شقه شقه کردن آحاد جامعه به طرفداران رهبری و مخالفانش، آنچنان ما را زمینگیرِ این خصلتِ قهقرایی کرده که مگر مشابهش را در اعماق کور و دور تاریخ سراغ گرفت. مثلتِ: سپاه، بیت رهبری، جهل، با خط کشی میان مردم، هم درها را به روی خواسته های خود گشوده است، و هم چیزی به اسم خجالت را از گردونه ی مراودات مدنی بیرون انداخته است.

سابقاً یک چیزکی به اسم خجالت درکار مسئولان این دیار بود. که وقتی خطا می کردند و ضایعه به بار می آوردند، نرم و بی صدا کنار می کشیدند تا مباد آن آبروی مختصر، بیش از پیش آسیب ببیند. اینجا، در ایران اسلامی، خطا کاران و ضایعه آفرینان، از رهبر گرفته تا پایین تری ها، به محض آشکار شدن شکست ها و بی کفایتی ها، برطبل طلبکاری می کوبند که: بله، این منم، هر که معترض است جرأت کند و جلو بیاید!

من می گویم: زندانی کردن میرحسین موسوی و زهرا رهنورد و کروبی، و دیگرانی که بی هیچ دلیل عقل پسند زندانی اند، به آنچنان نفرتی از پتانسیل داخلی و جهانی برخورده است که مثلث فوق الاشاره، برای تداوم این روند باید مدام هزینه کند و چیز چندانی نیز نصیبش نشود. من به چشم خود می بینم که این سه، و دیگرعزیزان معترض ما آزاد می شوند و فضا برای تنفس آن مثلث نا بجا تنگ و تنگ تر می شود. یادم هست یک واعظی با هیجان ازغیرتِ خروس می گفت. این که خروس نسبت به عیال خود غیرت مند است. و همو سرآخر به این ترجیع مراجعه می کرد که: جانم خروس!

محمد نوری زاد
بیست و شش بهمن نود و دو – تهران