چهارشنبه هفده اردیبهشت نود وسه – را هرگز فراموش نمی کنم. گذشته از عزیزانی که از تهران و شهرهای مختلف ایران آمده بودند و مرا به کهکشان مواجی از لبخندهای صادقانه و شوق های جاودانه ی خود راه می دادند، به همراهانی برخوردم که همین یک روز پیش از خارج آمده و مشتاقانه خود را به نمایشگاه رسانده بودند. روز پایانی را از این روی روزی برای آغاز می نامم که: ما را پایانی نیست. ما هماره در حال آغاز و انجامیم. بویژه این روزها که جماعتی مرتب ما را پایان یافته می انگارند و اسناد پایان یافتگی خود را در پرونده های ما جاگذاری می کنند.

چهارشنبه را هرگز فراموش نمی کنم. نه از این روی که جمعیت فراوانی به دیدن آثار من آمده بودند، نه، که اگر اینگونه باشد من به قهقرا روی سپرده ام حتماً. بل از این روی که بچشم خود دیدم این جامعه ی افسرده، چه هیجان و چه فهم و چه شوقی برای حضور دارد. حضور در عرصه هایی که بازش داشته اند. من از روز پایانی نمایشگاه، هیچ ندارم بگویم الا این که: بدبخت اند آنانی که “مردم” ندارند. همین، و دیگر هیچ!

از همه ی عزیزانی که در برپایی این نمایشگاه مرا یاوری فرمودند تشکر می کنم. به امید بهانه ای دیگر در همین نزدیکی ها برای دور هم جمع شدن. و این که: مطمئنم همه ی شما دانسته اید که مرا از برپایی این نمایشگاه، اراده ای جز همین دور هم جمع شدن نبوده است. که عشق نیز در همارگی اش به بهانه محتاج است. و من، در برپایی این نمایشگاه، به همین بهانه دست برده ام. این نیز بگویم که ” قدمگاه” از شنبه برقرار است چه جور!

محمد نوری زاد
نوزدهم اردیبهشت نود و سه – تهران

این دستهای گشوده یعنی ما برای در آغوش گرفتن همه ی ظرفیت های همدیگر، هیچ فرصتی را نباید از دست بدهیم. و چه ظرفیتی جانانه تر از استعداد عاشقی ؟

برای عکس گرفتن، اولویت را به بانوان دادیم. جا تنگ بود و ما را چاره ای جز این تفکیک نبود. یکی گفت: شما هم؟ گفتم: اگر جا وسیع بود یک عکس دستجمعی می گرفیتم همه با هم.

این هم عکسی به یادگار با پسران. من هیچ یک از اینان را نمی شناختم. آمده بودند تا به من بگویند: عشق را می فهمند. تنها اختلافشان با من این بود که من در این نمایشگاه، به پوسته ی بیرونی املای عشق راه یافته بودم، اینان اما خود عشق بودند. اگر که بدانند!

روز پایانی نمایشگاه، روز فوران لبخند ها و خنده های صادقانه بود. چهارشنبه، حتی یک نفر- حتی یک نفر- دعوت نشده بود. همه، خود به اشتیاق آمده بودند.

دم در ورودی نمایشگاه یک تابلو بود بی نوشته ای. در آنسوی این دیوار غوغایی بهم پیوسته در نمایشگاه. این دختر اما از غوغایی دیگر در آشوب است. چرا او باید از تحصیل محروم باشد صرفاً بخاطر بهایی بودنش؟

نمایندگان هر قشر و صنف و سن و سالی در نمایشگاه حاضر بودند. این خانم کوچولو نماینده ی نسلی است که ما پیشاپیش بدهکارش کرده ایم اما او می خواهد از گردونه ی ناجوانمردانه بیرون بزند و رشته ی زندگی خود را خود بدست گیرد.