یک: تلفنم زنگ خورد. ناشناس بود. این روزها به تلفن های ناشناس حساس شده ام. این یکی را اما پاسخ گفتم:
– بله؟ درّی هستم آقای نوری زاد. بفرمایید آقای درّی. مجید درّی هستم. ازکجا زنگ می زنید آقای درّی؟ از زندان اهواز! ذهن فرسوده ی من، هرگز گمان نمی کرد این مجید درّی، ممکن است همان عزیزِ در بندِ ما باشد. همو که مدتها در بهبهان زندانی بوده و اکنون در زندانِ کارون اهواز محبوس است. زندانیِ بی دلیلِ ما، هم شگفت زدگی، و هم خوشحالی ام را از صدای بلند و هیجان زده ام لمس کرد. او، با سید ضیاء نبوی و ابوالفضل عابدینی با هم اند. دریک زندان و دریک اتاقِ سی نفره.

من با سید ضیاءِ با ادب و دوست داشتنی در زندان اوین هم بند بودم. در سفربه خوزستان، به رامهرمز رفتم. به دیدن مادرِ ابوالفضل عابدینی. همان جوانی که دردادگاه، به ضرب و شتم ستار بهشتی شهادت داده بود و خود به ضرب و شتم هیولاهای وزارت اطلاعات سخت آسیب دیده بود. اکنون من محمد نوری زاد، به پاکی و بی گناهی این سه جوان، شهادت که نه، سر می دهم.

مجید درّی نگران سلامتی من بود. خبرِ زخم های صورت من به زندانِ کارون اهواز نیز خزیده بود. گفتم: زخم صورتم خوب شد و رفت و جای نگرانی نیست. گفت: دستشان بشکند آنانی که شما را زخمی کردند. گفتم: من راضی به شکستن دستشان نیستم. گفت: من اما راضیم. هردو خندیدیم. گفت: شنیده ام یک چند وقتی اهواز بوده اید و حتی به منزل ابوالفضل عابدینی رفته اید. گفتم: من حتی به یاد شما یک چند روزی در اطراف زندانِ کارون اهواز پرسه می زدم و چپ و راست برای شما سلام و سپاس گسیل می کردم.

ظاهراً در صفِ تلفن، یکی به او چیزی گفت. که مثلاً زود باش. که مجید درّی به او گفت: چشم. وقتی خداحافظی می کرد، هفت بار صدا زدم: دوستتان داریم.

دو: چند روز قبل جوانی به دیدنم آمد که پیراهنی سیاه به تن کرده بود و خودش می گفت: من سیاهپوشِ آزادی ام. همو جلو آمد و گفت: همسرم می خواهد شما را ببیند. هنوز سیاه به تن داشت. بانوی جوان از اتومبیل پیاده شد و قشنگ ترین کلمه های فهیمانه اش را تقدیمِ من کرد. برایشان آرزوی خوشبختی کردم. و توصیه کردم: تا می توانید همدیگر را دوست داشته باشید. وگفتم: هیچ چارستونی در زندگی به استحکام زندگی مدد نمی رساند الاّ دوست داشتن. اگر می توانید برای هم بمیرید.

سه: یکی آمد که هم سنّ من بود. با سر و رویی سپید. مرا می شناخت اما محض اطمینان اسمم را پرسید. گفت: شما در جهاد سازندگی بودی و من در سپاه. من یک پاسدار بازنشسته ام و اکنون در خدمت جانبازان هستم. گفت: من از سپاه نه خانه گرفته ام، نه مال و منالی، و نه حجّی. برادرانه به من سفارش کرد: بیا و این دو تا خُل و دیوانه را رها کن و محکوم کن. این دو تا آبروی مملکت را بردند و پای خارجی ها را به مسائل داخلیِ کشور باز کردند.

خدا وکیلی ندانستم منظورش از این ” دوتا خُل و دیوانه ” کیست. وقتی پرسیدم، گفت: موسوی و کروبی. و شیرفهمم کرد: اینها خائن اند. تو، السابقونی در این انقلاب. چشم ماها به امثال تو بود. خودت را ازگردونه ی این خائن ها بیرون بکش. اینها مملکت را لقمه کردند و دادند دست دشمن. گفتم: این طرفی ها هم کم خیانت نکرده اند. و گفتم: یک نگاهی به قد و بالا و رفتار جنتی و فلاحیان و پورمحمدی و حسینیان بینداز. گفت: اینها آدمهای سنتی اند. آدم سنتی خیانت نمی کند به مملکتش. اما اینهایی که رفتند خارج و درخارج درس خواندند همه شان خائن اند. چرا؟ چون پایشان اگر اینجاست دلشان آنجاست.

او در بزرگراه فهم خود پیش می راند و من صبورانه با سخنان تهی ازانصافش همراه بودم. چرا که جای بحث نبود. بحث آنجا به فایده می انجامد که مخاطب، به مختصری از انصاف و خِرَد مزیّن باشد. او که رفت، من به دشواریِ راهی که درپیش داریم فرو شدم. که چه؟ که در مواجهه با جماعتی چون او چه خون دلها باید خورد. جماعتی که در عین سلامت، ذهنشان درجایی قفل شده و مطلقاً مایل به واگشایی آن نیستند. جماعتی که چارستون باورهایشان را برهمین گرایشِ بسته بندی شده استوار کرده اند و کمترین لرزه بر بنای باورشان، مصادف است با واژگونیِ همه ی دارایی هایشان.

چهار: یکی آمد که معلم بود. با صورتی و سیرتی خواستنی. با عجله سخن می گفت و همه ی حرفهایش را به طعمِ خوشِ لبخند می آمیخت. زلال به نظر می رسید. بی هیچ غلّ و غشّی. در باره ی آقای روحانی به تردید افتاده بود. می گفت: روحانی وعده هایش را فراموش کرده. می گفت: به این نتیجه رسیده ام که روحانی نمی تواند در برابر زیاده خواهی عده ای ایستادگی کند. می گفت: همین گروههای فشار کار روحانی را خواهند ساخت.

درهمین هنگام راننده ای برایم بوق زد. نگاه کردم دیدم یک پیکان وانت است. بارش؟ اسباب منزل. راننده اش ؟ بسیار فربه و خوش رو. که برایم دست بالا برد و اسمم را صدا زد و یک ” خدا قوت” ی بدان افزود. به مرد معلم گفتم: اینها نیز دوستان من اند. گفت: این که محرومین طرفدار شما هستند نشانه ی خوبی است. گفتم: حاکمان ما بعد از انقلاب از محرومین و اسم محرومین آنقدر استفاده ی ناجور کرده اند که انگار اگر یک روز در ایران محرومی نباشد حاکمان دق می کنند. مثل واژه ی دشمن که اگر روزی روزگاری دشمنی درکار نباشد، تعادل فکری و روانیِ آنان بهم می خورد.

به آقا معلم گفتم: انسان، خلق شده که داشته باشد نه این که نداشته باشد. حاکمان ما اما نه که یک موی کوخ نشینان را به کل حیثیت کاخ نشینان ترجیح داده اند، نتیجه ی این شعارشان این شده که بجای بالا بردن سطح زندگی کوخ نشینان، کاخ نشینان را فرو کوفتند تا روح کاخ نشینی تنها در بلوکه ی جماعتی باقی بماند که به خودشان منتسب اند و از رانت های خاص شان برخوردار.

پنج: اتومبیلی آمد و از سرعتش کاست و با قدم های من همراه شد. مرد جوانی که در کنار نشسته بود رو به من گفت: بی خیال شو نوری زاد، ولِ شان کن. ولبخندی زد و همین جمله را بار دیگر تکرار کرد. چه باید می گفتم در پاسخش؟ بعضی از حرفها، بی پاسخ اگر بمانند بهتر است.

شش: حضرت مستطاب حجة الاسلام والمسلمین آشیخ علیرضا پناهیان دامت افاضاته را که می شناسید؟ همو که در یک سخنرانیِ احساسی فرموده بود: چرا موسوی و کروبی و خاتمی و فتنه گران را اعدام نمی کنید؟ آخه چرا اعدام نمی کنید؟ و این آخه چرا را سه بار پشت سرهم تکرار کرده بود. من این چرای جناب ایشان را در یکی از ” شعبون بی مخ ها ” جای داده ام تا همچنان ترو تازه بماند و میزان شعور این جماعت رصد شود. وی افاضه ی دیگری نیز دارد که بد ندیدم آن را با هم مرور کنیم. پیشنهاد می کنم به روح و پس و پشتِ این سخنِ جناب ایشان توجه کنید:

” قبل از رنسانس – در قرون وسطی – معنویت ابزار قدرت بود. بعد از رنسانس، تکنولوژی ابزار قدرت شد. امروزه مجدداً درحال برگشتن به شرایطی هستیم که معنویت ابزار رسیدن به قدرت می شود. این نشان می دهد که دوران ما، دوران معنویت است و قدرتمندان و قدرت پرستان از همین ابزار استفاده می کنند”.

هفت: ” این سخن جناب سید حسن خمینی نیز نا فرسودنی است: ” ما این روزها با اسلام کاریکاتوری مواجهیم. اسلام کاریکاتوری اسلامی است که هم اسلام است و هم نباید از آن انتظار کارکرد یک اسلام واقعی را داشت. دوست داشتم آقای هاشمی که ده ها سال همراه امام بود در این باره می گفت که امام اسلامش کاریکاتوری نبود”.

هشت: یکی دو روز پیش سردار شریف، سخنگوی سپاه دروغی فربه ابراز فرمود که نه خودش باور دارد و نه انتظار دارد کسی باورش کند. این که: احمدی نژاد گزینه ی سپاه نبود. گرچه کپسولِ احمدی نژاد را جناب آقا مجتبی خامنه ای در کاسه ی سپاه انداخت اما مگر این سپاه نبود که با همه ی حیثیت خود به صحنه آمد و از وی حمایت کرد و درتمام هشت سالی که احمدی نژاد برسرکار بود به احداث یک خط لوله ی سراسری مشغول بود. خط لوله ای که یک سرش سپاه بود و سردیگرش هر کجا که منصبی و پولی درشت و بی حساب و کتاب انباشته بود.

راستی کسی خبردارد پروژه ی انتقال آب دریای خزر به کویر مرکزی به کجا انجامید؟ می گویم: مگر اینجور پروژه ها قرار است به جایی بینجامند؟ همان نقدینگی و پیش پرداخت هفتاد درصدیِ اینجور کارها را بگو. حالا بگردید و یک دولتمردی را پیدا کنید تا به سپاه بگوید: آهای ای برادران، ای سروران و سرداران، به ازای آنهمه پولی که بالا کشیده اید بیایید و یک پاسخکی به این مردم بی نوا مرحمت فرمایید. جرأت مگر کسی دارد؟

نه: درمخابرات سراسر کشور سیستمی کار گذاشته اند که کل اطلاعات شنودیِ مردم را به دخمه های سپاه منتقل می کند. این سیستم مطلقاً جوری نیست که مثلاً فلان کارمند فنی مخابرات نیز در کارکردِ آن مشارکت داشته باشد و ازآن سردرآورد. یک پکیجِ مستقل که وظیفه اش دریافت، دسته بندی و انتقال هرنوع مکالمه و مرسوله به ناکجای سپاه است. جوری که اکنون هرشهروند یا هرشماره تلفن، پرونده ی مستقلی در سپاه دارد و به یک اراده، هرچه را که گفته و هرچه را که شنیده در معرضِ جنابان قرار می گیرد. یکی از من پرسید: زندگیِ سگی یعنی چه؟ گفتم: آن زندگی ای که ” انسانی که نیست، حیوانی هم نیست”.

ده: برای ایجاد تنوع و برای این که برادران اطلاعات از یکنواختی بدر آیند، خیال دارم هرهفته نوشته های پارچه ی سفید را تغییر دهم. حالا اگر پیشنهادی، سخنی، شعاری، که موجز و متین باشد و به خواسته های من نیز مربوط، دریغ نفرمایید.

یازده: دراین تابلو، من عین و شین و قاف را در یک قاب سه گوش جای داده و درهم تنیده ام. به چه دلیل؟ عشق که دلیل نمی خواهد. بی دلیل. همینجوری.

محمد نوری زاد
شانزدهم اسفند نود و دو – تهران

به سایت نوری زاد:
Nurizad.info
به صفحه ی نوری زاد در فیس بوک:
https://www.facebook.com/mohammadnourizad
و به صفحه ی نوری زاد در گوگل پلاس سربزنید:
https://plus.google.com/112895614620528557071
mnourizaad@gmail.com ایمیل: