نوری زاد در این مصاحبه در باره ی خودش، و قدم زدن هایش جلوی وزارت اطلاعات سخن می گوید.

http://www.youtube.com/watch?v=FIkVZqnBZ5o

هجدهم اسفند و نود و دو – تهران

———————-

متن این مصاحبه را یکی از دوستان خوب سایت، زحمت کشیده و پیاده کرده و برای من ارسال داشته است. سپاس من از وی.

———————-

 

چرا نوری زاد جلوی وزارت اطلاعات با نمایی چنین، هر روز قدم می زند؟

هم وزارت اطلاعات، هم سپاه بخشی از اموال من را برده اند و پیگیری های من برای بازپس گیری آن اموال به جایی نرسیده، یعنی من به سیستم قضایی مراجعه کردم، درخواست نوشتم که شما این اموال مرا شامل 4 ، 5 دستگاه کامپیوتر  و دوربین و فیلم و آلبوم های خانوادگی را برده اید. قاعدتا ظرف 20 روز، یک ماه، دو ماه، سه ماه اینها باید واکاوی شده و به خانواده داده می شد. من یک سال و نیم زندان بودم  و کسی پیگیر آنها نبوده و وقتی از زندان بیرون آمدم، هفته ای یک بار به دادسرای مستقر در اوین رفته و نتیجه ای نگرفتم.

از این ماجرا چهار سال و سه ماه گذشت. من دیدم اینطور نمی شود که تمام مکاتبات من بی نتیجه بماند. بعد دانستم که این یک رویه است. یعنی همین شیوه را با دیگران هم پیاده کرده اند، ولی چون طرف، وزارت اطلاعات و سپاه است، متهم توان رویارویی با آنها را ندارد، و چون به محض مواجه شدن با یک “نه”، متهم می رود تا شش ماه دیگر که دوباره مراجعه کنید. آنوقت هم با یک “نه” دیگر روبرو می شود و یک سال بعد باز می آید. اینست که اصلا منصرف می شود. من دیدم که چرا باید منصرف شوم، ولو بگویید یک چوب کبریت. شما مجاز نیستید اموال مردم را نگهداری کنید! مجاز به اِعمال رفتار غیرقانونی نیستید! یک زمانی، کودتاییست، مثل سال 88، شما می زنید، می کشید، غارت می کنید، آتش می زنید، به کسی هم پاسخگو نیستید، و دادگاه های خود را هم آنچنان می آرایید که بدون هیچ گونه ادلّه قانونی، متهم را در سلول های انفرادی یک سال و دو سال و … بی خبر حبس می کنید. شکل کودتا همین است. اما الان چه که مدعی قانون و قانونمندی و این اطوار هستند؟ من با این باور که اموال من باید برگردانده شود این شیوه را ابداع کردم.

و ماجرای روز چهل و دوم اعتراض

من متوجه شدم که اینها حکم جلب تقلبی و تاریخ گذشته دارند. حکم جلب، برای یک بار جلب است اما اینها با یک حکم ، بارها مرا به دادگاه می بردند و این رفتاری غیرقانونی بود که مجاز به آن نبودند، هم اطلاعاتی ها مقصر بودند و هم آن قاضی شعبه شش که مرا به پیش او می بردند. من قبل از آن به آنها و حکم جلبشان احترام می گذاشتم. اما وقتی متوجه شدم که به من کلک می زنند و از یک حکم جلب چندین بار استفاده می کرده اند، تمرّد کردم و گفتم دیگر سوار ماشین شما نمی شوم.

این باعث شد که به سمت من بیایند. من با همان لباس سفید و پرچمِ بر دوش، خود را به سمت وسط بزرگراه و میان اتومبیل ها کشیدم. آنها به سمت من یورش آوردند و مرا به زمین کوفتند. یک نفر رفت تا اتومبیل ها را رد کند، و دیگری رفت تا اتومبیل بیاورد، و من داشتم بر آن یک نفر باقیمانده غلبه می کردم که او با فریاد، دوستانش را به کمک طلبید. من را برگرداندند طوری که صورتم رو به آسفالت بود، و آن مامور، زانوی خود را و تمام وزن خود را بر پسِ سر ِ من قرار داد که باعث شکافتن ابرو و آسیب دیدن بینی و جاری شدن خون من شد، و من نگران این بودم که عینک، صورتم را بشکافد. آنها سپس مرا دستبند به دست به داخل اتومبیل بردند.

چرا شما همیشه فردی حرکت کرده اید؟ چه در سفرها به عنوان سفیر صلح و دوستی، و چه در مقابل وزارت اطلاعات؟

در دل چنین شرایطی که هر حرکت جمعی به شدت سرکوب و متلاشی می شود،  طبیعیست که حرکت های فردی مدنی که از برخی افراد، و نه همه، بر می آید، می تواند گزینه ای برای این باشد که بگوییم ما در حال خفه شدن، و به دنبال مجرای تنفس هستیم، و اینکه سرکوب شدن و نادیده گرفته شدن فهم، پسندیده ی مردمی با این سابقه تاریخی نیست. الان آنقدر مردم ما را خمیرگونه بار آورده اند و فرم می دهند که کوچکترین اتفاقی در آنها پس از گرانی 25 درصدی اخیر برق 20 درصدی آب نمی افتد.

در چنین شرایطی که حساسیت ها فرو کشیده شده و رمقی باقی نمانده، من به دنبال حرکت فردی آرام اما منسجم و پیوسته ی قدم زدن هستم برای پیگیری حق فردی، و نه جمعیِ خود، یعنی پس گرفتن اموال و رفع ممنوع الخروجی و ممنوع الکاری. من تابلویی در دست ندارم که بر آن نوشته شده باشد من بلندگوی مردمی هستم که نمی توانند فریاد بکشند. گرچه این حرکت در دل خود این حرف را دارد. اما یک فریادِ رأی من کو، یا چرا آزاد نیستم، یا چرا مثلا حقوق کارگرانم پرداخت نمی شود، وجهه غلیظ و خاص سیاسی پیدا می کرد و می توانست سرکوب شود. اما حرکت الان من با ادلّه درستی که دارم، مبنای یک حرکت مدنی است با این پیام که الان، یک ملت مصادره شده است، اموال یک ملت به تاراج رفته است. مردم هم می توانند بسترهای اعتراض را فراهم کنند. تک تک ما می توانیم در هر گوشه ای اعتراض کنیم. ما مردمی هستیم که به بهانه های مختلف مصادره شده ایم. به بهانه های مختلف  حقوقمان ضایع شده است

چطور در مملکتی که دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم، این آقا فیلم می گذارد، مصاحبه می کند، حالا هم جلوی وزارت راه می رود و هنوز هم دستگیر نشده یا اصلا زنده است؟

همه آنها که به من از زاویه تردید نگاه می کنند، خودشان خطر نکرده اند. من اکنون در بستری از خطر زندگی می کنم. جانم را در کف دست گرفته ام. بقیه هم می توانند همین کار را انجام دهند. چند نفر انسان، جانشان را کف دست گرفته، وسط آمده و نتیجه نگرفته اند؟ بله من اگر بخواهم زندگی خود را داشته باشم، کار خودم را داشته باشم، و رفت و آمد معمول خود را هم داشته باشم، و یک بار جلوی وزارت اطلاعات بروم، قطعا مرا خواهند گرفت.

اما من اگر کارم را تعطیل کردم، زندگی ام را تحت اشعاع این حرکت سیاسی خود قرار دادم، از هر حادثه ای که ممکن است برایم روی دهد نهراسیدم ، تمام یافته ها و بافته های خود را زیر سایه این حرکت سیاسی و خواسته هایم قرار دادم، و نگران از هیچ حادثه ای هم نبودم، رویه ام فرق می کند با کسی که دنبال آرامش است. شما انگشت بر هر مردمی بگذارید که به شیوه من عمل کنند، قطعا نتیجه خواهند گرفت. یعنی جانشان را کف دست بگیرند و وسط بیایند. یک نفر زده می شود، دو نقر زده می شود، سه نفر، چهار نفر…بعد روی پنجمی، فکر می کنند، روی ششمی…دهمی، من نمی خواهم خط مشی بدهم و بگویم که هزینه کردن سخت است و به راحتی نمی شود جواب گرفت ولی

— محمد نوری زاد یک آدم شناخته شده ایست که نمی شود به راحتی سرش را زیر آب کرد.

–به هر حال یاران و دوستانی دارد و کشتن، زندانی کردن و آسیب رساندن به این آدم باعث ریزش خیلی از جمعیتی که در سپاه و حوزه های حکومتی از دیرباز داشته و به سلامت او معترفند، خواهد شد.

–من نقطه ضعفی ندارم که بخواهم نگران باشم و چیزی برای از دست دادن ندارم.

–چنین کسی که فقط آقای خامنه ای را نقد می کند، اگر اتفاقی برایش بیفتد، مستقیما شخص آقای خامنه ای در مظان اتهام قرا می گیرد، که رهبر، دست برد و منتقد صریح خود را نابود کرد و کشت، یا به زندان انداخت.