وقتی یک علامه کم می آورد!

دوشنبه دوازده اسفند – روز چهل و هفتم

یک: تصور کنید یک دوست یک عزیز یک همدل یک همنفس از راهی دور به دیدن شما بیاید، بی آنکه برای این دیدار سفره ای پهن کرده باشد، وبی آنکه جز همین همدلی قصد و غرضی داشته باشد، خب شما مست می شوید، نمی شوید؟ حالا اگر این مسافرِ آمده از راه دور نا آشنا باشد، یعنی یکباری هم شما را ندیده باشد، خب این مستی افزون تر می شود. نمی شود؟ این بگویم که دیروز روزِ مستیِ من بود. بانویی حدوداً چهل ساله بلیط هواپیما گرفته بود و آمده بود تهران. از کجا؟ از یک شهر دور استان فارس. همان دیروز هم باید بر می گشت. ای خدا این بانو از آنجا به دیدن من آمده بود تا کهکشانِ سلام خود و همسر وفرزندانش را برسر من بیفرازد .

ای امان از این “من”. که هرچه بلا بربشر باریده از همین منِ او بوده. البته همین بشر اگر به هرچه نیکبختی نیز فرو شده از برکشیدنِ همین من ش بوده. به خود نهیب می زنم: آهای ای محمد نوری زاد، مباد غرّه شوی و مباد به هیاهویی پا نهی که رستم های پرمدعای عرصه ی آیت اللهی و خودساختگان وادیِ رمزآلود عرفان و نمازشب خوانانِ پهنه ی پریشانی را به زانو در آورده و بر زمین گرمشان زده!

مباد ازاین محبت های بی ریای مردم، چیزکی به حساب فردی ات در اندازی و خیال برت دارد که بله این منم! نه، این مردم اگر برکتی در قدم های تو یافته اند، نه بخاطر هیکل هشتاد کیلویی توست. و نه بخاطر عمر هدر شده ی شصت و یکساله ات. و یا شکل و قیافه یِ درهم پیچت. بل این مردم از این روی به تو اعتنا بسته اند که ای بسا از قدم و قلم و سخن تو خیری برآید و به وا گشایی بخت و اقبال فرو بسته ی آنان مدد برساند. و یا در ترمیم شخصیتِ تحقیرشده ی آنان سهمی اختیار کند. پس بیا و داستان طنز هواداری را رها کن و خودت را در نیاز نمورِ مردمی گم کن که در این سالها به عاطفه ی آنان سیلی زده اند و بساط اعتماد و اعتقادشان را روفته اند.

بله، راز سرمستیِ من درهمین قشنگی های عاطفی و خردمندی است. آن بانویِ آمده از گوشه های استان فارس، نیامده بود تا من اگر کسی را می شناسم یا اگر با کسی ارتباطی دارم مثلاٌ نامه ای بنویسم و کاری برایش دست و پا کنم و گرهی از کارش بگشایم. که مطلقاً اینگونه نیز نیست و من با هیچیک ازمسئولان ارتباطکی که ندارم، از من گریز نیز می کنند. این بانو آمده بود تا چتری از روشنایی و خردمندی و مهر و عاطفه بر سر من بگیرد و همان چتر را به من ببخشاید و برود. می گفت به این رسیده که راه رهایی از چنبره ی جهالتی که ما را احاطه کرده جز رواج آگاهی نیست. و گفت که قصد دارد در شهرشان یک انجمن غیرسیاسی به راه اندازد و به همین مقوله داخل شود و همشهریانش را از حقوق شهروندی شان مطلع سازد. خودش حقوق خوانده بود و همسرش نیز و فرزندانش نیز.

دو: جوانی به اسم سجاد گل محمدی با موتور آمد و گفت که داستان نویس است و به تازگی داستانی به اسم ” رهبرگولاخ من ” منتشرکرده است.

سه: بانویی از خوانندگان و نویسندگان سایت من آمد به دیدنم. سپاسش گفتم و از این که به زحمت افتاده پوزش خواستم. گفت: می آیم که به خود و به دیگران نشان بدهم وادی غیرت بی مخاطب نیست. برایم کتابی آورده بود. اسمش؟ دموکراسی یا دموقراضیه بقلم سید مهدی شجاعی.

چهار: دو مرد جوان و یک بانوی جوان آمدند و شادمانی هایشان را با من قسمت کردند. بانوی جوان که خودش گل بود، از گلستان وجودش دسته گلی برایم آورده بود. گرفتم و گذاردمش روی زیرانداز فسفری. به جوانان گفتم: خیال دارم نوشته های پارچه ی سفید را تغییر بدهم. به چه؟ می خواهم بنویسم: آهای دزدان سپاه، آهای دزدان اطلاعات، حق مرا بالا نکشید! یکی از مردان جوان گفت که دوست دیگرشان داخل اتومبیل مانده است. همگی رفتیم سراغش و من درهمان حاشیه ی بزرگراه در آغوشش گرفتم و بوسه ای بر گونه اش نشاندم.

پنج: همزمان، جوان دیگری آمد که سیاه پوشیده بود. از او نیز گرما گرفتم. گفت: من سیاه پوشیده ام تا به اطرافیانم نشان بدهم عزادار آزادی ام.

شش: دو مرد اطلاعاتی که همیشه از درِ پایین رفت و آمد می کرده اند و این بار به اتفاق، گذرشان از این مسیر افتاده بود، درکنار من توقف کردند. راننده بود و مردی درکنارش. هردوشان چهل ساله می نمودند. سلامی و علیکی و دانستم ازخوبان وزارت اطلاعات اند. همه ی نوشته های مرا خوانده بودند. بقول خودشان: مثل خیلی ازهمکارانشان. مرا به داخل اتومبیلشان دعوت کردند. رفتم و نشستم کنارشان. راننده می گفت: اوضاع بهترخواهد شد. باید به روحانی فرصت داد. دیگری می گفت: مشکل این جامعه مردم اند. مردمی که بخاطر یک کیلو مرغ همدیگر را زیرپا له می کنند. راننده می گفت: در انتخابات مجلس اگر اصلاح طلبان برنده شوند دست روحانی بیشتر باز می شود.

گفتم: به مردم مالزی و ترکیه و دوبی نگاه کنید. اینها بیست سی سال پیش مگرچه داشتند؟ آیا مردم این کشورها را در این بیست سی سال به دوره های فشرده ی آگاهی فرستادند؟ یا نه، اینها بزرگترهایی داشته و دارند که این بزرگترها خائن و غارتگر و سرکوبگر نبوده و نیستند. گفتم: البته بد نمی شود اگر اصلاح طلبان، مجلس را از گلوی رقیب بیرون بکشند. یادمان باشد که اصلاح طلبان، هم دولت را داشتند و هم مجلس را؟ وگفتم: مشکل این نیست که شما کجا را دارید و کجا را ندارید. مهم این است که شما سپاه و بیت رهبری را ندارید. این دو اند که طومار کشور را لوله می کنند و زیربغل می زنند. یکی شان گفت: یونسی راست گفت که وزارت اطلاعات به تسخیر روحانی درنیامده. وگفت: سپاه اینجا را بقول شما لوله کرده.

هفت: اتومبیلی از بزرگراه کناره گرفت و مستقیم آمد طرف من. جوانی پشت فرمان بود و بانویی با نوزادی در بغل درکنارش. جوان راننده سرش را به سمت من کشاند و پرسید: آقای نوری زاد؟ بله بفرمایید. من یک دکتر روانشناسِ خوب سراغ دارم. خب بدهید تلفنش را. جوان اما گاز داد و رفت.

هشت: بانویی با کمی فاصله از پل عابر ایستاده بود. ظاهراً منتظر دوستی یا آشنایی بود. از سرِ کنجکاوی نوشته های پارچه ی سفید را می خواند. یک بار که به او نزدیک شدم پرسید: شما چرا نمی روی جلوی مجلس؟ جلوی ریاست جمهوری؟ گفتم: طرفِ من، اینها هستند نه آنها. گفت: به نتیجه نمی رسید. گفتم: می رسم. گفت: نمی رسید. چرا؟ من یک پسردایی دارم که این روزها مثل جنازه به یک زندگی نباتی فرو شده. این پسر را که دانشجوی سال سوم پزشکی بود، سه سال تمام بردند اوین یک خبر به ما ندادند. ما سه سال تمام از او بی خبربودیم. سه سال تمام سوختیم.

سه سال تمام یکی پیدا نشد به مادرش خبر بدهد که نسوز پسرت اینجاست. ونتیجه گرفت: اینها اینجورند. انسان که نیستند. پرسیدم: پسرداییِ شما بعد از این سه سال به تحصیلش آیا ادامه داد؟ محکم گفت: هرگز. نگذاشتند که ادامه بدهد. این روزها شده یک جنازه. سربه زیر می رود و سربه زیر برمی گردد. اصلاً نه انگار که جوان است و باید جوانی کند. هویتش را ازدست داده. مثل مجسمه ها شده. هوشش فوق العاده بود. نابغه بود. الآن دریک تعمیرگاه رادیو تلویزیون کار می کند اما چه کاری؟ این ناجوانمردها کشتن این جوان را. نابودش کردند.

رفتم و دسته گل را برداشتم و تقدیم آن بانو کردم و گفتم: سلام مرا به پسردایی تان برسانید و از قول من به او نهیب بزنید که تکانی بخود بدهد و ازاین دلمردگی خروج کند. از قول من به او بگویید اگر همه ی عالم و آدم دست به دست هم دادند تا او را به وادادگی بخوانند، این اوست که باید خودی نشان بدهد و نبوغ خود را بکار اندازد و ازاین مخمصه خود را بیرون بکشاند. به او بگویید: اگر جماعتی او را زنده زنده کشته می خواهند، او که نباید نشانه های زنده بودنش را به دست خود تقدیمشان کند. ازقول من به او بگویید: تا کنون چند بهار دیده؟ بیست وپنج؟ سی؟ ازبهار بیاموزد که باید شکفت. آری باید.

نه: یک جوان قد بلند و خوش چهره با ته ریشی که درچانه فزونی می گرفت آمد و گفت: من دانشجوی دوره ی دکترای علوم سیاسی ام. وگفت: شما بقدر کافی تکلیفت را در قبال این مردم ادا کرده اید. اکنون وقت آن است که به خانواده ی خود برسید. وگفت: نگذارید شما را مفت از ما بگیرند. مردانگیِ مردمان ما را فرو کوفته اند، نگذارید شما را فرو بکوبند. و گفت: نکند ما بجای خود نوری زاد، با اسمش مواجه شویم یک روز؟ و شتابزده داستانی تعریف کرد: جنازه ی حلاّج آنقدر بالای دار ماند که ازهمه ی اندامش، نیمِ صورتِ وی سالم مانده بود. زنی براو عبور کرد. درحالی که نیمی از بدنش حجاب داشت. پرسیدند این چه حجاب است؟ گفت: درشهرشما یک مرد بود که اکنون نیم صورت او سالم مانده. این حجاب برای همان نیمِ مردانگیِ این شهر است.

ده: ساعت چهار رفتم دادسرای اوین. معاون و سرپرست دادستان مرا خواسته بود. او را مردی خوش روی و انسان وشایسته و منصف یافتم. این دومین دیدار من با وی بود. ایکاش این دستگاه بد قیافه ی قضایی هزاران چون او می داشت. که صبورانه بنشینند و سخن مخاطب خود را بشنوند و بقدر توان آنان را یاری کنند و ازنگرانی برهانندشان. می گفت: من همه ی شنبه ها را ملاقات مردمی دارم. هرکس می تواند بیاید اینجا و با من دیدار کند. ومن، بنا به تخصصی که دارم مشاوره می دهم. کمکشان می کنم. چرا؟ چون می خواهم بقدر توان خودم نگاه مردم را که نسبت به دستگاه قضایی تلخ و بدبینانه است ترمیم کنم.

همانجا آرزو کردم ایکاش امثال او دراین دستگاه فراوان بودند. و بر نابکارانِ این دستگاه غلبه داشتند. که نیز البته نمی شود اینگونه باشد. چرا که این دستگاه قرار است جماعتی را – مثل جلال الدین فارسی قاتل را – از مرگ برهاند. و خون ستار بهشتی را انکار کند. و گوش به فرامینِ جاریِ بیت و سپاه داشته باشد. مگر می شود قاضیِ مستقل و خوب داشت و همزمان اردشیر لاریجانی زمین های ورامین را بالا بکشد و به اسم خود سند بزند؟ یا سپاه بگو و کل مملکت را؟

معاون دادستان گفت: من در دیدار نخست به شما قول دادم که تا جایی که در توان دارم مشکلات شما بررسی کنم و اگر برطرف شدنی بودند برطرفشان کنم. و به این قولم هم وفا دارم. و نامه ای نشانم داد که درآن به رفع ممنوع الخروجی همسرم دستور داده شده بود. گفتم: ممنوع الخروجی خودم و پسرم چه؟ گفت: در مورد خودتان انصاف داشته باشید، نمی شود که تند نوشت و تند مصاحبه کرد و انتظار داشت ممنوع الخروج هم نبود. گفتم: باور کنید درجهان فهم، هم می شود تند نوشت و هم تند مصاحبه کرد و ممنوع الخروج هم نبود. گفت: در مورد پسرتان تحقیق می کنم. اموالی را که سپاه از من برده چه؟ آن را نیز پیگیری می کنم. گفتم: پس من تا برآورده شدن این خواسته ها همچنان قدم خواهم زد.

یازده: دیروز اعلام شد که برق، بیست و پنج درصد و امروز اعلام شد که آب بیست درصد گران شده است. فردا نوبت بنزین است و پس فردا نوبت همه چیز. خلاصه همه چیز دست به دست هم خواهند داد و گران تر خواهند شد. بی آنکه مختصر آبی تکان بخورد و معرکه ای بکار افتد و یک “چرا” یی به فریاد آید. این، یعنی تخمیر مردمی که آموخته اند همچنان رام باشند و به چیزی اعتراض نکنند. آموخته اند که از یک بلند گوی مرکزی هدایت شوند و ازهمان بلند گوی مرکزی نیز بترسند. درجهان فهم مگر می شود یک شبه با سرمایه های کشور اینگونه قمار کرد؟

دوازده: جناب مصباح یزدی افاضه فرموده اند که چه کسی گفته مسلمان با یهودی و دیگران برابراست؟ نخیر برابرنیست. می گویم: جناب علامه، وقتی خدا بین پیامبرانش ریسمان نکشیده شما چرا درمیان بندگانش تیغ می نهید؟ باز ایشان فرموده اند: اينكه امام خمینی مثلا مي‌فرمايند ميزان رأي ملت است، نه به اين معنا كه اگر ملت ديگر اسلام را نخواستند، ما هم اسلام را كنار بگذاريم. که می گویم: حالا اگر یک وقت مردم دست به دست هم دادند و گفتند: ما این اسلامی را که دراین سی و پنج سال برسر ما پتک فرموده اید نمی خواهیم، هان؟

عکس العمل شما چه خواهد بود آیا؟ به کلت کمر محافظتان آیا دست می برید؟ یا به فتوایی که برخون مردمانِ اسلام نخواه خط قرمز می کشد؟ یا باز جناب ایشان فرموده اند: حقوق بشر و حقوق شهروندی به معنايی كه در غرب تعريف شده با روح اسلام و قانون اساسی و حرکت امام، كاملا مخالف است. که می گویم: وقتی نگاه شما به قرنهای دور اسلام باشد، باید هم این اسلامِ شما با فراورده های فکری امروز بشر همخوانی نداشته باشد و کم بیاورد. شما کم آورده اید حضرت آیت الله. نه دربرابرمخالفان خود. که دربرابرعقل.

اسم این تابلو را ” آتش” نهاده ام. بخاطر گرمایی که باید در مدار فهممان باشد و نیست.

محمد نوری زاد
سیزدهم اسفند نود و دو – تهران

به سایت نوری زاد:
Nurizad.info
به صفحه ی نوری زاد در فیس بوک:
https://www.facebook.com/mohammadnourizad
و به صفحه ی نوری زاد در گوگل پلاس سربزنید:
https://plus.google.com/112895614620528557071
ایمیل: mnourizaad@gmail.com