دیروزکارم کمی به درازا کشید. جوری که ساعت دوبعد ازظهررسیدم سرِقرار. زمین یخ زده بود و برف می بارید و بزرگراه نفس می کشید ازشلوغیِ هماره اش. نرسیده به جایی که قدم می زنم، دیدم دختری جوان ورنگین پوش مشتاقانه اما با تردید به من می نگرد. که این آیا خود فلانی است که کلاه کاپشنش را تا ابروها پایین کشیده وکوله بدوش می آید؟

بله، این خود من بودم. و او، دختری جوان و با نشاط ویخ زده ازسرما که سرانگشتان ونوک بینی اش سرخ شده بود وصدایش می لرزید وبریده بریده سخن می گفت. کلماتی را که برمی آورد، همه ازمتن یخ زدگی ولرزشی عمیق بود که با لرزه های تن می آمیخت وآرامشِ منِ مخاطب را ازجا برمی کند وبرزمین سرد می کوفت. جویده جویده گفت: من ازساعت دوازده اینجایم وچشم به راه شما که کی ازراه می رسید.

گفتم: خدا مرا بکشد که شما اینگونه به زحمت نیفتید نازنین.
با همان یخ زدگی وکلمات لرزانش گفت: آمده ام به شما بگویم که هرکجا پاهایتان خسته شد، این، پاهای ما. هرکجا دستانتان ازحرکت بازایستاد، این، دستان ما. وهرکجا قلبتان گرفت، این، قلب ما. دختررنگین پوش به سبزیِ لباسهایش که اززیرشال نارنجی وبافتنی زنگینش بیرون زده بود اشاره کرد وگفت: من با این رنگ عهدی بسته ام. تا کجا؟ هرکجا. به چهره اش که نگاه کردم دیدم این جوانیِ سرکوب شده ی اوست که سالهای نشاطش را ازاو گرفته وبرده، وآرزوهای تباه شده اش را با اوباقی گذارده، واکنون همان جوانیِ سرکوفت شده سربرآورده و او را به تکاپو می خواند.

دست به کیسه ی پلاستیکی ای برد که دردستش بود. تلاش کرد با سرانگشتان یخ زده اش چیزی را بیرون بکشد. گفت: من رفتم خیابان انقلاب. به کتابی برخوردم ازکاریکاتورهای کامبیزدرم بخش. می شناسیدش که؟ دراین کتاب، یک شخصیتِ انگشت به دهان است اینجوری (وخودش انگشت به دهان برد) من فکرمی کنم شما دارید این بُهت وانگشت به دهانیِ ما را تغییرمی دهید. کتابِ کادو پیچ شده را بیرون کشید وبه دستم داد.

درکیسه اما هنوزچیزدیگری نیز بود. یک کیسه ی کوچک آجیل وپسته وفندق. گفت: این را آورده ام که حینِ قدم زدن به شما انرژی بدهد. گفتم: دخترخوبم، من ازهمین سرانگشتان یخ زده وتنِ لرزان توانرژی می گیرم. گفت: من کمی ازاین خوردنی ها را برمی دارم تا با شما سهیم شده باشم دراین خوردنی. دخترنازنینم اما هرچه تلاش کرد نتوانست گره ی کیسه ی پلاستیکی را بازکند. یخی زدگیِ انگشتانش امانش را بریده بود. یک بند حرف می زد. انگارفرصتی به او داده بودند واو باید ازاین مهلت گذرا نهایتِ بهره را می برد. می گفت: درجایی که همه را به مردگی می خوانند، شما آمده اید تا بگویید نه، ما زنده ایم ومی خواهیم زندگی کنیم.

گره ی کیسه، رام دستهای لرزانِ دخترم نبود. گفت: نمی توانم بازش کنم. گفتم: بده به من دخترم. گرفتم ووا کردم ودادم دستش. کمی برداشت وکیسه را به من برگرداند وگفت: ممنون که دوچیزرا درما زنده کرده اید. یکی عشق، یکی امید. وقتی رفت، بال درآورده بود. همه جا سپیدی برف بود ورنگ های لباس اونوید زندگی را می داد. او، با جوانیِ سرکوب شده اش رفت اما اشک هایش را درچشمان من جا نهاد.
ریزریزبرف می بارید.

برای نصب پرچم ها، پیِ جایی می گشتم که خشک باشد. نیافتم. ازپله های پل بالا رفتم و درابتدای دالانِ دراز کوله را برزمین گذاردم و چوب پرچم ها را درجای مخصوص فرو بردم. زیراندازسبرفسفری را درآوردم وآمدم پایین وآن را روی برفی که برجدول های خیابان نشسته بود پهن کردم. سبزفسفریِ زیرانداز، وسپیدیِ برف. چه کُنتراستِ دلنشینی! پاهای من چه مشتاق می نمودند دیروز. کجاست فرسنگ ها راهِ سنگلاخِ وادیِ درد، که من با همین دو پای فرتوت خود درنوردمشان؟

دکترمهدی خزعلی زنگ زد. که: مدیرسایت ” صلح نیوز” آمده والتماس می کند ازخطای اودرگذریم. هم شما هم من. گفت: هم من شکایت کرده ام ازوی هم شما. که اگرشکایت ما نبود این فرد همچنان می نوشت و منتشرمی کرد. حالا که ما را مصمم یافته آمده به التماس. وگفت: مدیر صلح نیوزدیشب آمد دفترمن. نوشت وامضاء داد وانگشت زد که خطا کرده واین کار، اساساً کارِاو نبوده وازبالا برایش نوشته اند وداده اند به دستش. حالا پوزش می خواهد ومی گوید نوشته های وقیحانه را ازسایت برمی دارد وقول می دهد هرجوابیه ای را که ما دونفربنویسیم منتشرکند.

گفتم: او به شخص شما توهین کرده وشما محق هستید خودتان تصمیم بگیرید که ببخشاییدش یا نه. درموردِ من، خانواده ام نیزسهیم اند. من اگرسهم خودم را ببخشایم، سهم همسرم ودخترم با من نیست. این با خود آنهاست که این فرد را ببخشایند یا بخواهند کار درمراجع قضایی به نهایت برسد. وگفتم: من وشما وخود این فرد می دانیم که داستانِ آن نوشته های وقیحانه کاریک فرد نیست بل این چهره های پنهان اند که سایت های اینچنینی را اداره می کنند. فکرمی کنید با بخشودنِ او، فضا را برای آن چهره های پسِ پرده فراخ نمی کنیم؟ وگفتم: من اما شخصاً اورا می بخشم.

دیروزمدارس تعطیل بود وازدانش آموزان پرجنب وجوشِ من خبری نبود. قدم زدن های من، باریکه راهی درمیان برف ها گشوده بود. درحینِ عبور، به مرد رهگذری برخوردم که به زیرپل پناه آورده بود و تلفنی با دوست مهندس خود صحبت می کرد: مهندس کجایی؟ من درست جلوی ساواک منتظرتم زود بیا که من زیربرف زیاد نمانم. برایم جالب بود. برای جمعی ازمردمِ ما اینجا همان ساواکِ قدیم است. ومگرنیست؟ وصد پله بد ترش؟

پژوی 405 حفاظت فیزیکی آمد ودرکنارمن توقف کرد. شیشه اش پایین رفت. این یعنی بیا جلو. رفتم. هردومأموررا می شناختم. راننده همان بود که یک باربیسیمش را زیرپایش گذارده وازمن نشانی خیابان شهید عراقی را پرسیده بود وبعد که من به اوفهماندم: خودتی، با اصراریکی ازپرچم های مرا گرفته ورفته بود. راننده گفت: نوری زاد، امروزمدارس ابتدایی تعطیل اند که، توچرا بلند شده ای وآمده ای؟ گفتم: من شاید جزو ابتدایی ها نیستم. گفت: هم نتیجه نمی گیری هم خودت را ازپا درمی آوری. گفتم: چه بهترکه دراین راه ازپا درآیم. گفت: راه، صراطِ مستقیم.

به باریکه راه برفیِ خود اشاره کردم وگفتم: راه مرا ببین، مستقیمِ مستقیم است. وگفتم: من روستایی ام، سرما وگرما را تحمل می کنم. وپرسیدم: راستی شما چند سال داری؟ کمی دوید که چه بگوید اما گفت: بیست وچهار. گفتم: کمِ کمش شیرین سی وچهار پنج سال را داری. گفت: نه، من تا چهارسال پیش درروستا بودم. چهره ام به این خاطرشکسته شده.

دست برشانه ی همکارش گذاردم وگفتم: این جوان بیست وچهارساله است. و پرسیدم: با پرچمِ من چه کرده ای؟ گفت: زده ام بالای درِ ورودی دفتر. هرکه می پرسد این چیست می گویم این غنیمتی است که از نوری زاد گرفته ام. و به دوستش اشاره کرد وگفت: این، پدرش ازملاکین شمال است وکلی ثروت دارند باید هم جوان ترازمن به نظربرسد. گفتم: ازداشتنِ دیگران لذت ببریم نه این که بدان حسادت بورزیم. وگفتم: همه باید داشته باشند. داشتن خوب است نه فقرو نداری. من وتو باید به معرفتی برسیم که ازداشتن دیگران لذت ببریم. حرفِ مرا برید وگفت: لذت، لذتِ جنسی. ودنده را جا زد وبازتکرارکرد: لذت، لذتِ جنسی. گفتم: می نویسم این حرفت را. گفت: حتماً بنویس. لذت، لذتِ جنسی. وگازداد ورفت داخل.

زندگی باز داشت تلخ می شد. وزمین وزمان وهرچه که میان این دو است، تیره وتار. رفتم درِخانه ای که صاحبش به من تعارف کرده بود وقت وبی وقت اگراحتیاجی بود بیا وزنگ بزن. ومن، دراین مدت دوبار ازسرِناچاری زنگ درِخانه اش را به صدا درآورده بودم اما کسی درخانه نبود ومن ناگزیرپا بفرارگذارده بودم. این باراما صدای خوش الحان وبهشتیِ صاحب خانه ازآیفون برآمد. تا خود را معرفی کردم دوید وآمد دمِ در و راه برمن گشود که: بفرمایید درِمقابل. وقتی ازخانه بیرون زدم، دنیا بازحلاوتش را بازیافته بود وتیرگیِ زمین وآسمان وهرچه که میان دو است، رنگ گرفته بود وعجب رنگی!

شاید روزِ دهمِ قدم زدن های من بود که یک جوان آمد به دیدنِ من همینجا وایستاد به صحبت کردن. همو، چندی بعد زنگ زد که فلانی، دوست دارم قدم رنجه کنی وبه مجلس عروسیِ من نوربیفشانی وازاینجورحرفها. راستش نه نگفتمش. ماند تا چندی پیش که زنگ زد وگفت: فلان روزبیایید فلان جا. هدیه ای تهیه کردم ورفتم به مجلس عروسی اش. دیدم این جوانهای بخت برگشته چه دلی ازعزای شادی های رمیده درمی آورند. پنج شش دقیقه ای نشستم ودریک فرصت مناسب روی گلش را بوسیدم وآمدم بیرون. دیروز دست بانوی جوانش را گرفته وآورده بود برای سپاس. ای خدا، چه گنجی ازاین بالاتر؟ که یک زوج جوان بیایند وبرسرِآدم نقل ونباتی ازمحبت بیفشانند و بروند.

برای هردوشان سلامتی ونیکبختی وشادکامی وحلاوت آرزو کردم. وگفتمشان: نازنینان، تا می توانید همدیگررا دوست بدارید. وتا می توانید صبور و اهل مدارا باشید. واضافه کردم: اگرعرضه دارید، ازشدت محبت، بمیرید برای هم. خندیدند. وه که چه خنده های مبارکی. عروس جوان پرسید: ازاین ایستادگی آیا نتیجه هم گرفته اید؟ گفتم: کفِ نتیجه ای که گرفته ام، تَرَک انداختن بر پوسته ی ترسی است که اینها برجان جامعه تنیده اند.

عروس جوان به اصراردرآمد که: ما برای شما غذای گرم آورده ایم. تشکرکردم وگفتم: شما بهترین مأکولات دنیا را برای من آورده اید ومن تا مدتها ازاین خوردنیِ مهرآگین شما لبریزم. وازهردوشان پوزش خواستم وگفتم: این جامعه ای نبود که ما به ما شما وعده اش را داده بودیم. ما را ببخشایید که فضا را برای شادکامی های بایسته ی شما تلخ کرده ایم وشما را ازفروشدن به آزادی وخوشی های بدیهی بازداشته ایم. وقتی رفتند، ایستادم به تماشایشان که شانه به شانه می رفتند ودورمی شدند. یکی پسرخودم بود ویکی عروسم. ومن، چه خویشاوندان فراوانی دارم دراین مُلکِ مُلّازده.

زیراندازمن رفته رفته رنگ می باخت. وسپیدیِ برف، کم کم بررنگِ سبزِفسفری اش غلبه می یافت. وقتِ تعطیلیِ وزارت بود وکارمندان زن ومرد پیاده اش یک به یک ازدربیرون می آمدند. برخی به سراغ اتومبیل های پارک شده ی خود درهمان حوالی می رفتند وبرخی چشم به راه خویشان خود می ماندند. یکی ازکارکنان وزارت که پنجاه وپنج ساله می نمود ازکنارمن عبورمی کرد وپرسید: تا کی آقای نوری زاد؟ تا کی می خواهی ادامه بدهی؟ گفتم: تا زمانی که نتیجه بگیرم. لحظه ای درنگ کرد وگفت: ان شاءالله که خیلی زود نتیجه بگیری. وادامه داد: رفتیم کتکش را خوردیم باتومش را خوردیم آخرش چی شد؟ مردم نیامدند وسط. نماندند وسط.

گفتم: مردم وسط بودند. کشته هم دادند. اما یکدفعه دیدند آنها درمیانه ی معرکه تنها مانده اند وآیت الله وآخوندها وصاحبنامانِ مدعی درخانه نشسته اند. اینجا بود که به خود گفتند ما کشته بدهیم وآنها بیایند سوارشوند؟ آنها هرفتند به خانه هایشان. حرف مرا تأیید کرد وگفت: بله، هیچکدام ازآیت الله ها نیامدند وسط. اورفت وکمی آن سوتربرفِ روی اتومبیلش را روبید وسوارشد ورفت. من ماندم واین پرسش که اومگراطلاعاتی نبود؟ بود. اوچه گفت؟ ما کتکش را خوردیم وباتومش را خوردیم؟ مردم نیامدند وسط؟ آیت الله ها نیامدند وسط؟

شب درخانه هدیه ی آن دختریخ زده ی رنگین پوش را واگشودم. کتاب بود ونوشته ای داخلش. چند خطی ازنوشته اش را تقدیم شما می کنم: آقای نوری زاد، بمانید، تمام قد بمانید، پرقدرت ترازهمیشه، چرا که فرجام راه هرچه باشد، انتخابتان درست ترین است؛ بدون خامشی، بدون خواب، بدون مصلحت. همسفرتان هستیم. حتی به قدریک میم کوچک درپس وپیش این جمله ی کوتاه که: ” ما با شما ییم”.

محمد نوری زاد
شانزدهم بهمن نود ودو – تهران

به صفحه ی نوری زاد درفیس بوک هم سربزنید:
https://www.facebook.com/pages/%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%86%D9%88%D8%B1%DB%8C-%D8%B2%D8%A7%D8%AF/568620139875017