یکی از صدها نقطه ضعف من، احساس غلیظی است که به نوزادان دارم. گاه مثل آدمهای اجاق کور، راه بر بانویی می بندم و التماسش می کنم که اجازه بدهد سرانگشتان ریز نوزادش را ببوسم. دیروز یکی از این نوزادان تا سه متریِ قدمگاه آمده بود و زل زده بود به آسمان و هیچ اعتنایی به من نداشت. ومن، بی تاب بوسه ای بودم که بر دست و پیشانی اش بنشانم و بوی بهشتی اش را تناول کنم.

گرچه زمستان است اما هوا خوب بود دیروز. مثل هوای بهار. که هم نسیمی ملایم می وزید و هم آفتابی گرما بخش می تابید. شاید تنها بدی اش این بود که شما مجبوری در مجاورت یک بزرگراه قدم بزنی و غباربرخاسته از عبورِ تمام نشدنیِ اتومبیل ها را فرو ببری. دودشان را نیز پیشاپیش.

بانویی که نوزادی در بغل داشت ایستاده بود به تماشای رفت و آمد من. و نیزشاید به خوانشِ خواسته های من مشغول بود. سرآخررفت. با بهشتی که در آغوش داشت. واین تک جمله را در اعماقِ اشتیاق من به یادگارنهاد: خدا کمکت کند.

مرد پیمانکاری با وانت نیسان آبی رنگش آمده بود و با فشار آب پل عابر را می شست. خودش بود و کارگری که فرستاده بودش بالا و شیلنگِ آب را داده بود دستش و دِ بشوی. آب بود که ازپل عابر شره می کرد پایین. کجا؟ درست بربخشی ازمسیر قدم زدن های من. ومن ناگزیر، یکساعتی به پیمودنِ نیمِ این مسیر بسنده کردم. نیز این بگویم که پیمانکار و کارگرش، کارشان درست بود. جوری که چرکها و زباله ها را جانانه می روفتند و پایین می فرستادند. بد شانس، کسی یا اتومبیلی که ندانسته از زیربارش چرکابها می گذشت.

یک اطلاعاتی آمد که: این مزخرفات چه هست که می نویسی؟ برگرد و از خون شهدا خجالت بکش. وهمینطور یک نفس رفت تا رسید به این که: درباره ی وزارت چی فکر کرده ای؟ آنقدر اینجا بایست تا علف زیرپایت سبز شود. گفتم: نخست این که من اینجا نایستاده ام بل قدم می زنم. علف نیز اگر سبز شد، خبرتان می کنم تا بیایید و آبش بدهید. دو این که اگر بنا باشد کسی از خون شهدا خجالت بکشد، ابتدا این شمایید نه من.

و پیشنهاد دادم: یک طاق نصرت بزنید اینجا دم درِ دستگاهتان. هم شما هم سپاه هم بیت رهبری هم مجلس هم سیستم قضایی هم دولت. شد چند تا طاق نصرت؟ قرارتان این باشد که هم صبح ها از زیراین طاق نصرت ها گذر کنید هم عصرها. و ادامه دادم: بالای این طاق نصرت ها یک مونیتور از این مونیتورهای بزرگ تبلیغاتی بگذارید و فیلم های بازجویی از همسر سعید امامی و فیلم سربریدن فروهرها و صحنه های دریدن شکم و به گلوله بستن و زیر ماشین له کردن و ازبالای پل پرت کردن معترضان را مرتب پخش کنید تا عقبه ی اعتقادی تان خلل نپذیرد و معنای خجالت ازخون شهدا برایتان بازتعریف شود.

او عبوس ازیک سوی رفت و بانویی جوان و خندان ازسویی دیگر آمد و برایم دو شاخه گل رز و یک جعبه شکلات در یک کیسه ی زیبا آورد. شاخه های گل رز با روبان بلند و قرمزی آذین شده بودند. بانوی جوان، سرآستینش را بالا زد و نوار سبزی را که به مچ بسته بود نشانم داد و گفت: آمده ام بگویم ما تا آخر با شماییم. و سفارش کرد: لااقل یک کلاهی سرتان بگذارید آفتاب اذیتتان نکند.

پیمانکار شهرداری و کارگرش با وسواس تمام پل عابر را می شستند و از پله ها به زیر می آمدند. یکی از سربازان با لباس شخصی آمد و از کنارم رد شد و کپسولی از خنده هایش را برمن گشود. او، روزی که اطلاعاتی ها مرا خاکمالی کردند و بردند، ایستاده بود دم در. اکنون اما می رفت خانه. جعبه ی شکلات را درکیسه ی زیبا گذاردم و دسته ی کیسه را دادم به دستش. غافلگیرشد و با همان خنده های مدامش رفت روی ابرها.

یک ساعتِ بعد، پیمانکار شهرداری کارش تمام شد. پل عابر، رنگ و رویی پیدا کرد. هنوز ازاعضاء و جوارحش آب می چکید. دوشاخه ی گل رز را برداشتم و بردم دادم دست مرد پیمانکار. وگفتم: تقدیم به شما بخاطر وجدان کاری تان. گل ازگلش شکفت و گفت: شما فلانی نیستید؟ گفتم: چرا. گفت: من مصاحبه های شما را می بینم. تماشای شاخه های گل رز با آن روبان بلند قرمزشان در دست مردی که سرو وضع مرتبی نداشت تماشایی بود. چند بار او را دیدم که گلها را به بینی اش چسبانده بود. بو مگر دارند این گلها ؟ گلها را برد و نشاند برداشبورد ماشینش. نشست پشت فرمان و گازداد و رفت. با کارگرش.

مردی آمد زیبا روی و شیک پوش. گفت: من چهار کیلومتر راه را بخاطر شما دور زده ام برگشته ام تنها برای این که بگویم محمد جان اینها را رها کن. من بیست و یک سال تمام با اینها همکار بوده ام. کجا؟ اصفهان. تا منافعشان را تأمین می کردم حلوا حلوایم می کردند، بمحض این که مختصری پابپا کردم بوسیدنم و کنارم گذاردند. وگفت: اینجا به سمت قهقرا می رود. و توصیه کرد: بیا و برگرد به همان جایی که بودی. بیا و برو به حال و هوای روزهای خوب انقلاب. به روزهایی که مهربان بودیم زیاده خواه نبودیم. اینها را با بدبختی هایشان وا گذار. اینها با این رفتارِ نابودگرشان با سرعت به سمت غرق شدن می روند.

درجوابش تنها یک کلمه گفتم. این که: من هستم. گفت: من حریف پایداری و استقامت تو نمی شوم اما به این فکر کن که تو حیفی. به این فکر کن که یک مأمور چهل و پنج ساله ی برکنارشده ی اطلاعات که زیرو بالای اینجا را می شناسد این را به تو می گوید. کسی که بیست ویک سال برای اینها جانفشانی کرد و به راحتی کنارش گذاردند. اینها را بحال خودشان رها کن تا با نکبتی که گرفتارش هستند به قهقرا بروند.
به اتومبیل های بزرگراه اشاره کرد وگفت: به این مردم نگاه کن. اینها را سخت گرفتار زندگی کرده اند. فرصتی برای این مردم باقی نگذاشته اند که به زندگی بهتر فکر کنند و برای آن زندگی بهتر فداکاری کنند. دراین حال بانویی از داخل یک اتومبیل جیغ کشید و مرا به اسم صدا زد و برایم کف زد.

دیروز شاید سیصد اتومبیل برایم بوق زدند. عده ای دست بالا بردند و عده ای با یکی دو جمله و عبارت همراهی ام کردند و یکی دو نفر نیز ناسزایم گفتند. دراین میان، اتومبیل عروسی نیزبود که هنوز عروسش با او نبود. به داماد که خود رانندگی می کرد، تبریک گفتم و برایشان آرزوی خوشبختی کردم.

یکی از اطلاعاتی های ساکن محل، از دوستانش جدا شد و آمد و به درِ ورودیِ وزارت اشاره کرد و گفت: دوستانم می گفتند نرو اما آمدم بگویم: از اینها پدر سوخته تر خودشان اند. و شاید به در گفت تا دیوارِگوش های من بشنوند: اینها آنقدر کثیف اند که نشستند دم گوشِ داماد میرحسین و کاری کردند که رفت دختر میرحسین را طلاق داد. وگفت: ما گفتیم بعد از انتخابات اوضاعِ اینجا درست می شود. ازطرف بیت ” معین” آمده اما کارها دست سپاه است. وگفت: اینها را ول کن نوری زاد و به مردم هم دل نبند. گفتم: من سه تا خواسته دارم. این سه تا را اگر برآورده کنند راهم را می کشم و می روم. و گفتم: من به مردم چکاردارم؟ من مگر لشگرکشی می خواهم بکنم؟

دوبانو با آرایش های غلیظ از پله های پل به زیرآمدند. یکی شان مستقیم آمد طرف من. ایستاد تا نوشته های پارچه ی سفید را بخواند. رفت و آمدِ من مزاحم خواندش بود. ایست داد. به اشاره ی دستش ایستادم. و به اشاره ی دیگرش چرخیدم. سرباز دمِ در به آن دوبانو اعتراض کرد. بانویِ آرایشِ غلیظ کرده دست برد و پارچه ی سفید را از دو سوی کشید تا نوشته ها را بهتر بخواند. سرآخر گفت: دلت خوش است پدرجان. اینها اگرچیزی را ببرند مگر پس می دهند؟ سرباز داد زد و از بانوان آرایشِ غلیظ کرده خواست که آنجا را ترک کنند. همان بانویی که به من ایست داده بود، تیز رفت طرف سرباز شهرستانی و نمی دانم چه چیز درشتی بار سرباز بی نوا کرد که دیدم این بی نوا سرباز آب شد و نرم و بی صدا خزید طرفِ در و به اعماق بُهتی عمیق فرو رفت و تا یک ساعت بعد که من آنجا بودم از آن بُهت عمیق بیرون نیامد که نیامد.

تلفنم زنگ خورد. که بود؟ شماره اش مخفی بود. بله؟ آقای نوری زاده؟ من نوری زاد هستم نه نوری زاده. اوه بله اشتباه کردم. شما فردا بین ساعت سه تا چهار تشریف بیاورید دادسرای اوین. من نمی توانم. چرا؟ کاردارم. خوب کارت را تعطیل کن. نمی شود. چرا نمی شود؟ من فردا بین ساعت سه و چهار اینجا قدم می زنم نمی توانم بیایم. حالا قدم نزن. نمی شود. چرا نمی شود؟ بخاطر این که اینجا جای مهمی است. کجاست؟ جلوی وزارت اطلاعات. وگفتم: اگر صبح باشد می آیم. گفت: مجدداً تماس می گیرم. تماس گرفت و گفت: من با آقای تورنگ صحبت کردم گفتند صبح جلسه دارند شما چهار ونیم اینجا باش.

امروز دوشنبه است و من گزارش دیروز را نوشته ام. پس امروز ساعت چهار ونیم باید دادسرای اوین باشم. برای چه اش را نمی دانم. احتمالاً درادامه ی پرونده ای است که بازپرس شعبه ی شش برای من پرداخته است. دوستانی که به دیدن من می آیند حواسشان باشد: من امروزتا سه، سه ونیم بیشترآنجا نیستم.

این تابلو مسطح نیست. بل تخته هایی به بوم چسبانده ام تا با ضخامتِ خود، نگارشِ “عشق” را به افت و خیز اندازند. مگر می شود عشق بی تپش وبی زحمت و بی مزاحم باشد؟ شکوه عشق درهمین لیاقتِ پیچاپیچ اوست. وگرنه هربی لیاقتی عاشق می شد. لایق باشید وعاشق!

محمد نوری زاد
دوازدهم اسفند نود و دو – تهران

به سایت نوری زاد:
Nurizad.info
به صفحه ی نوری زاد در فیس بوک:
https://www.facebook.com/mohammadnourizad
و به صفحه ی نوری زاد در گوگل پلاس سربزنید:
https://plus.google.com/112895614620528557071
ایمیل: mnourizaad@gmail.com