وقتی شنیدم آقای کروبی را در نمایشگاه مطبوعات (فرهنگی ترین اجتماع نخبگی جامعه ما) کتک زده اند ، بهمان اندازه دلگیر شدم که شنیدم در دانشگاه تهران ( مکان محض نخبگی ما ) به سمت آقای صفار هرندی – وزیر سابق ارشاد اسلامی – لنگه کفش پرتاب کرده اند .  باورم بر این است که : این رخدادها ، عکس العمل طبیعی همان تربیتی است که ما را وامی دارد برای منتظرالزیدی ای که  در عراق برای بوش لنگه کفش پرتاب کرد هورا بکشیم و مجسمه اش را علم کنیم و برایش پول جمع کنیم . آن “رشدی”  که من در حسرتش می گدازم هرگز به یک چنین روندی رضایت نمی دهد . چه برای دوست چه برای دشمن !