امروز کوله پشتی ام را نیز برده بودم. آن پرچم” صلح ودوستی” را نیز. یک دسته ی بزرگ گل نرگس داخل کوله ام بود و دسته ی بزرگی دردستم. اول ازهمه رفتم سمتِ سربازها. از سربازدمِ درشروع کردم. بعد رفتم سمت کیوسک که سرنگهبان داخل آن بود. به هرکدامشان یک دسته ی ده تایی نرگس دادم وعید را تبریکشان گفتم. همانجا یک اتومبیل سمند می خواست داخل شود. راننده داشت کارتش را به دستگاه کوچک وحساسِ کارتخوان می چسباند تا دستگاه، ضمن شناسایی خودش، ورق فلزی ای را که از زمین بالا آمده بود پایین بفرستد. با پشت انگشت به شیشه اش زدم. چند بار. نگاهی کرد وسربرگرداند. بازاما نمی دانم چرا به سمت من سربرگرداند. با لبخند گل تعارفش کردم. هیچ احساسی به صورتش ندوید. دست به دنده برد وگاز داد و رفت. اومی توانست یک تشکرخشک وخالی به سمت من پرتاب کند. با تکان سرحتی. که یعنی: گرچه نمی خواهم سربه تنت باشد، اما ممنون.

رفتم سمت پل عابر. جایی که محل قدم زدنِ همیشگیِ من است. به عبوراتومبیل هایی که بسمت درِوزارتخانه می رفتند، نگاه می کردم تا مگرراننده ها یک نگاهی به من بیندازند. همین که نگاه می کردند، به دامِ لبخند من می افتادند. و به دامِ گل هایی که تعارفشان می کردم. با تمام احساسی که می شد درپهنای یک صورت جا داد. بعضی ها که مرا می شناختند کمترین اعتنایی به من نمی کردند. به راه خود می رفتند وعبوس نیزمی شدند. برخی نیزمرا می دیدند با کوله ای پرازگل برپشت، ودسته ای بزرگ ازنرگس دردست، وپرچمی که سفید بود و شعارش صلح ودوستی. سری تکان می دادند و لبخندی می پراندند ومی رفتند.

به شیشه ی اتومبیلی که می خواست داخل شود وازسربازِ دمِ درپرسشی داشت ضربه زدم. شیشه را پایین داد. دیدم روحانی است. عمامه اش را برصندلیِ کناری نهاده بود. گلش دادم و تبریکش گفتم. پرسید: مناسبتش؟ گفتم: عیدتان مبارک. تشکرکرد وبه داخل رفت. اتومبیلی ازداخل بیرون زد. باشتاب. نمی خواست گرفتارلبخند وگلهای من شود. دونفربودند. دیدم شیشه ی راننده پایین است. دویدم طرفش ودسته گلی به داخل اتومبیل پرتاب کردم. راننده دسته گل را برداشت وخواست بیرون بیندازد اما نمی دانم چرا درنیمه راه پشیمان شد. دوتا دوربین بالای سرما بود واو نمی خواست کارمند خلافکاری محسوب شود. ترمزکرد. رفتم طرفش. دستش با گلهای نرگس بیرون بود. گفتم: عیدتان مبارک. تشکرکرد. که: نمی خواهم. گفتم: خواستم بگویم دوستتان داریم. بازتشکرکرد وگلها را پس داد.

جمعی ازدانش آموزان نوجوان ازپل عابربه زیرآمدند. یکی شان به اصرارازمن گل خواست. گفتمش اینها را می خواهم به کارکنان اینجا بدهم. گفت: برای مادرم می خواهم. دادمش. یک دسته ی ده تایی. خانمی چادری ازوزارت بیرون آمد. پیاده. به اونیزتقدیم کردم. با تبریک عید. درمقابل درِوزارت، خانه ای است که اغلب یک مردِ نشسته برویلیچردرچارچوب درش به رفت وآمد من نگاه می کند. رفتم وصورتش را بوسیدم ودسته گلی نیزتقدیم اوکردم. پرسید: این چیست که نوشته ای براین پرچم. گفتم: صلح ودوستی. پرسید: صلح ودوستی با چه کسی؟ گفتم: با اینها. وبه وزارت اطلاعات اشاره کردم. وافزودم: می خواهم به اینها بگویم ما با شما دوست هستیم، اگرچه شما نیستید.

آن دختری که دو روزقبلش آمده بود به دیدن من و من او را تارانده بودم، با اتومبیل آمد ودرکنارم ایستاد. بازبه اوگفتم برو اینجا دوتا دوربین هست وسربازی که به هراتومبیل وهرفردی که اینجا توقف کند تذکرمی دهد. دسته گلی نیزبه اوهدیه دادم وترغیبش کردم که برود.

دوجوان ازیک اتومبیل پژوپیاده شدند. یکی شان که تپل بود به من تذکرداد که اینجا نایستید. به اونیزگل تعارف کردم اما نگرفت وبازبه اصرارخود ادامه داد. گفتم: نمی روم. گفت: این یک “باید” است. گفتم: من به این باید شما تمکین نمی کنم. قبلاً ندیده بودمشان. رفتند داخل. وبه گلهای تقدیمی من اعتنایی نکردند.

خلاصه دسته گلها را به کارکنان وزارت وبه بانوانی که اهل همان اطراف بودند وبه دوستان وآشنایانی که رهگذربودند وبه من برمی خوردند، هدیه دادم. تا این که همان دوجوان با یک اتومبیل پژوی دیگربیرون آمدند. همان جوان تپل مرا به سمت خود فراخواند واخطارداد وگفت: اگرنروی می بریمت کلانتری. گفتم: درخدمتم. کلانتری که سهل است بگوبه هرکجا که میل جنابعالی است. بیرون آمد وکمربندش را بیرون کشید وکلتش را به کمربست. جوان بود ودوست داشت من کلتش را ببینم. با داخل تماس گرفت. کارت شناسایی من را گرفت ومشخصات مرا دریک سررسید یادداشت کرد. گفتم: برویم کلانتری؟ گفت خبرت می کنم باید فرم مخصوص بیاورند. که منظورش همان فرم شکایت بود. کمی بعد یکی ازکارکنان حفاظت فیزیکی که قبلاً سه چهارباری دیده بودمش، با یک پژو 206 بیرون آمد. بی آنکه پیاده شود دوبرگ فرم مخصوص را به راننده وهمکارجوان تپل داد وبا سرعت رفت. نمی خواست با من رخ به رخ شود.

من کوله بردوش قدم می زدم وجوان تپل مشخصات مرا به داخل فرم شکایت سرازیرمی کرد. تا این که جوان مرا صدا زد که بیا برویم. ورفتیم. کجا؟ کلانتری. داخل که شدیم یکی ازگروهبانهای کلانتری تلفنی با رییس کلانتری درحال صحبت بود. به رییس گفت: آقای نوری زاد را آورده اند. چه کنیم؟ رییس احتمالاً گفت: تحویلش نگیرید. همان گروهبان به جوان تپل گفت: رییس گفته تحویلش نگیریم. رفتیم بیرون. هرچه به جوان اصرار کردم که مرا به همان جا برگردان قبول نکرد که نکرد. بیرون کلانتری من بودم و گروهبان وجوان تپل. جوان تپل خیرخواهانه به من توصیه کرد که برنگردآنجا وگرنه ما مجبوریم تصمیم دیگری اتخاذ کنیم. به جوان تپل گفتم: من کشته مرده ی این تصمیم دیگرشما هستم.

پیاده برگشتم جای اولم. وشروع کردم به قدم زدن. درحال قدم زدن، دست برپشت دست می زدم که ای آدمِ مغشوش، چرا به دستشوییِ تمیزکلانتری سرنزدی وطلایی ترین فرصتِ ممکن را ازدست دادی؟ ازبی بی سی زنگ زدند که شنیده ایم سپاه پاسداران ازشما شکایت کرده می خواهیم مصاحبه کنیم. زنده. ساعت پنج. قبول کردم. من همیشه ازاین تریبون ها استقبال کرده ام. وقتی همه ی منبرها وتریبونها و رسانه ها را ازشما دریغ داشته اند شما را چاره ای جزانتشارافکارتان ازطریق همین رسانه های اجانب نیست. بارها گفته ام: آقای ضرغامی بیاید وهمین صحبت های مرا ضبط وپخش کند من امضاء می دهم باهیچ رسانه ی خارجی مصاحبه نکنم.

جوان تپل بازآمد. به من اشاره کرد که کوله ات را برداروبیا سوارشوبرویم. حتی گفت: این پرچم راهم لوله کن بذارداخل کوله ات. سوارشدم ورفتیم. درراه پرسیدم کجا می رویم؟ گفت: کارشناس می خواهد باشما صحبت کند. رفتیم درِغربی. یا بقول خودشان درِمراجعین. همان جایی که دوبارپیش ازاین رفته بودم و با دوکارشناس وبازجو صحبت کرده بودم بی هیچ نتیجه ای. رفتم داخل. اول ازهمه سراغ دستشویی آنجا را گرفتم. بعد مرا به اتاق انتظار راهنمایی کردند. جایی که درگوشه ای ازآن یک میز بود و یک استامپ رویش. دراینجا چه ترس ها که برسرمردم نباریده اند با همین استامپ واثرانگشت واعترافهای سرپایی والبته چندین ساعته. این اتاق جلوه ی بیرونیِ سلولهای بازجویی است. منتظرماندم تا دربازشد وجناب بازجو یا جناب کارشناس آمد. دوداً چهل ساله می نمود. نازک ولاغربود وچهره ای آرام داشت.

نشست مقابل من. پرسید: مشکل شما چیست آقای نوری زاد. گفتم: خودتان خبردارید. گفتم: این سومین نشست من با شما و دوستان شماست درهمین اتاق. اولی که جوان ترازشما بود محکم درآمد وگفت که من مسئول پرونده ی شما هستم به من فرصت بدهید خودم به شما زنگ می زنم بیایید و اموالتان را تحویل بگیرید. با دومی که خیلی خوش اخلاق می نمود همینجا مفصل صحبت کردم اما دو روز بعدش جلوی دروزارت مرا به داخل سمندش فراخواند و سرضرب مرا منافق ومزدور خطاب کرد. حالا هم شما. من اموالم را می خواهم. ورفع ممنوع الخروجی خودم وهمسرم را. وملاقات با وزیررا. گفت: ملاقات با وزیرکه نمی شود. گفتم: می شود. گفت: هفتاد وپنج میلیون نفراگربخواهند وزیررا ببینند آیا می شود به درخواستشان بها داد؟ گفتم: من سه سفربه سه استان حساس داشته ام. دراین سفرها به نکاتی برخورده ام که به درد آقای وزیرمی خورد. جناب بازجو یا کارشناس رفت سرشمارگان اموال. هرچه را که من می گفتم دریک سررسید می نوشت. خنده داربود. صورتجلسه ی تک به تک اموال برده شده ی من نزد خودشان است وهربارازمن می پرسند اموالت شامل چه چیزهایی است.

بعدازصحبت راجع به سه درخواست من، رفت سراین مطلب که: نکته ی محوریِ اعتراض شما چیست؟ به چیِ نظام انتقاد داری؟ گفتم: این که مسئولان ازبالا تا پایین درقبال مسئولیت هایشان پاسخگونیستند. ازرهبرگرفته تا فلان بخشداردور. صحبت ازاحمدی نژاد شد. گفتم: احمدی نژاد فرد قابل اعتنایی نبود. اوموم دست آقا مجتبی بود. بیت رهبری با برکشیدن اوخواسته های خود را براو بارمی کرد. وگفتم: رهبرآیا نباید مسئولیت برکشیدن فردی را بپذیرد که این فرد یک پایش را گذاشت این طرف مملکت وپای دیگرش را آنطرف مملکت وآنچنان فضاحتی برسراین کشوربارید که نمونه اش را درکل تاریخ ایران نمی شود پیدا کرد؟

رفت سرِاین واژه که اینها ” تخیل” است آقای نوری زاد. بحث با او که ذهنش برمقدراتی قفل شده بیهوده می نمود. گفتم: اجازه بدهید بهمین یک نکته ی محوری بسنده کنیم. شما زحمت بکشید ومرا به همان سه خواسته ام برسانید. تا اینجا چهره ی این بازجو آرام وهمراه بود. جوری که احساس کردم بنا برهمراهی دارد. او نماینده ی جماعتی ازاطلاعاتی ها بود که لابد می خواستند به هرنحوممکن ازشرّ نوری زاد خلاص شوند. رفت بیرون. احتمال دادم می خواهد با مقامات بالاترتماس بگیرد ونظرآنها را بخواهد. یک ربع بعد برگشت. چهره اش اما همان نبود. نرم وبی احساس گفت: بله، موفق باشید. گفتم: یعنی این که بروم؟ گفت: بله، اموالتان هروقت آماده شد زنگ می زنند بیایید تحویل بگیرید. گفتم: چهارسال ونیم است این اموال اینجاست اگرمی خواستید زنگ بزنید قبلاً این کاررا می کردید. گفت: همین. پرسیدم: ممنوع الخروجی چه؟ گفت: آن با قاضی است. گفتم: اما قاضی می گوید شماها خیال رفع آن را ندارید. گفت: نخیراینطورنیست. خندیدم وگفتم: دوست من، کدام قاضی است که ازشماها نترسد؟ شما هرچه را که بخواهید ازقلم قضات بیرون می کشید. گفت: این هم ازهمان خیالات است. پرسیدم: وقت ملاقات چه؟ گفت: منتفی است. گفتم: پس من به شیوه ی خودم با وزیرشما ملاقات می کنم. گفت: کاربه شکایت حقوقی می انجامد. گفتم: مرا چاره ای نیست. وزدم بیرون وپیاده برگشتم سرموضع نخست. درحال قدم زدن به خود گفتم: این صحبت بی خاصیت هرچه که نداشت دستشویی اما داشت.   

کمی بعد یکی ازاطلاعاتی ها که می خواست به داخل برود با سمند خودش پیش پای من توقف کرد. به من اشاره کرد که سوارشو. پرسیدم: شما؟ گفت: خواهم گفت. مرا که ترسی درکارنبود. رفتم و نشستم. دوکوچه دورترنگه داشت. صدای اتومبیلش را زیاد کرد وشروع کرد به صحبت کردن. گفت: من کارمند اینجایم. ازکسانی که درمعرض تسویه وبازنشستگی است. یعنی مرا یکجور معلق نگاه داشته اند. گفت: من آمده ام به شما بگویم که خیلی ازماها به تعبیرشما هیولا نیستیم. من خودم که هیچگاه نبوده ام.

 گفت: خواستم به شما بگویم که نود درصد کارکنان اینجا – آنهایی که شما را می شناسند – طرفدارشمایند. شما حرفهایی را می زنید که ماها جرأت مطرح کردنش را نداریم. گفت: سپاه گند زده به مملکت. ما هرچه گزارش می دهیم ازمفاسد سپاه بایگانی می کنند. گفت: به روحانی کمترین اختیاری درتغییرمعاونان ومدیرکل ها نداده اند. اینجا دربست دراختیاررهبراست و احدی اگرازاین گردونه خروج کند، شانس بیاورد محترمانه بازنشسته اش می کنند وگرنه سرنوشتش با کرام الکاتبین است.

 گفت: این وزارت در زمان احمدی نژاد آنچنان پاکسازی شد که درتاریخ این وزارتخانه سابقه نداشته. پرسیدم: اینها را چرا به من می گویید؟. گفت: باید می گفتم. داشتم دق می کردم. خواستم بگویم شما بصورت ظاهرتنهایی اما جمعیتی همراه شماست. این جمعیت درهمه جا هستند. وگفت: من بخاطرنوع مسئولیتم با خیلی ازمسئولین درارتباطم. خیلی هاشان درخفا می گویند حرفهای ناگفته ی ما را نوری زاد می زند. ازاو تشکرکردم. ازاتومبیلش پیاده شدم وبرگشتم به جایی که آن نقطه را من روزی به کانون خبرهای داغ کشور تبدیل می کنم.

بی بی سی زنگ زد. رفتم به کوچه ای که ازبزرگراه فاصله داشت وسکوت نیزداشت. صحبت کردم. مجری بی بی سی ازداستان شکایت سپاه پرسید. گفتم: دریک کشوروقتی کودتایی صورت می پذیرد حتماً پای نظامیان درکاراست. درکشورما کودتایی صورت نمی گیرد. چرا که این کودتا صورت گرفته ونظامیان همه ی مواضع حساس کشوررا اشغال کرده اند. وازاینجورحرفها که سپاه چرا نباید ازمن دلخون باشد وقتی من درهرکجا وبه هربهانه مغزش را نشانه می گیرم.

شب رفتیم خانه ی برادرجانبازم. که نیمی ازبدنش فلج است وتکلم نیزندارد. او را درآغوش گرفتم وسیربه سینه فشردمش وبوسه های طولانی ازگونه اش برداشتم. اونمی دانست که من با فروشدن به آغوش او، چگونه انرژی های رفته ام را بازمی یابم وخود را برای فرداهایی که درپیش است تجهیز می کنم. 

محمد نوری زاد

بیست نهم دیماه نود و دو