داستان قدم زدن های من جلوی درِ شمالی وزارت اطلاعات باعث شد در سفرهای من به شهرها و استان های کشور وقفه افتد. این سفرها که با خیزی بلند آغاز شد و مرا از کردستان به کرمانشاه و از آنجا به خوزستان کوچاند، برای خود من برکات فراوانی داشته و دارد. من پیش از این به همه ی استانهای کشور سفر کرده بودم و اتفاقاً از زاویه ی نگاه یک منتقد حساس به داشته ها و نداشته هایشان نگریسته و فیلم و نوشته تهیه کرده بودم. مثلاً فیلم ها و نوشته های من از محرومیت های دو استان سیستان و بلوچستان و هرمزگان، هنوز در خاطره ها هست. من اما این بار از جایگاه یک طلبکار پای به سفر نهادم. که یعنی رفتم ببینم به ازای این همه زمان و این همه سرمایه و این همه هیاهو در این کشور چه رخ داده است!؟ مثل صاحبکاری که رفته تا کار نهایی را از پیمانکارش تحویل بگیرد. گوش شیطان کر، دولتها مگر نه این که پیمانکاران مردم اند؟ رفتم ببینم این پیمانکارانِ سی و پنج ساله، چه کرده اند با این مملکت؟!

حساسیتِ قدم زدن ها باعث شد این سفرها به ورطه ی تعویق افتند و من موقتاً از پرپر زدن های کشوری دست بشویم و به نور تاباندن به یک نقطه ی نافذ تمرکز کنم و به نگارش روز به روز ماجرا های آن دست برم. بهمین دلیل سفرنامه ی خوزستان ناتمام رها ماند و بجز گزارشِ سفر به لالی، بقیه ی سفرهای من به استان خوزستان نانوشته رها ماند. یعنی من به شهرهای دیگر این استان رفته بودم اما چیزی در باره ی آنها نه نوشته و نه منتشر کرده بودم.

دیروز به این اندیشیدم: اکنون که هم به خود و خانواده و هم به برادران اطلاعات فرصتی داده ام تا تعطیلات نوروز سرآید، چرا ادامه ی سفرها را ننویسم و منتشر نکنم؟ پس این شما و این باقی سفرهای من به خوزستان نازنین. از کجا شروع می کنم؟ از بهبهان. که به دروازه ی خروجی خوزستان معروف است. اسم قدیمش؟ ارگان. که عربی اش می شود: ارجان. پس نوشته ی بعدی من گزارشی از سفرم به بهبهان خواهد بود.

محمد نوری زاد
دوم فروردین نود و سه