سپاس نامه

یک: می خواهم از همه ی دوستانی تشکر  کنم که مرا نمی شناختند و ندیده بودند اما در سفر به کردستان و کرمانشاه و خوزستان با من همراه شدند و بر من راه گشودند و مرا در کنار سفره هایشان نشاندند و با وسیله های زیر پای خود مرا تا هرکجا که لازم بود جابجا کردند و از همه والاتر: مرا باور کردند.

دو: از سربازان درِ شمالیِ وزارت اطلاعات تشکر کنم. که در این مدت صبورانه آمدن ها و رفتن های مرا تحمل کرده اند و خواهند کرد. ما چه با هم دوست شده ایم در این مدت. سرباز تنومند، سرباز شهرستانی، سرباز نوری زاد، سرباز عبوس، سرباز لاغر، سربازِ صورت سوخته ی روستایی. سربازانی که با داد و قال، اتومبیل ها و مردم را از اطراف من می پراکنند. سربازانی که نرم نرم، مرا باور کردند. و دانستند که می شود با قدم زدن، سخن گفت. با قدم زدن، با مسئولان و مردم در آمیخت. و با قدم زدن، بر بسیاری از خط قرمزهای بی دلیل پای نهاد.

سه: از مأمورانی که در این مدت، مرا با متانت و ادب – در چند نوبت – سوار ماشین شان کردند و به کلانتری یا به اتاق مراجعین و یا به اوین بردند. مأمورانی که: مأمورند. و انتظار زیادی از آنان نمی شود داشت. از “بلند بالا” تشکر می کنم. که برای پیدا کردن بخشی از اموال من خیلی زحمت کشید اما مأموریتش را ناقص نهاد و رفت و دیگر پیدایش نشد. بلند بالا کسی است که روحیه اش به توزیع کننده ی مواد غذایی بیشتر می خورد تا اطلاعاتی بودن. بلند بالا درونِ متغایری دارد.

یا از مأمورِ قُدّ سر به زیر تشکر می کنم. از او که با دو نفر از همکارانش مرا بر زمین کوفت و برسرم نشست و ابرویم را شکافت. از رییس حفاظت فیزیکی و برو بچه هایش تشکر می کنم. که سرآخر با من کنار آمد و مرا به حال خود رها کرد. بویژه آنجا که گفتمش: من به یک اعتراض مدنی دست برده ام. به یک جور نا فرمانی مدنی. که این، حق من است. و او، همه ی گفته های مرا به بالاتری ها منتقل می کرد و علاقه مند بود این قضیه ی دست و پا گیر به خیر و خوشی فیصله پیدا کند. که بالاتری ها به احتمالِ این که نکند رویِ نوری زاد زیاد شود و اینجور حق خواهی به یک رویّه بدل شود، از برآورده شدنِ خواسته های من سر باز زده اند تا کنون.

چهار: از وزیر اطلاعات تشکر می کنم. که در این مدت، خبرِ حضورِ مرا شنیده است و در بولتن های داخلی شان خوانده است و احتمالاً خودم را نیز یک چند باری دیده اما خودی نشان نداده و نمی دهد. او می دانست، و می داند که من با او ملاقات خواهم کرد. دیر یا زود. او می داند که من حامل پیام خیلی ها به او هستم. و می داند که این حق بدیهیِ من است که با وی ملاقات کنم. و ملاقات نیز خواهم کرد. او می داند که من گفته ام: آنجا را ( درِ شمالی وزارت اطلاعات را) به کانونی از داغ ترین خبرهای کشور بدل خواهم کرد. او می داند که این ملاقات هر چه زود تر اتفاق بیفتد، به نفع هر دو طرف است. وگرنه آن که ضرر می کند، نه محمد نوری زاد، بل وزارت اطلاعات خواهد بود. نوشته ی من مطلقاً به طعمی از تهدید آلوده نیست. من به یک حق آشکار اشاره می کنم. حقی که از فرط نادیده گرفته شدن، به خندقی از شیشه های شکسته می ماند که وزیر اطلاعات باید در آن بغلتد. وحال آنکه اینگونه نیست. فهمیدنِ حق مردم، اگر که به درستی صورت پذیرد، مثل قدم زدن بر چمن های بهاری دلنشین و نرم و راحت و روح افزاست.

پنج: از دوستانِ جوان و میان سال و پیر و کهنسالی تشکر می کنم که حتی در زیر بارشِ برف و باران و در روزهای سرد زمستان و با پای نهادن بر ترس درونی شان به دیدنِ من آمدند و با گرمای لبخند ها و اشک ها و گفته ها و کنایه ها و تهدیدها یشان، یخ زدگی ها و نم کشیدگی های مرا ترمیم کردند و بر اراده ی ترک خورده ی من بند زدند. اینان با لبخند ها و پند ها و گل ها و کتاب ها و هدیه های تمثیلی شان به من آموختند که می شود بر شعله های سرکشِ بی قانونی چیره شد. اینان به من آموختند که می شود با تنهایی کنار آمد.

اینان به من آموختند که می شود نا آشنا بود و به خانه های بسیاری پای نهاد و در کنار سفره ها یشان نشست و از خنده های بی ریا و اشک های پر شورشان تناول کرد. از بانوانی تشکر می کنم که از راههای دور و نزدیک به دیدنم آمدند تا به من بفهمانند نه تنها تنها نیستم بل در سراچه های دل شان مأوا دارم. بانوانی که گاه بارش اشک هایشان از اراده هایشان خارج بود. و مردانی که می آمدند تا به من بگویند: می شود با هم بود. اگر چه با فاصله های بسیار. مردانی که می خواستند هم به من هم به خود بفهمانند: دنیا جای زیستن است و باید زیست. اگر چه زیست خواران برنتابند.

شش: از دوستانی تشکر می کنم که خارج نشین اند. و دراین مدت مرا از برکت واژه ها و نغمه ها و کلمات جادویی شان بی نصیب نگذارده اند. کسانی که در آنسوی مرزهایند اما دلشان بی تاب وطن است. بی تاب باز آمدن به وطنی که جماعتی بی عاطفه و زشتکار و زشتخوار راه های ورودی اش را بسته اند.

هفت: از خوانندگان و نویسندگان سایت و صفحه ی فیس بوک خود تشکر می کنم. که نوشته های مرا چه تلخ و چه شیرین مطالعه کرده و می کنند و به این حرکتِ من، نمودی فرا فردی بخشوده اند. حتی خوانندگانی که تنها به خواندن اکتفا کرده اند اما در هرکجا، روح نوشته های مرا بر زبان آورده اند. یا نویسندگانی که چه به نقد و مخالفت و ناسزا، و چه به تأیید و تمجید و همدلی، با من همراه بوده اند. من اقرار می کنم که از تک تک نوشته ها (کامنت ها) ی کوتاه و بلند شمایان روح گرفته ام و حتی از سخنان تلخ شما نیز بهره برده ام و به ترمیم کاستی های خود مجاب شده ام.

هشت: از نویسندگان و کارشناسان و صاحبنظران سایت خود تشکر می کنم که در این مدت، بی آنکه مرا دیده باشند یا مرا حتی بشناسند، با ارسال نوشته های عالمانه ی خود، به ترویجِ متینِ جدل های کلامی، و به ساختاری از یک جور گفتمان پسندیده دست یازیده اند. این عزیزان، در حواشیِ نوشته های من، به نگارشِ مطالبی دست برده اند که از اصل مطالبِ من پربار تر و فهیمانه تر بوده و هست.

نه: از تک به تک اعضای خانواده ام تشکر می کنم. بویژه از همسرم. که در این سالهای تلخ، هم دشواری های راه را تحمل کرده اند و هم تنهایی ها را. بله، من به اینان وامدارم. بسیار. کسانی که با ورود چندین باره و نا بهنگام شش نفر و هشت نفر و ده نفر مأمور اطلاعاتی و سپاهی به خانه ترسیده اند و بعدها با صدای هر زنگ در و زنگ تلفن بر خود لرزیده اند اما هماره مرا یاوری کرده اند و از تنگناها و بی مهری ها و تلخ گویی ها و مزاحمت های فرساینده فرسوده نشده اند.

ده: از وزارت اطلاعات تشکر می کنم که بخشی از خواسته های مرا برآورد و امید دارم مابقیِ خواسته های مرا نیز اجابت کند. من مگر چه می خواهم؟ یک: اموال حرفه ای ام را بی کم و کاست. و اجاره بهایِ نگهداریِ بی دلیل آنها را در این چهار سال و اندی. و دو: ملاقات با وزیر. برآورده شدن این دو خواسته ی من به یک اشاره بند است. وزارت اطلاعات هرگز گمان نبَرد که اجابت خواسته های من، موجب سرافکندگیِ او و مثلاً پیروزیِ نوری زاد خواهد شد. هرگز. بل بها دادن به خواسته ی قانونی و بحق یک شهروند، نشان از فهم و خرد یک دستگاه اطلاعاتی و امنیتی دارد. و البته: نشان از هوشمندی اش نیز. و پیروزی اش نیز. که اگر پیروزی ای درکار باشد، بیش از نوری زاد، این وزارت اطلاعات است که از آن نصیب خواهد برد.

یازده: از خودم نیز تشکر می کنم. اما نه از آن خودی که در مجاورت غرور و تعصب خانه کرده است. نه، بلکه از پاهای خود، از دست و چشم و صورت خود، از سیرت و همه ی اجزاء فکری و جسمی ام تشکر می کنم که  در این راه – بقول حکیم فردوسی: راهِ بُن ناپدید – همراه من بوده اند و هستند و خواهند بود.

دوازده: از شخص رهبر نیز تشکر می کنم که به توصیه ها و خیرخواهی های من و دیگر خیرخواهان خواهند اندیشید و راه را برای جولانِ حقِ انتخاب مردم خواهند گشود. این حق مردم است که: که را بخواهند و که را نخواهند. و: این جفا به حق مردم است اگر که آنان را از حق بدیهی و قانونی و انسانی شان باز بداریم.

سیزده: برای همگانِ سرزمینمان ایران، و برای همه ی مردمان جهان سالی نیکو آرزو می کنم. و برای سرزمین خودمان سالی پر بار. و سالی تهی از شعارهای پوک که شوربختانه از همین ابتدایی ترین ساعت های تحویل سال بدان مبتلاییم. برای ایران و ایرانیان سربلندی آرزو می کنم. سربلندی ای که مردمان ایران با حسرت به داشته های دیگران نگاه نکنند و از سرِ شرم سر به زیر نیندازند. این مردم با تاریخی که در پی دارند، و توش و توانی که با خود دارند، مستحق مدنیتی سرآمدند. به امید آن روزهای عنقریب و خوب.

چهارده: از پدر و مادر و خویشانم نیز تشکر می کنم که در این سالهای سخت و تلخ در کنار من و خانواده ام بوده اند. چرا نگویم: همراهی آنان مرا در قدم هایم استوار تر ساخته است؟

محمد نوری زاد
یکم فروردین نود و سه