مهمانی که میزبانش را خفه می کند!

چهارشنبه هفت اسفند – روز چهل و چهارم

دیروز، هیچ بلند بالایی هیچ سربه زیری هیچ مأمور خوش اخلاق و بد اخلاقی از در بدرنیامد و برمن عتاب و پند برنیاورد که این چه هیبتی است و چرا اذهان مردمان برمی آشوبی پس بیا برویم اوین. با همان سپید پوشی و پرچم بدوشی تا خود غروب قدم زدم. تنها یک جوان آمد و کتابی به من داد و رفت. اسمش؟ پیرمرد و عقاب. همانجا خواندمش.

ازهمانجا راه افتادم طرفِ ” سرای قلم “. که شب قبلش جناب دکتر مهدی خزعلی به دیدن من آمده بود و مرا بدانجا دعوت کرده بود. که بیا و چند کلمه ای از عملیات خیبر بگو. حالا چرا خیبر؟ همین روزها سالگرد آن است. وقتی بدانجا رسیدم که خود جناب خزعلی به خاطره گویی از همین عملیات مشغول بود. دوستان دیگری چون رضا رییسی (نویسنده ی جنگ) و عباس پالیزدار (افشاگرِ معروفِ لفت و لیس های آقایان) هرکدام آمدند و سخنی گفتند. و من نیز سرآخر.

که گفتم: سخن من متفاوت است تحمل کنید. و گفتم: من گرچه به همه ی آنانی که در جنگ فداکاری کردند و در راه اعتقاد و خاک وطنشان از پا در آمدند و آسیب دیدند و دودمانشان محو و نا پیدا شد احترامی ژرف قائلم، با اینهمه اما جنگِ هشت ساله را یک جنگ بیهوده و بی دلیل می دانم که در همان ابتدا می شد از گسترشش جلوگیری کرد و با مراجعه به مجامع جهانی و عقلانی از تداومش پرهیزنمود.

و گفتم: در آن هشت سالِ نابودی، هیچ نگرشی برکل کشور و بر آن جنگ بی دلیل حاکم نبود که یک روز – آری بقدر یک روز – آن جنگ، زودتر پایان پذیرد تا یک نفر کمتر کشته شود. بل تا بوده شعار بوده که اگر این جنگ بیست سال طول بکشد ما ایستاده ایم. وگفتم: آن جنگ، بهانه ای بود برای قلع وقمع مخالفان و بی رقیب ماندنِ روحانیان. که این کودکان کهنسال بی آنکه مختصری فهم مملکت داری بدانند به هیاهوی شعار فرو شدند و سرمایه های انسانی و پولی و حیثیتی کشور را به باد دادند و کاملاً به همان مسیری پای نهادند که برایشان طراحی شده بود.

وگفتم: این کودکان کهنسال به سه پروژه ی طراحی شده پای نهادند و بازی خوردند. یکی اشغال لانه ی جاسوسی، دیگری جنگ هشت ساله، وسومی ورود به جریان هسته ای به امید ساخت بمب اتمی. وچهارمی را بعداً گفتم. این که: اصل انقلاب نیز یکی از غیرضروری ترین انقلاب های یکی دو سده ی اخیر بود. انقلابی که با وعده هایی آنچنانی آمد و بی اعتنا به آن وعده ها با شتاب به سمت پرکردن جیب و شکم جماعتی از خدا بی خبران پیش رفت. جماعتی که مدام ازخدا می گفتند و برای گسترش دین خدا برسروسینه می زدند و قرآن سرمی گرفتند. انقلابی که همین کودکان کهنسال را بر سرنشاند تا همان کاری را بکنند که ” دیگران” از طریق دوستان و آشنایان و سرداران مجبورشان می کردند.

این نیز بگویم و بقول منبری ها: عرضم تمام. در این چند روز و بخاطر حادثه ی دوشنبه ی گذشته، دوستان فراوانی چه از داخل و چه خارج بزرگواری کردند و برمن برکاتی از مهر و همدلی افشاندند. عزیزانی چون دکترمحمد ملکی، مهندس عباس امیرانتظام، دکترمهدی خزعلی، سرکارخانم محتشمی پور، خانواده ی جناب عرب سرخی، ودوستان دیگری که هریک برایم عزیز و خواستنی اند. چه آشنا و چه نا آشنا. عمده ی سخنشان نیز این بود که فلانی تو تنها نیستی و ما اگر مختصر اختلاف رویه ای نیز با تو داشته باشیم اما درکنار توایم و با خواسته های بحق تو همراهیم.

همانگونه که پیش تر نیز گفته ام، ممکن است از این به بعد درمقابل درِ شمالیِ وزارت اطلاعات هیچ اتفاق قابل ذکری رخ ندهد. و من مثل امروز بنویسم: روز چهل و چهارم نیز گذشت. و شاید هم رخ دهد البته. و کار به جاهای باریک و زندان و حبس بکشد. که می گویم: مگر فرقی می کند؟ من سه خواسته ی قانونی و مدنی دارم. و تا برآورده شدن این سه خواسته، مهمانِ ناگزیرِ برادران هستم. مهمانی که ممکن است کار را به جاهای باریک بکشاند و میزبانش را خفه کند. شاید یک روز همانجا بر سر درِ وزارت اطلاعات بنویسند: میهمان گرچه عزیز است ولی همچو نفس / خفه می سازد اگر آید و بیرون نرود.

این تابلو هم در عِدادِ آثار عاشقانه ی من جای دارد. عاشق باشید.

محمد نوری زاد
هشتم اسفند نود و دو – تهران

به سایت نوری زاد:
Nurizad.info
به صفحه ی نوری زاد در فیس بوک:
https://www.facebook.com/mohammadnourizad
و به صفحه ی نوری زاد در گوگل پلاس سربزنید:
https://plus.google.com/112895614620528557071
mnourizaad@gmail.com