یک: صبح رفتم بازار تا در تجمعِ اعتراضیِ دراویش مظلوم و خانواده های مظلوم ترشان حضور یابم. دیدم اوضاع بد جوری امنیتی و اطلاعاتی و انتظامی است. اتومبیل ها و نفربرهای آنچنانی و نیروهای ضد شورش و مردانِ عمدتاً جوانِ اطلاعاتی و بانوانِ چادریِ آموزش دیده آنچنان در هم تنیده بودند و اطراف دادستانی را پرکرده بودند که هر حضور معترضانه ای می توانست به ضرب و شتم و عصبیت و قلع وقمع انجامد.

از وسط اطلاعاتی ها رد شدم و دستی بالا بردم و به کپه هایشان سلام گفتم و رفتم نشستم روی یک نیمکت درست مقابلشان. چند نفرشان آمدند و رفتند و زیرچشمی مرا پاییدند و من برای هرکدامشان دست بالا بردم که یعنی: بله این منم اشتباه نمی کنید. از دراویش اگر چه کسی آنجا نبود اما “هست” شان بود. وهمان هستِ دراویش بود که جماعتِ اطلاعاتی و انتظامی را به آنجا کشانده بود.

دو: سپید پوشیدم و پرچم به دوش شروع کردم به قدم زدن. بزرگراه، پرجنب و جوش بود. مثل همیشه. بوق زدن ها و دست تکان دادن ها و شعارها و تک جمله ها و عبارت ها و داد زدن ها و لبخند ها و انگشتانی که پیروزی را وعده می دادند و خلاصه همدلی ها و همراهی ها فراوان بود. درآن میان به راننده ی پنجاه ساله ی یک پیکان وانت اشاره کنم که در حال عبور لبانش را غنچه کرد و از دور بوسه ای بر گونه ام نشاند و داد زد: خیلی جیگری!

سه: “حمزه کرمی” زنگ زد. که چه؟ که دیشب خواب تو را دیدم. کمی نگران بود. گفتم: جای نگرانی نیست. همین که مرا توفیقی بوده که به خواب تو راه یابم، این خود افتخاری است بزرگ. حمزه کرمی را از روزهای تلخ زندان می شناسم. نوروز 89. او شاید تمثیلی از شقاوتِ آشکار جماعتی است که به هر شیوه ی ممکن بنا بر سیطره و حکومت دارند. داستان روزها و شب های تلخ حمزه کرمی در زندان بسیار بسیاردرد آوراست. که بازجوی اصلی و بازجویان کمکی، او را ساعت ها به شدت می زدند و شنیع ترین فحش های ناموسی و تهمت های کثیف و سخیف را بر او بار می کردند و کله ی او را در کاسه ی مستراح فرو می بردند و می زدند و نهایتاً او را بیهوش برکف سلول وا می نهادند و می رفتند.

در آن روزهای تلخ، حمزه کرمی چندین بار اقدام به خودکشی کرد. چرا که مرگ، و رهاشدن از چنگ هیولاهایی که مشت و لگد و دهان فحاششان حتی در نیمه های شب خستگی نمی شناخت، چه خواستنی می نمود. او دو ماه تمام شکنجه شد تا از او همان اقراری را بگیرند که بدان احتیاج بسته بودند. کودتایی صورت پذیرفته بود و بضرب شکنجه باید حواشیِ آن فراهم می آمد.

حمزه کرمی نیک می دانست که او یک قربانی است و لاغیر. قربانیِ که؟ هاشمی رفسنجانی. او با هر مشت و لگدی که می خورد و با هرناسزای وقیحانه ای که می شنید، می دانست که این مشت و لگدها و فحش ها و تهمت ها از کجا آب می خورد. پروژه ی لجن مال کردن هاشمی رفسنجانی توسط آقا مجتبی خامنه ای و با روی کار آوردنِ ناقص الخلقه ای چون احمدی نژاد رسماً کلید خورده و در سال 88 به اوج خود رسیده بود.

به راستی حمزه کرمی کیست؟ فرماندار نمونه ی سالهای سخت. مشاور و همکار میرحسین موسوی. همخون و هم قسم با مقوله ی جنگ هشت ساله. و کسی که همسرش را از میان همسران شهدا بر می گزیند. همراه و همدل با دولت هاشمی و بعدها با خود و خانواده ی وی. که اگر نقطه ضعفی نیز در کار حمزه کرمی باشد به همین مقطع پایانی مربوط است.

هاشمی اما خود می دانست که در زندان به حمزه کرمی چه می گذرد. می دانست که او را اگر می زنند و با فحش های رکیک مچاله اش می کنند، همه بخاطر اوست. می دانست چه هیولاها و چه دژخیم هایی را برحمزه کرمی گمارده اند تا به هاشمی بفهمانند: دوره اش تمام شده. وهاشمی، مثل همه ی محافظه کاران درسکوت فرو شد و هیچ به روی خود نیاورد. تفاوت میرحسین و کروبی با هاشمی از همینجاها آشکار می شود. که آنان، پابپای آسیب دیدگان بودند و به خانه هایشان رفت و آمد می کردند و هاشمی اما از چاردیواریِ مجمع بیرون نیامد که نیامد. راست می گویند که دوستان واقعی را در تنگنای حادثه ها و احتیاج ها و تنگدستی ها باید شناخت.

هاشمی درآن دوران تلخ، هیچ اعتنایی به حمزه کرمی نکرد. آنچنان که در زندان، هم شکنجه ها کارگر افتاد و هم حمزه کرمی از نفس. در یک نمایش بزرگ، وی را با دیگرانی چون او به دادگاه بردند و بزعم خود آبرویش را بر طبق رسوایی نهادند و اعترافات او را از رادیو و تلویزیون نه یک بار که چندین و چند بار پخش کردند.

آنچه که مرا وا داشت تا به داستان حمزه کرمی فرو شوم، اشاره به نامه ای است که وی می نویسد و از زندان بیرون می دهد. درآن نامه به چند و چون شکنجه ها و فحش ها و نسبت های نا روا می پردازد. خانواده اش چه می کنند؟ آن شکنجه نامه را به هاشمی می رسانند. هاشمی چه می کند؟ وقت می گیرد و پیش رهبر می رود و به اصرار، کلمه به کلمه ی آن شکنجه نامه را برای رهبرمی خواند. بعدها که حمزه کرمی از زندان بیرون می آید و به دیدن هاشمی می رود تا بگوید ای نارفیق چرا مرا در آن وادیِ بلا تنها گذاردی، هاشمی داستانِ آن روزش با رهبر را برای کرمی بازمی گوید. که چه؟

هاشمی به کرمی می گوید: رهبر، راضی به این نمی شد که من شکنجه نامه ی تو را برایش بخوانم. نظرش به این بود که من نوشته را به او بدهم تا سرفرصت مطالعه کند. اما من اصرار کردم که نه، می خوانم. و خواندم. خط به خط که شکنجه نامه را می خواندم و جلو می رفتم، می دیدم که صورتِ رهبر رنگ به رنگ می شود. جوری که در پایانِ نامه، منِ هاشمی بدون تردید باورم شد که یا خود رهبر دستورِ آن شکنجه ها را صادر کرده یا قدم به قدم در جریان آن شکنجه ها بوده است.

چهار: دو نفر با یک دوربین نسبتاً حرفه ای آمدند و شروع کردند به فیلمبرداری از رفت و آمد من. خیالشان از سرباز دمِ در راحت بود. پرسیدم: اطلاعاتی هستید؟ نه نگفتند و به کار خود ادامه دادند. مگر برای من فرقی می کرد؟ که اینها اطلاعاتی هستند یا نیستند؟ مرا پشت به بزرگراه ایستادند و دو پرسش مطرح کردند. یکی این که: بدنبال چیستی از این قدم زدن ها؟ و دو این که: نمی ترسی آیا؟ هر دو پرسش را پاسخ گفتم. در پاسخ به دومی گفتم: مرا تا کنون بارها به کلانتری و دادگاه و دادسرای مستقر در زندان اوین برده اند و حتی همینجا – وسط بزرگراه – مرا زمین زده اند و صورتم را شکافته اند. و ادامه دادم: من به یکی از این اطلاعاتی ها که شاهد برخورد خونینِ همکارانش با من بود گفتم: این چند قطره ی خون بجای خود، من در بدن یکی دو لیتر خون دارم که اگر لازم باشد همه اش را همینجا جاری می کنم.

پنج: جوانی آمد لاغرو نظیف و خوش سیما. ساده پوش و خواستنی. من، آمدنِ دکتر مهدی خزعلی به قدمگاه را نقطه ی عطف روزهای اعتراض خود نام نهاده بودم. اما آمدن این جوان خوش سیما را نقطه ی عطف دوم و حتی نافذتر نام می نهم. این جوان آمد و برگونه ام بوسه ای نشاند تا من نیز گونه هایش را ببوسم. دسته گلی با خود داشت. به دستم داد. گل ها؟ میخک های سفید و قرمز که با یک روبان سفید آذین شده بودند.

ابراز همدلی کرد. گفت: برای شما یک کتاب نیز آورده ام. دست به جیب برد و بیرونش کشید. دیگرچه؟ یک نامه هم داشت. نامه را گرفتم و سپاسش گفتم. او که رفت، کتاب را که در کاغذی سفید کادو پیچ شده بود، وا گشودم. چه بود؟ انجیلِ عیسی مسیح. مزامیر و امثال.
نامه ی جوان، هرجمله اش با ادب و مهر آمیخته بود. درست مثل صورت خواستنی خودش. که فکر نمی کنم درهمه ی عمرِ نچندانش به کسی تندی کرده یا ناروایی مرتکب شده باشد. نامه اش این گونه پایان می یافت: …… کار بزرگِ شما مرا وا می دارد که به تواضع سکوت کرده و اجازه دهم شوق و اشتیاقِ درونی ام در برابر این درستی و پاکی، ذرات وجودم را شعله ور سازند. از کلام خداوند برایتان می نویسم که آمینی است برحرکت نجات بخش شما:

“خوشا به حال فقیران در روح، زیرا پادشاهی آسمان از آن ایشان است. خوشا به حال نرم خویان، زیرا آنان زمین را به ارث خواهند برد. خوشا به حال گرسنگان و تشنگان عدالت، زیرا آنان سیر خواهند شد. خوشا به حال رحیمان، زیرا به آنان رحم خواهد شد. خوشا به حال پاکدلان، زیرا آنان خدا را خواهند دید. خوشا به حال صلح جویان، زیرا آنان فرزندان خدا خوانده خواهند شد. خوشا به حال آنان که در راه پارسایی آزار می بینند، زیرا پادشاهی آسمان از آن ایشان است. خوشا به حال شما، آنگاه که مردم به خاطرمن، شما را دشنام دهند و آزار رسانند و هرسخن بدی به دروغ علیه تان بگویند. خوش باشید و شادی کنید زیرا پاداشتان در آسمان عظیم است. ” متی 5: 3- 12 “

شش: مدتی است عده ای بسیجی، وقت و بی وقت با شماره های متفاوت به من و به اعضای خانواده ام زنگ می زنند و فحش می دهند و متلک می بارند. دراین مدت تلاش کرده ام تا آنجا که ممکن است با آنان صحبت کنم و صبورانه به اراجیفشان پاسخ بگویم. نتیجه اما جز گستاخی اینان هیچ نبوده. با خود گفتم شاید بد نباشد شماره تلفن این بسیجیان مکرم را در اینجا بیاورم تا شاید برادران سپاه که دستی بر سرمخابرات دارند، به نوچه هایشان یک تشری بیایند و از این رفتار نادرست بازشان بدارند. که البته خود می دانم انتظار من بیجاست. از قدیم گفته اند: مگر چاقو دسته اش را می برد؟:

09199749863 – 09100943380 – 09199348029 – 09196406605 – 09366488035

هفت: در این تابلو از بافت های پارچه ای سود برده ام. جوری که انگار عین و شین و قافِ ” عشق” را در مخمل پیچیده باشم. عاشق باشید.

محمد نوری زاد
بیستم اسفند نود و دو – تهران

 

به سایت نوری زاد:
Nurizad.info
به صفحه ی نوری زاد در فیس بوک:
https://www.facebook.com/mohammadnourizad
و به صفحه ی نوری زاد در گوگل پلاس سربزنید:
https://plus.google.com/112895614620528557071
mnourizaad@gmail.com ایمیل شخصیِ محمد نوری زاد: