل و شمایل بسیجیان را داشت تلاش می کرد خود را به من برساند اما جوانانی که دراطراف من حصار بسته بودند، مانع وی می شدند. سرانجام این جوان از زنجیره ی جمعی که مرا احاطه کرده بودند، عبور کرد و دهانش را تا دم گوش من آورد و گفت: بسیجی های اصفهان مرده باشند که میرحسین آزاد شود. به صورتش لبخند زدم. چه صورت خواستنی و نازنینی داشت.

به سمت خروجیِ مزار حرکت کردیم. جمعیتِ پشت سر همچنان شعار می داد و مرا همراهی می کرد. در آن میان بانویی خود را به من رساند و گفت: سلام آقای نوری زاد، من اشراقی هستم. دانستم این بانو، از نوادگان امام است و عروس آیت الله طاهری. دلم نمی آمد با سرعت از آنجا خارج شوم. در یک جا رو به جمعیت برگشتم. یکی گفت چیزی بگو. و همو همگان را به نشستن فرا خواند. به صورت مردمی نگریستم که در مقابلم و در لابلای قبرها ایستاده یا بر زمین نشسته بودند. کشوری گویا در گورستان خانه کرده بود. به اطلاعاتی های پراکنده در گورستان اشاره کردم و گفتم: اینان ما را به مُردگی می خوانند، ما باید نشانشان بدهیم که زنده ایم. و گفتم: ما آینده را آنگونه که خود می خواهیم خواهیم ساخت نه آنگونه که اینان می خواهند. همه ی صحبتم همین بود. به سمت تهران حرکت کردم. بی آنکه بدانم بلافاصله پس از خروجم از آنجا برادران از خجالت جوانان در آمده اند و پنج شش نفری از آنان را به ضرب و زور برده اند و بازداشت کرده اند.

ساعت چهار صبح بود که رسیدم به قم و بعدش رسیدم به نزدیکی های حرم امام. دیدم راه را بسته اند و اتومبیل ها را به جاده ی قدیم در می اندازند. در عوض اما تا دلتان بخواهد در آن تاریکیِ شب اتوبوس هایی را دیدم از شهرها و استان های سراسر کشور که مردم بی نوا را سوار کرده و به هوای یکی دو روز حال و حول مثلاً داوطلبانه بدینسوی آورده بودندشان تا بهنگام صحبت رهبر سیاهی لشگری باشند برای شعارهای گاه به گاه.

محمد نوری زاد
پانزدهم خرداد نود وسه – تهران
——————————

این مطالب را هم بخوانید:

مراسم سالگرد درگذشت آیت‌الله طاهری به خشونت کشید

http://shahrezanews.ir/39968/بیانیه-جمعی-از-تشکل-های-دانشجویی-دانشگ

شعارهای فتنه گرانه در پایان مراسم سالگرد امام جمعه سابق اصفهان