نوشته ی زیر متن پیاده شده مصاحبه ی من در بخشی از ویژه برنامه ی تفسیر خبر تلویزیون رها درباره سالگرد انقلاب 57 است که در تاریخ 21 بهمن سال گذشته پخش شد.

پرسش: 35 سال از انقلاب ایران گذشته. به نظر شما امروز چقدر از آرزو و آرمان های آن روزها فاصله گرفته ایم؟

یکی از غیرضروری ترین انقلاب های تاریخ، همین انقلاب سال 57 ایران بود. من امروز 32 روز است که برای مطالباتم در مقابل وزارت اطلاعات قدم می زنم. امروز هم کفن پوشیده ام و در پشت و روی آن خواسته هایم را نوشته و پرچم سپیدی هم به دست دارم به نشانه اینکه من با شما سر جنگ ندارم. اینها مرا می بینند، خواسته های مردم را می بینند، مفاسد و دزدی ها را می بینند، اما به جهت اینکه دست خودشان آلوده است، و با ملاحظه اینکه آشکار شدن اینها به برملا شدن دست خودشان منتهی خواهد شد، خود را به نفهمیدن و ندیدن می زنند.

انقلاب سال 57 آرزوهایی بود بر طبق جهالت مردمی که صادقانه این آرزوها را بر قامت روحانیان متوقف دیدند، و روحانیون زیرکانه و بدون اینکه کمترین تخصصی و اطلاعی از کشورداری داشته باشند، معترضان و مخالفین را یا کشتند، یا به زندان انداختند، یا از کشور تاراندند، و سپس عرصه را برای خود بلوکه کردند. ما الان مردمی غارت شده توسط روحانیان حکومتی هستیم. روحانیانی که هیچ گاه مفاسد خود را نپذیرفتند. من شخصا فرد ضد آخوندی نیستم. من می گویم روحانیون هم صنفی هستند مثل سایر اصفاف، کارگران، کشاورزان، دندانپزشکان…بیایند و مسئولیت بپذیرند، اما در قبال آن مسئولیت ها پاسخگو باشند، اما روحانیون حکومتی ما ضایعه پشت ضایعه ایجاد کرده اند، اما مطلقا پاسخگو نیستند و به همین دلیل است که چهره ای کریه از شیوه ی مدیریتی خود به نمایش گذاشته، روز به روز ما را در سختی و ها و جهالت های خود فرو کرده، و اتفاقا عرصه را برای رواج جهالت فراخ و برای رواج درستی و فهم و پاکی تنگ می کنند.

ما گرفتار معضل بزرگی هستیم که خود آبیاری کرده و پرورش و رشد داده ایم. من همین اکنون که با شما صحبت می کنم کفن به تن دارم با پرچمی سپید در دست، و این پیام که آهای حاکمان، ببینید کار محمد نوری زاد که فرزند این انقلاب بوده و در این انقلاب و تناور کردن آن سهم داشته به جایی رسیده که خواسته های بدیهی و ابتدایی خود را بر کفنی نوشته و جلوی وزارت اطلاعات قدم زده می گویید آهای مرا و خواسته های مرا به عنوان نماینده مردمی که طالب درستی و پاکی و ادب و قانون و احترام و شایستگی اند ببینید، چیزهایی که به آنها مطلقا در این انقلاب بها داده نشد. روحانیون به این دلیل که کمترین تخصصی در مملکت داری ندارند و امهات مسئولیت های کشور را در اختیار گرفته اند، انچنان بلایی بر سر این کشور آوردند که مگر در تاریخ سراغش را بگیریم. مملکت داری و دیپلماسی جهانی تخصص هایی هستند که به انسان های کارکشته نیار دارد و نه روحانیانی که از دریچه محدود فقه به جهان نگاه می کند. به همین دلیل است که سال به سال عقب نشسته ایم و امروز در سی و پنجمین سالروز آن انقلابی که اصلا نیازی بدان نداشتیم، شاهد هدر رفتن فرصت ها و سرمایه ها و عمرها و نخبگی ها و آسیب دیدن بسیاری از فرزندان این سرزمین هستیم. این افسوسی بزرگ است برای من و امثال من.

پرسش: شما به این اشاره می کنید که برخی چشم هایشان را می بندند و نمی بینند. دلیل این ندیدن ها و شاید دلیل این نخواستن ها برای دیدن چیست؟

به سه دلیل اصلی و یک دلیل حاشیه ای، یک، منافعی که دارند، دو، ترسی که دارند، سه، جهالت، و چهار، ناچاری. درباره مورد چهارم، مادر شهیدی را در نظر بگیرید که ناگزیر به حفظ ریسمان به این نظام و هر آنچه که در آن بوده است. در مقابل، جمعیت فراوانی هستند که می ترسند، و عده ای هم مدیران و مسئولانی هستند منافعشان در حفظ وضع موجود است، عده ای دیگر هم به جهالتی گرفتارند که تعدادشان هم کم نیست، که در محدوده خواسته های خود متوقفند. این ها دلایلی است که جماعتی، کمترین گزشی از آنچه که می بینند در خود احساس نمی کنند

پرسش: کلام پایانی شما برای این برنامه؟

پس از 32 روز قدم زدن در مقابل وزارت اطلاعات، من از امروز کفن پوشیده ام ، و پرچمی بلند به دست گرفته ام، و این حرکت هیچ دلیلی جز این ندارد که خواسته های من، خواسته های مردمیست که زبانشان به لکنت افتاده و قادر به واگویه کردن مطالبان خود نیستند. من، این طایفه از مردم معترضی که نمی تواند اعتراضشان را به زبان آورند، و حرفشان شنیده نمی شود، و به بازی گرفته نمی شوند را نمایندگی می کنم. صورت ظاهر قدم زدن های من، اموالیست که چهار سال و نیم است برده شده. ولی باطن حرکت من یک نافرمانی مدنیست. مرا به کلانتری و دادگاه برده و تهدید کردند، اما باز با اینجا آمده ام برای قدم زدن، و این نقطه ی عطفیست در حرکت سیاسی این جامعه ی فروخفته و فروکشته که کمترین اعتراض سیاسی در آن برتابیده نمی شود، و من آنقدر به این قدم زدن ها ادامه خواهم داد تا این در بسته را باز کنم. من کسانی که داخل وزارت اطلاعات هستند و ما را می بینند و به حساب نمی آورند با همین رفتار مدنی بیرون می آورم و خواسته های مردم را در مقابل آنان بر طبق اعتراض می نهم. امیدوارم این حرکت بدون خشونت و این اعتراض مدنی به نتیجه برسد.