متن پیاده شده ی مصاحبه محمد نوری زاد با شبکه ی تلویزیونی رها

سئوال: آقای نوری زاد، برگردیم به حدود دو سال پیش، زمانی که شما مطلبی با عنوام مرگ تدریجی موسوی و کروبی منتشر کردید که شاید همان موقع، به مذاق خیلی ها خوش نیامد. اما ما شاهیدیم که بسیاری از خطوط آن مطلب همچنان پابرجاست. از نگاه خودتان، آن مطلب را و آنچه که امروز جاریست را چگونه ارزیابی می کنید؟

جواب: من حدود دو سال پیش یادداشتی با عنوان “مرگ تدریجی میرحسین موسوی و کروبی” نوشته و در آن متذکر شدم که حاکمیت قصد دادگاهی کردن این سه بزرگوار را ندارد چون نتیجه را می داند و انتهای کار از همین ابتدا برایش مشخص و معلوم است. بنایی هم بر آزادی اینها و رفت و آمد مردم با آنها ندارد. از طرفی نمی تواند این سه بزرگوار را همچنان در حصر و زندان نگه دارد. من بنا بر استعدادی که در سیستم امنیتی مان است، فکر کردم که آنها به سمت ایجاد یک مرگ تدریجی برای این سه نفر، و بویژه برای میرحسین موسوی و آقای کروبی بروند. به این معنی که با داروهایی که در اختیار اینها هست کاری کنند تا به طور تدریجی، ظرف یک سال، یک سال و نیم، دو سال، سه سال…اینها به یک مرگ طبیعی از دنیا بروند.

من در این یادداشت اعلام کرده بودم که از آنجایی که ما به تیم پزشکی حاکمیت اعتماد نداریم، پسندیده اینست که همه ی نخبگان سیاسی حول این ماجرا، بر نظارت یک تیم مستقل پزشکی شامل پزشکان مبرّز داخلی و خارجی بر روند مداوای آنها، پافشاری کنند و اگر بناست اخباری درباره سلامت آنها بیاید، از آن طریق منتشر شود. و اگر ضرورتی برای جراحی و .. هست، از آن ناحیه انجام شود. خوب چنین چیزی به هر دلیلی استقبال نشد، که من بخشی از آن دلایل را می توانم بفهمم از جمله اینکه فرو شدن در بحث بیماری این بزرگواران برای اصلاح طلبان بسی ناگوار می نمود. اما من با این پیشنهاد داشتم از موضوعی پیشگیری می کردم. الان هم بر این باورم که این خواسته بزرگ و ملی می تواند تحقق پیدا کند، یعنی مردم، سیاسیون و برجستگان، از حاکمیت بخواهند که از پزشکان مستقل که به سوگندشان وفادارند برای مداوای آنها استفاده کنند.

من این نگرانی را هنوز دارم. اینکه نکند ما فردا با خبر فوت یکی از این عزیزان مواجه شویم و حاکمیت، کار را تمام شده اعلام کند. مرگ هر لحظه ممکن است به سراغ هر یک از ما بیاید ولی مرگی که با اطمینان برای مردم مطرح شود کجا و مرگ در هاله ای از ابهام کجا.

من می گویم که حاکمیت اگر به بقای خود هم علاقمند است، با این پیشنهاد باید موافقت کند چون اگر فردا هر کدام از اینها به هر دلیلی از دنیا بروند، تا سال ها این ظن و گمان برجسته خواهد بود که حاکمیت در این مرگ سهم و نقش داشته. در آن موقع، این پیشنهاد از طرف اصلاح طلبان و کسانی که در اطراف آقای موسوی بودند، حتی خانواده ایشان، مورد استقبال واقع نشد. در حال حاضر، من این پیشنهاد را مجددا مطرح می کنم، که یک تیم پزشکی مستقل، عهده دار مداوا، و در صورت لزوم، جراحی آنها باشد.

سوال: درست در روزی که آقای موسوی را به بیمارستان می برند، آقای روحانی در برنامه ای تلویزیونی اشاره می کنند که من قول هایی که داده ام را فراموش نمی کنم ولی بعضی از آنها نیاز به صبوری دارند. برخی بر این باورند که استفاده از واژه صبوری درست در آن روز، مناسب نبوده. نظر شما درباره صحبت های آقای روحانی و دعوتشان به صبر چیست؟

جواب: آقای روحانی خود در گردونه ای از فشارهای جانبی سعی می کند تا فضایی باز کند. ایشان از کانون قدرت و مسائل امنیتی در این جایگاه قرار گرفته است. او فرد مستقلی که نیست که نسبت به وعده هایش پایدار یاشد. او مثلا یکی از سوگندهایی که خورده، درباره صیانت از حقوق همه ی مرم است. ولی می دانیم ایشان الان اجازه ندارد به سپاه انتقاد کند. حالا به صورت تلویحی، در دیدارهایش از ارتش، اشاره می کند که ارتش ، سهم خواهی نکرده و کنایه ایست به سپاه که در این سال ها، جز سهم خواهی کار دیگری نکرده است. آقای روحانی در اندازه ای که بخواهد کاری بکند نیست، بویژه در حوزه های امنیتی، هر چند که خود، شخصیتی امنیتی بوده است. او کانون قدرت را می شناسد و می داند که کوچکترین ورود به آن حوزه می تواند طومارش را در هم بپیچد. من به آقای روحانی چشم امیدی ندارم.

ما در همین اندازه که انسان مودب و پایبند به انسانیت است، از ایشان ممنونیم. اندازه برد ایشان کاملا مشخص است، و ایشان فرسنگ ها به اختیارات و مسئولیت های بیت رهبری و سپاه نزدیک نمی شود. ایشان از دور، چشمی به حوزه اختیارات مراجع دارد و به آن حوزه اصلا نزدیک نمی شود. ایشان کمترین نفوذی را حتی در دولت خودش دارد ندارد که در آن، فردی مثل شیخ مصطفی پورمحمدی است که خط و خطوطش را از بیت رهبری می گیرد، یا آقای علوی، وزیر اطلاعات، که اختیاری از خود ندارد. همویی که قول به ارائه بیانیه ای داد درباره ضرب و شتم زندانیان سیاسی اما فی الفور، شیخ مصطفی پورمحمدی گفت که زخم های مختصری بوده …این پیامیست که آقای علوی! اگر بیانیه ای هم دادید، از آنچه من گفتم نباید فراتر رود…حال، مسئله ی حصر که در تنگنایی مضاعف قرار می گیرد. من جز از خواست مردم که حاکمیت را در تنگنا قرار دهد، به چیز دیگری امید ندارم. مردم باید معترضانه خواسته های خود را مطرح کنند…تا کی می شود دروغ را آذین بست؟ من معتقدم سیستم قضایی ما، دروغ را آذین می بندد، یا حتی بدون آذین بستن، دروغی را به عنوان راست به خورد مردم می دهند، و از مردم انتظار پذیرفتن آن را دارند.

درباره وعده آقای روحانی برای صبور بودن، بله! شما چهار سال اول ایشان را صبور باشید، چهار سال دوم ایشان را هم همچنان صبور باشید. باور کنید اگر چرخ بر همین محور بگردد، هیچ اتفاقی نخواهد افتاد زیرا همه ی تصمیمات اینچنینی در مجاورت بیت رهبری، در اتاق کار آقای طائب رقم می خورد و آنها هستند که به سیستم امنیتی و قضایی خط می دهند و دولت را به مجاب شدن به تصمیمات خود سوق می دهند.

سوال: آن به اصطلاح مستندی که از بخش خبری 20:30 تلویزیون ایران پخش شد، تصاویر شما و آقای دکتر ملکی را که در کنار خانواده ها بودید نشان داد که در واقع، جای خالی مسئولانی را که باید در کنار مردمشان باشند را پر کردید. چه می گفتید با خانواده ها، و آنچه که دیدید چه بود؟

جواب: من چیزی نمی گفتم، بلکه می شنودم. یک نماینده مجلس یا قاضی می توانست اگر در خود مردانگی می دید، در لباس مبدل، مثل شاه عباس صفوی که در افسانه های بافته شده به میان مردم می رفت، به سالن ملاقات بیاید. آن روز، خانواده های زندانیان سیاسی که مرا می شناختند، بدون آنکه گزافه گویی یا جو سازی کنند، تنگناهای معیشتی و قضایی خود را و استدلال های خود برای بی گناهی عزیزانشان را بر می شمردند. یک نماینده یا خود رهبر می توانست در لباس مبدل به آنجا برود. من به نمایندگی از همه ی مسئولینی که شهامت ورود به چنین جایگاه هایی را ندارند، به نمایندگی از طرف مردم (که البته هیچگاه به من نمایندگی ندادند ولی در آروزهایشان روزی را می بینند که مسئولی در چینین جاهایی حرف مردم را بشنود) به آنجا رفتم. باور کنید در چنین محافلی، چیزهایی شنیده می شود که تن را به لرزه در می آورد و ما از ظلم هایی که به این مردم می شود غافلیم.

می توانید باور کنید که از منطقه راز و جرگلان بجنورد، کسی هر دو هفته بیاید به ملاقات جوانش، که بی دلیل زندانیست. و وقتی گناه فرزندش را بر می شمرد، شما به جای عصبی شدن، متبسم می شوید به این رویه ای که قضا و قضاوت نام دارد. من به اتفاق دکتر ملکی و خانم محمدی، با خانواده های آشفته و نگران درباره رنج هایشان، بویژه درباره آن پنجشنبه ی پرالتهاب صحبت می کردیم. همان خانواده هایی که دروغگویی آقای اسماعیلی را در شب قبل دیده بودند (مسئولی که در چشمشان زل زده و رسما دروغ گفته بود) و دروغگویی مصطفی پورمحمدی را دیده بودند.

من در آنجا خانواده هایی را دیدم که پس از بازگشت از ملاقات با عزیزانشان، از قول آنها به من می گفتند که هر چیزی که درباره ضرب و شتم زندانیان مطرح شده درست است: ما را زدند، زخمی کردند، و در تنگنا قرار دادند، در حالیکه خواسته بحق ما این بود که بازجویی و گشتن ها را در حضور خود ما یا نماینده اتاق انجام دهید. قبلا قراوان دیده شده که ماموران امنیتی و ضایی در کیف یک متهم، بیانیه یا مواد مخدر، کلت کوچک و .. قرار داده و برای او پرونده سازی کرده و به اعدام یا حبس و .. محکوم کردند.

ما در سالن ملاقات آن روز، نه چیزی می گفتیم، نه هیجان و آشوبی درست کردیم، که اگر کرده بودیم، حتما پخش می کردند، و در همانی که پخش کردند، ما شنونده سخنان آنها بودیم. دلیل حضورمان هم نگرانی مان از فرزندان و عزیزان دربندمان بود.

من معتقدم ما گرفتار دروغگویانی شده ایم که از دروغ فراوان و فریب مردم ابایی ندارند.