من از مدتها پیش به جوانی که اصلاً نمی شناختمش، قول داده بودم که در عروسی اش شرکت کنم. از خوانندگان صفحه ی من در فیسبوک است. دیروز فرا رسید و من سوار اتوبوسی شدم که حتماً باید دور تا دور ترمینال غرب را چند باره در می نوردید تا صندلی های خالی اش را پرکند. خلاصه با اعتراضِ مسافران به راه افتاد و جاده ی شمال را به چرخ های خود سپرد. غروب شد و راننده به قول خودش ” طبقِ جدول” باید برای نماز نگه می داشت. از جاده ی اصلی بیرون شد و تا آمد در جایی توقف کند صدای مسافران بلند شد که برای چه؟ برای نماز! چنان فریادی از نهاد مسافران برخاست که من به عمرِ مسلمانی ام یک چنین فریادی نشنیده بودم. چه فریادی؟ این که: دلت خوشه کی نماز می خونه مرد حسابی راه بیفت!

سر راه از اتوبوس پیاده شدم و با یک سواری خود را به شهری دیگر رساندم و به مجلس عروسی داخل شدم. داماد را دیدم و بر جمال جوانی اش بوسه نشاندم و درست یک ساعت و نیم بعد سوار اتوبوس شدم و به سمت تهران به راه افتادم. ساعت پنج و ده دقیقه ی صبح رسیدم تهران. هنوز مترو درهایش را وا نکرده بود. چرا این همه تعجیل؟ من امروز با نورچشمی به دیدن نور چشمی دیگر می روم. بعد از ظهر نیز از دو به بعد در قدمگاهم. با سفره ی هفت سینِ آن دو پاک بانویِ مهربان. عکسی که می بینید، خودم از خودم گرفته ام به یادگاراز آن مجلس عروسیِ جوانی که حالا بسیار می شناسمش.

محمد نوری زاد
بیست و هفتم اسفند نود و دو – تهران