یکشنبه بیست و یکم اردیبهشت – روز هفتاد و نهم

یک: از داخل اتومبیل، مردی را دیدم شصت ساله که به جای خالیِ من می نگریست در قدمگاه. می رفت و سر بر می گرداند و اطراف را می کاوید. به او که رسیدم سر جلو بردم. انگار که بخواهم نشانیِ جایی را از او بپرسم. همین که سلام گفتم، گل از گلش شکفت. اتومبیل را در جای همیشگی اش جای دادم و بساط خود را برداشتم. مرد آمد. خنده روی اما موقر. کت و شلواری نازک و روشن به تن داشت.

گفت: امروز از رادیو داستانی شنیدم از زندگی عارفانه ی رجبعلی خیاط. خیلی به دلم نشست. به خود گفتم بلند شو برو دیدنِ یکی که حالِ خوبی دارد. یاد شما افتادم و عاشقانه هایتان. و پرسید: چرا به سراغ آن طلبه ای نرفتید که یک کلیه اش را به کودکی هدیه داد؟ درست که آخوندها خیلی به ما ظلم کرده اند اما کار خوبِ هرکس را باید پاس داشت. گفتم: من نشانی اش را ندارم. چند جا پرس و جو کرده ام اما به جایی نرسیده ام. و گفتم: تلفن یا نشانی ای از وی اگر بدست آورم حتماً به دیدارش خواهم شتافت با سر.

مرد موقر به تبسمِ مدامش وسعت بخشود و گفت: ما که از این مذهب و این دین خیری ندیدیم، شما بیایید و همه را به اخلاق و عشق دعوت کنید. و اینطور ادامه داد: بیایید یک کمپین عشق راه بیندازید و همه ی مردم را به عاشق شدن فرا بخوانید. گفت: امروز، جز اخلاق، هیچ چیز دیگر نجات دهنده ی ما از توفان بحران ها نیست.

دو: جوانی برومند و زیبا روی آمد و دست داد و خوش و بش کرد. انگار که سی سال است همدیگر را می شناسیم. گفت: دیر کردید امروز. من نیمساعت است که در این اطراف پرسه می زنم. گفت: اتومبیلم را بردم جای دوری گذاشتم و خودم نرم نرم آمدم اینجا. از دور که دیدمتان خیلی خوشحال شدم. جوان برومند دوست داشت حرف بزند. ومن، شنوای خوبی بودم برای سخنان پر شتاب او. داستان زندگیِ یکی از دوستان و همکارانش وا گفت. این که چه مشقاتی کشیده از دست این نظام اما همچنان پای در رکاب این نظام است. و نتیجه گرفت: مشکل ما این جور آدمها هستند. گر چه زیاد نیستند اما پای در رکاب این نظام اند. دلیلش حالا چه هست من نمی دانم. خودشان می گویند حساب نظام را باید از حاکمان جدا کرد. عجیب است که اینها به چشم خودشان می بینند ضعف ها و جنایت ها و خیانت ها و فسادها را اما نمی توانند از آن دل بکنند. این جور آدمهایند که سد راه رهایی مردمند.

پژوی اطلاعات آمد و چرخی زد و در همان حوالی ماند. به جوان برومند گفتم: اینها آمدند. احتمالاً شما را صدا می زنند و از شما کارت شناسایی خواهند خواست. اصلاً نگران نباشید. کارشان همین است و نمی توانند حضور غریبه ها را نادیده بگیرند. گفت: من هیچی با خودم نیاورده ام. گفتم: دیده ام که کارت بانکی هم پذیرفته می شود البته. یکی از اطلاعاتی ها که مردی سی و هفت هشت ساله و تو پُر بود و ته ریشی به صورت داشت، از اتومبیل پیاده شد و جوان برومند را صدا زد. جوان برگشت و انگشت اشاره ی مرد اطلاعاتی را به سمت من و خودش دید. به سمت من سر چرخاند و گفت: این آقا با شما کار دارد یا با من؟ مرد اطلاعاتی این را شنید و گفت: ما با دکتر که کاری نداریم با تو کار داریم. و ادامه داد: اینجا متعلق به خود دکتر است.

جوان رفت و داستان کارت شناسایی و نوشتنِ مشخصات شروع شد. مرد تو پُر آمد طرفِ من و دست داد و گفت: شنیده ام تُرکی. گفتم: بله، اما ترکیِ ما را ترک های اصیل آذربایجان به رسمیت نمی شناسند. پرسید: اهل کجایی مگر؟ جواب دادم: شهریار. شهریاری ها مگر ترک اند؟ عده ای ترک اند عده ای فارس. و من از کودکی هم ترکی را و هم فارسی را توأمان آموختم. اینجا بود که محبتش گل کرد و با نگاه به تن پوش تازه و پرچم قرمز به زبان ترکی شروع کرد به نصیحت کردن. این که: حیف تو و مقام و منزلت توست. هیچ آیا به دور نمایی که از خودت ساخته ای توجه کرده ای؟ حیف نیست پشت سرت بگویند قاطی کرده؟ تو برای خودت دکتری استادی، فردا می خواهی در همین جامعه کار کنی، هیچ به فردای خودت و خانواده ات فکر کرده ای؟ فردا به بچه ات نمی گویند پدرت کفن پوشیده پرچم گرفته تعادلش را از دست داده؟

مردِ توپُر به زبان ترکی سخن می گفت و من می شنیدم و کمی آنسوتر از ما جوان برومند در حال پاسخگویی به مرد اطلاعاتیِ دیگری بود که داخل اتومبیل نشسته بود و من وی را می شناختمش که مرد با ادب و محترمی بود. ” بیا و ول کن برو پیِ کارت و خودت را سبک نکن” . این را مرد توپر به من گفت. حتی پیشنهاد داد: بیا و این اموالت را به نظام ببخش. مگر چقدر می شود؟ طرف جانش را داده تو چند تا کامپیوترت را ببخش. دست بر شانه اش نهادم و من نیز زبان به ترکی برگرداندم. به وی گفتم: سپاس که بفکر من و خانواده ام هستی. شما وظیفه ی انسانی و دوستی ات را در باره ی من تمام کردی و از من خواستی که بگذرم و بروم دنبال کار و زندگی ام. من هم یک پیشنهاد دارم برای شما. خب، بزرگی کن و برو یک صحبتی هم با بالاتری های خودت بکن و به آنها بگو این بنده ی خدا مگر وام بانکی و خانه و زمین و اتومبیل و کار و سرمایه می خواهد از شما که در پس پرده نشسته اید و رخ نمی نمایید؟ اموالش را می خواهد و اجاره ی اموالش را. اینها را بدهید راهش را بکشد و برود.

این سخنِ من، مرد توپر را کمی به فکر فرو برد. اما بلافاصله سر برآورد و به ترکی، زبان به جای دیگر چرخاند و گفت: حالا گیریم که آمدی و همه ی اموالت را پس گرفتی با خسارتش و اینها هم رسماً از تو پوزشخواهی کردند. شد؟ خب بعدش چه؟ تو زن و بچه نداری؟ کار و زندگی نداری؟ فکر می کنی زن و بچه ات آیا بعداً آسایش خواهند داشت؟ تو خودت، آرامش خواهی داشت؟ احساس کردم مرد توپر غیر مستقیم مرا به عواقب زخمی کردن اطلاعات هشدار می دهد. که یعنی پس دادن اموال و اجاره بها بمثابه عذر خواهی است و این عذر خواهی نه که در قاموس اطلاعات سابقه ندارد، لاجرم به زخمی شدن اطلاعات منجر می شود و خلاصه این که این موجود زخمی راحتت نمی گذارد ول بچرخی. با خنده گفتم: یک جورهایی داری مرا تهدید می کنی ها؟! فی الفور سخنم را برید و گفت: نه نه من تهدید نکردم واقعیت را گفتم.

جوان برومند با شادمانی سر از اتومبیل اطلاعات بیرون کشید و رو به من گفت: همشهری از آب در آمدیم. منظورش با مرد اطلاعاتیِ داخل اتومبیل بود. او خداحافظی کرد و رفت. دختری خوش روی و شاد پوش آمد. همو که با خواهرش شب عید سفره ی هفت سین آوردند به قدمگاه. مرد توپر را به دختر شادپوش نشان دادم و گفتم: دخترم، این آقا از مأموران اطلاعات است. ایشان و همکارش اینجا ایستاده اند تا کسی به دیدار من نیاید. از تو می خواهم که باز گردی. و دست بر سینه نهادم و از وی صمیمانه تشکر کردم.
دخترِ شادپوش احتمالاً از دور که می آمده، تصور می کرده من با یکی از دوستان و دیدار کنندگان صحبت می کنم. از همین روی چهره ای بشاش و معصومانه داشت.

تا گفتم این آقا اطلاعاتی است، خنده ناگهان از صورتش پرید. و من در دل گریستم از هجوم ترسی که به چهره ی ناز آن دختر دوید. این جابجایی ِ ناگهانیِ خنده و ترس در آن چهره ی زیبا و معصومانه، آنچنان درد آور بود که احتمالاً دلِ مرد توپر لرزید و اجازه داد دختر سخنش را با من بگوید. دختر، خبر از نمایشگاه نقاشی هایش داد. قبلاً خواهرش چند کارت دعوت به من داده بود در نمایشگاه عاشقانه های نوری زاد. به دختر شاد پوش قول دادم و گفتم: دوشنبه از همین قدمگاه یکسره می آیم و با افتخار از تابلوهایت دیدن می کنم. نشانی؟ سعادت آباد – علامه جنوبی – خیابان حق طلب شرقی – پلاک 26 – ساعت پنج بعد از ظهر تا هشت.

سه: اطلاعاتی ها رفتند و دوست قدیمی ام آمد. به او گفتم: یکی از اطلاعاتی ها به من گفت بیا و اموالت را به نظام ببخش تا آرامشِ از دست رفته ات را بازیابی. خندید و لطیفه ای پرداخت. این که: فردی زشت روی و زشت سیرت به خانه ای داخل شد. کودکی زد زیرگریه. فرد زشت روی و زشت سیرت او را بغل کرد تا آرامش کند. کودک با ضجه و شیونی افزون تر دست و پای کوفت. فرد زشت سیرت تعجب کرد. که من هر چه تقلا می کنم شیون این بچه فزونی می گیرد. یکی به او گفت: این بچه از خود تو در هراس است. و شاید دوست قدیمی ام نتیجه گرفت: این نظامی که خودش هراسناک است مگر می تواند مردمی نا آرام را آرام کند؟

دوستم به وزنِ تأثیرگذاریِ فضای مجازی و شبکه های اجتماعی اشاره کرد. این که ما به هر کجا که نگاه می کنیم، به مردمی معترض بر می خوریم و در مقابل، کمتر، نشانی از موافقان و سینه چاکان نظام می بینیم. و این یعنی: عمده ی موافقان این نظام همان سه میلیون نفری هستند که به جلیلی رأی دادند. و بدا که همین سه میلیون نفر سینه چاک، برای همگانِ مردم نسخه می پیچند. با دوست قدیمی ام صحبت می کردیم که مردی آمد با کت و شلواری مشکی و کراواتی آبی. سر و وضع و نوع سخن گفتنش نشان می داد که به تازگی از خارج آمده. همین را پرسیدم. بله، از آمریکا آمده ام. و گفت: از همان آمریکا تصمیم گرفتم به دیدن شما بیایم برای تبریک. تبریک برای چه؟ برای شکستنِ این فضای ترسی که برکل کشور حاکم است. و گفت: ما بی دلیل می ترسیم. و این ترس، انگار جزیی از نیاز ما شده است. و شما کم کم دارید این ترس را می تارانید.

چهار: زن و مردی آمدند. مرد، پیش از این یکبار به قدمگاه آمده بود و با من کلی از بلژیک و داشته هایش و وسعت یک بند انگشتی اش گفته بود و این که چشم به راه تولد فرزند خویش است. اکنون آن نوزاد به دنیا آمده بود. زن و شوهر آمده بودند تا هم خبر تولد کودکشان را به من بدهند و هم مرد خداحافظی کند برای رفتن به بلژیک. مرد گفت: بخاطر داروی غیر استاندارد چینی، کودک من دچار مشکل تیروئید شده است و حالا حالا ها باید تحت مداوا و مصرف دارو باشد. به مرد و بانوی جوان، تولد فرزندشان را تبریک گفتم و به بانو گفتم: شما آن روز که همسرتان آمد اینجا نبودید اما من تا توانستم از قدر و قیمت خانواده برای شوهر شما سخن گفتم. این که اگر عصاره ی عمر شصت و دوساله ی مرا از من بخواهند، من جز خانواده هیچ نمی گویم. و به بانو گفتم: شما آن روز نبودی اما من به شوهر شما گفتم: تا می توانی همسرت را دوست داشته باش که هیچ گنجی برتر از محبت زن و شوهر نیست. این گنج، جای خالی همه ی کاستی ها را پر می کند.

پنج: پیرمردی لاغر و کلاه ایمنی به سر، سوار بر دوچرخه ای کورسی آمد و در کنار من ایستاد. وی را در نمایشگاه دیده بودم. نوار باریکی از یک بند سبز رنگ به مچ بسته بود. آرام و بی شتاب ” خسته نباشید” ی به من گفت و برایم آرزوی توفیق کرد و رکاب زد و رفت. او رفت و تا کمی بعد هنوز دست من بر سینه مانده بود.

شش: خیلی ها به من می گویند: سیاست پدر و مادر نمی شناسد خودت را از سیاست بکش بیرون می زنند نا کارت می کنند یک وقت. ومن هماره در پاسخشان می گویم: باور کنید من اصلاً و ابداً سیاسی نیستم. من با اغماض، یک فرد فرهنگی هستم. و از همین منظر است که به اوضاع و احوالِ اطراف می نگرم. می گویم: باور کنید این که می گویم چرا گردش مالی شخص رهبر و افراد و دستگاههای مرتبط با بیت رهبری مشخص نیست، این سخن، اگر صورتِ ظاهرش سیاسی و اقتصادی و اجتماعی باشد، اما ذاتش فرهنگی است. می گویم: شما اگر به غلیظ ترین موضع گیری های من دقیق شوید، حتماً در آنها رگه های فرهنگی خواهید یافت.

می گویم: اگر سیاست و سیاسی کاری، و رفتارِ معقولِ دیپلماتیک ضروری و درست باشد، دغلکاری های سیاسی حتماً نفرت انگیز اند. مثل همین سخنرانیِ غرّای دیروزِ جناب روحانی که مستقیماً چشم دوخت به چشم ایرانیان و جهانیان و رسماً مخفی کاری های تریلیاردیِ هسته ایِ جمهوری اسلامی را یک دروغ خواند. آقای روحانی در این سخنرانیِ هسته ای، در حالی تلاش کرد با یک دروغ آشکار و نفرت انگیز، عبای خود و عبای آخوندهای حکومتی را از گندابِ متعفنِ هسته ای بیرون بکشد که خود در لباس روحانیت، بارها و بارها آیات قرآن را تفسیر کرده که: حق را بگویید اگر چه به زیانتان تمام شود. اما این شعار خوفناک و خون ریزِ ” حفظ نظام اوجب واجبات است” آنچنان بر آیات محکم قرآن چنبر بسته که آخوندهای حکومتی در سایه ی آن، آدم می کشند و اسمش را پاکسازی زمین از مفسدان می گذارند.

من مانده ام مگر می شود مسلمان بود و شیعه بود و آخوند بود و رییس جمهور بود و انسان بود و دکتر بود و حقوق دانست و رسماً دروغ گفت آنهم چه دروغی! آقای روحانی در حالی فعالیت های مخفیِ هسته ای خود و دیگر آخوندها را دروغ می پندارد که خودش می داند سایت های تریلیاردیِ اکنون پلمب شده ی بیست متر زیر زمین را که شانزده سال تمام در خفا بهم پیوسته اند، برای ساخت بمب های اتمی بوده است برای درهم کوفتن اسراییل در یک بزنگاه منتطقه ای.

هفت: نمایندگان مجلس به وزیر کشور، در باره ی رفتار نا بهنجار گروه های خود سر هشدار داده اند. چرا؟ چون یکی از نوه های امام می خواسته صحبت کند در جایی، و شعبون ها نگذاشته اند. می گویم: آقایان نمایندگان، شما که می دانید ریسمان این شعبون بی مخ ها به بیت رهبری بند است، شهامت کنید و از شخص وی بخواهید یک عنایتی بفرمایند. وگرنه، وزیر نگونبخت کشور که هیچ، رییس جمهور که هیچ، زبانم لال خود خدا هم اگر بخواهد در چارچوب این سیستمِ عتیقه کاری بکند، دستهایش را به تأسف و تسلیم بالا خواهد برد. البته نمایندگان مجلس اگر نامه ی تذکر و هشدار خود را به دوست همجوار خود جناب روح الله حسینیان می دادند یا به جناب شیخ مصطفی پور محمدی وزیر دادگستری، احیاناً به نتیجه ی مطلوب تری دست می یازیدند. چرا که این آقایان با دستهای خونینی که دارند، به رشته هایی از آن بندهای بیت رهبری دسترسی دارند و شاید بتوانند با شل و سفت کردن یکی دو تا از آن بندها، شعبون بی مخ های بسیجی را به مکان مألوف خود باز بگردانند.

محمد نوری زاد
بیست و دوم اردیبهشت نود و سه – تهران

نشانی قدمگاه: بزرگراه همت – (شرق به غرب) – بعد از خروجی پاسداران – زیر پل عابر پیاده – ضلع جنوبی بزرگراه – ساعت چهار تا پنج، یا تا پنج و نیم، بعضی وقتها هم تا شش.

نشانی فیس بوکی من: https://www.facebook.com/m.nourizad
ایمیل: mnourizaad@gmail.com