آقای نوری‌زاد خطاب به حکومت ایران می‌گويد «اگر مشتاق جانم هستيد، بسم‌الله بفرماييد».

من دنبال سه چيز هستم. يکی اموالم که چهار سال و نيم است برده‌اند و هنوز پس نداده‌اند. يکی رفع ممنوع‌الخروجی من و همسرم و ديگری ملاقات با وزير است. من روی اينها پافشاری می‌کنم.

وسايلی که از خانه بردند. کامپيوتر، هاردهای اکسترنال. در آن کامپيوترها فيلم‌هايی که شخصا ساخته بودم و هزينه برده بود. لوازم و متعلقات، آلبوم‌های خانوادگی. اينها چيزهايی است که دنبال‌شان هستم و مصرانه هم پيگيری می‌کنم.

خير، اينها ما را با دگنگ (چماق) هم بيرون بندازند، ما همين جا در خدمت‌شان هستيم. اما به هر حال من خودم مشتاقم بدانم که چرا بايد ممنوع‌الخروج باشم. کسی که حکمش را سپری کرده و پرونده‌اش مختومه شده است، چرا بايد ممنوع‌الخروج باشد. همسرم چرا بايد ممنوع‌الخروج باشد؟

ايستادن آنجا ممنوع است و حتی جرم محسوب می‌شود اما من اين فرمول‌ها را بر هم ريختم و آنجا ايستادم. بهشان هم گفتم هر کاری دوست داريد انجام بدهيد. امروز چهاردهمين روزی بود که آنجا ايستادم. روزهای اول آمدند و خيلی با خوش‌اخلاقی نوشته‌ای از من گرفتند و گفتند ما پيگيری می‌کنيم و می‌گذاريم روی ميز وزير. روز بعدش من را بردند کلانتری، کلانتری فرستاد دادگاه. دادگاه تبرئه کرد، فردايش مجددا رفتم، دوباره فرستادند دادگاه. رفتيم و آمديم تا اينکه نهايتا سه کارشناس و بازجو در سه موقعيت مختلف با من صحبت کردند اما بی‌نتيجه. يعنی من احساس کردم اموالم به دست من نخواهد رسيد. بنابراين من آنجا می‌ايستم و مصرانه تمام فرمول‌های رايج آنها را بر هم می‌ريزم. البته اين ايستادن بيشتر سمبليک است تا شخصی. من آنجا هستم نه فقط به خاطر اموالم بلکه به خاطر خيلی از مسائل.

البته من نخواهم رفت و هر کاری هم دوست دارند انجام بدهند. علتش بر می‌گردد به نوشته‌ها و صحبت‌هايم که در آنها سپاه را ام‌الفساد در داخل کشور می‌دانم، در بسياری از مناسباتی که در جامعه توسط سپاه تسخير شده. شما وقتی به مغز يک مجموعه سوزن فرو می‌کنيد، طبيعی است که او يا فلج می‌شود يا ری‌اکشن نشان می‌دهد. آنها هم واکنش‌شان به اين شکل بوده و شکايت کرده‌اند ولی من {به دادگاه} نخواهم رفت.

اينها از چارچوب‌های خودشان بيرون زدند، از چارچوب قانون هم فراتر رفتند و نمی‌توانند اصلا در چارچوب قانون قرار بگيرند. چون حمايت بيت رهبری را هم دارند، طبيعی است که به هيچ قاعده‌ای هم متقاعد نمی‌شوند. عمده حرف من است که هيچ نظارتی بر اينها مترتب نيست و خودشان هر کدام به يک مافيا و کارتل بزرگ تبديل شدند و جامعه را به اين ريخت در آوردند که ما از زوايای مختلف آسيب ديديم. قدرت‌های مخوف مافيايی ايجاد کردند و به قانون هم پاسخگو نيستند. يعنی قانون را مچاله قدرت خود کرده‌اند و حمايت هم می‌شوند. من به اينها اعتراض دارم.

نبايد به صورت فردی ارزيابی کرد. موضوع بنده با يک شهروند فرق می‌کند. اينها بنا بر دلايلی با بنده نمی‌توانند زياد بداخلاقی کنند اما همين امروز که جلوی اطلاعات قدم می‌زدم، يک جوانی ماشين‌اش را پارک کرد و آمد تا با من سلام و عليک کند اما فورا دستگيرش کردند، دستبند زدند و بردنش. همانجا يکی از اينها آمد به من گفت اينجا نايست، من سرش داد زدم که ۱۴ روز است اينجا هستم. اين مامور تازه کار بود، لااقل من قبلا نديده بودمش اما ماموران ديگر مرتب می‌آيند، سلام و عليک می‌کنند و پذيرفته‌اند که من به خاطر اعتراضم آنجا هستم. اما هر کس ديگری بيايد، ردش می‌کنند و اگر هم مظنون باشند دستگيرش می‌کنند. نه، فرقی نکرده، هيچ تفاوتی نکرده، اينها بن‌مايه و محتوايشان يکی است، سرشت‌شان يکی است، فرقی ندارد، چه دولت احمدی‌نژاد چه الان.

من ديگر زدم به سيم آخر و جانم را گرفته‌ام کف دستم. بهشان می‌گويم مشتاق جان هستيد؟ بسم‌الله بفرماييد. نمی‌شود زياد سر به سر چنين آدمی گذاشت. شما وقتی کسی را بترسانيد و او بترسد، شما فائق هستيد و می‌توانيد بر او اعمال نظر کنيد ولی اگر نترسيد يا بايد او را بزنيد، يا زندانی کنيد يا بکشيد. من برای هر سه اينها آماده‌ام. با چنين آدمی يا بايد با خشونت رفتار کرد و طومارش را در هم پيچيد تا خيال‌شان راحت شود يا اينکه به خواسته‌هايش تن داد و تامل کرد. ما وارد راهی بی‌بازگشت شديم که بايد آن را طی کنيم.

نخير، بيشتر خود همين اطلاعاتی‌ها بودند. البته آنجا معبر است، کنار بزرگراه همت زير پل عابر پياده، مقابل در شمالی وزارت اطلاعات قدم می‌زنم. يک مسافت ۱۰ متری را هی می‌روم و برمی‌گردم. شخصيت‌ها را می‌بينم، مثلا امروز قاضی مرتضوی را ديدم که سوار بر ماشين می‌رفت اما اينکه کسی بايستد و صحبت کند نه. انگار جذامی هستيم و نبايد با ما تماس گرفت.

مطلقا؛ ما آزاردهنده هستيم، اگر با ما تماسی گرفته شود برای خودشان بد می‌شود. همه آنهايی که الان سر کار هستند نمی‌توانند با ما تماس بگيرند چون کافی است يک نفر بشنود و براي‌شان دردسر درست شود.

من به استان‌های مختلف زیاد سفر کرده‌ام اما در اين سفر لایه رویی اين مناطق را کنار زدم و سعی کردم به لايه زيرين آنها بروم. اينجا بود که با دنيايی از اتفاقات، سخنان و ماجراهای متفاوت روبرو شدم. چه در کردستان، چه در کرمانشاه و چه در خوزستان. انگار مثلا دولت‌ها در اين سال‌های پس از انقلاب کارهايی را انجام داده بودند و من به عنوان ناظر مردمی رفته بودم اين کارها را تحويل بگيرم. اين برايم هم بسيار شوق‌انگيز بود هم بسيار اسف‌بار، چون کاستی‌ها را می‌ديدم و رنج می‌بردم و شوق‌انگيز بود چون با چهره زيرين اين مناطق آشنا شدم.

به جوان‌هايی برخوردم که به خاطر هيچ کشته شده بودند.

استان‌هايی که من سفر کرده بودم، به ظاهر حساس و امنيتی بودند. مردم می‌خواهند زندگی کنند اما تعمدانه آنجا را امنيتی کرده‌اند. لب مرز در غرب اين کشور در ارتفاعات، خيلی شرمنده شدم. جوانی داشت با قاطرش می‌رفت که قاچاق بياورد و اين جوان مهندس بود، مهندسی‌اش را از دانشگاهی در گرگان گرفته بود. خيلی خجالت کشيدم. حادثه‌های فراوانی ديدم. کشته شدن آوين، دختر ۱۸ ساله‌ای که بی‌دليل کشته شد يا کشته شدن شيلر که يک تراژدی است. شما بايد لايه رويی اين مناطق را کنار بزنيد و به لايه زيرين برويد و وقتی شروع می‌کنيد به غواصی، اوه چيزهايی می‌بينيد که گاه ناگفتنی‌ست. اما آنچه من ديدم اين بود که انگار ۳۵ سال بخت و اقبال مردم در اين استان‌ها تباه، هويت‌شان تحقير و شخصيت‌شان کوفته شده. جوانان فهيم اما متاسفانه بی‌سواد يا معتاد.

(با خنده) اتفاقا اين سوال شما را ديروز يکی از بازجوهای اطلاعات از من پرسيد که آقا مشکل شما چيست؟ اموالت به کنار، مشکلت چيست؟ گفتم حرف من اين است که هر مسئولی بايد به اندازه مسئوليتش پاسخگو باشد و اين در اين سرزمين به شوخی گرفته شده. به همين دليل است که ما به زمين گرم کوفته شده‌ايم و بخت و اقبال از اين سرزمين تارانده شده و به اين روز افتاديم. نه رهبر مسئوليت‌هايش را می‌پذيرد نه آن بخشدار دور.وقتی اين طنز به شمار می‌آيد که رهبر با يک شهروند دارای حقوق شهروندی مساوی است و در قبال قانون بايد پاسخگو باشد و وقتی تمام مسئولان توسط دستگاه‌های اطلاعاتی ترسانده می‌شوند، نمايندگان مجلس ترسانده می‌شوند. من دنبال روی کار آمدن انسان‌های شايسته و فهيم هستم. اينها چيزهايی است که من دنبال‌شان هستم و فکر نمی‌کنم حالا حالاها به آنها دست پيدا کنيم که جنابعالی بگوييد بسم‌الله، بفرما در خانه‌ات بنشين و ديگر کاری به اين کارها نداشته باش.