توافق اخیرِژنو برسرقضایای هسته ای ایران، پایانِ مقدمه ای است که هم ما وهم نسل های نگون بخت ما را حالا حالاها درگیرِتبعاتِ ناشی گری های حاکمیتی می کند که التماسهای بین المللی اش را برمیزمذاکره می نهد واخم ها وعربده های اسلامی اش را درداخل به رخ می کشد.

شاید ما را دراین ورطه ی بیچارگی، چاره ای نبوده الا این که به ژرفنای سرنگونی فروشویم تا مگردرآینده ای که موعد آن را خدای می داند وبس، سرازدخمه ی بی خردی بدرآوریم وبدنیا بفهمانیم که ای جهانیان، ما ایرانیان را یک زمان هایی فهمی بوده واندیشه ای بوده ونجابتی وروحی وروانی ورشحاتی ازبزرگمنشی نیز. واین که ای جهانیان، باورکنید ما ایرانیانِ اکنون، گرفتارناجوران وناجوانمردان ونابخردانی شده ایم که سنگها را بسته اند وسگها را وانهاده اند.

و شاید ما را چاره ای نبوده و نیست جزاین که برجاده ی مه آلودِ – بقول فردسیِ حکیم – بُن ناپدید، پای گذاریم. روح دکترعلی شریعتی شاد که برخیزد و ببیند اگرتا دیروز- بقول او – امضای هیچ عالم روحانی پای هیچ سند استعماری نبوده، اکنون هیچ سند اسعتماری ای نیست که امضای عالمان روحانیِ ما پای آن نبوده نباشد.

با اینهمه – صادقانه می گویم – هم ازآقای روحانی وهم ازتیم مذاکره کننده اش سپاس مندیم که بجای ما خجالت کشیدند و بجای ما سربزیرانداختند وبجای ما التماس کردند وبجای ما تحقیرشدند وبجای ما فراوان بخشودند تا درهای بسته را مختصری وا کنند. من شخصاً می توانم شرایط نابسامانی را که تیم مذاکره کننده پشت سرگذارده تجسم کنم. شرایطی که درآن، شما مجبوری به هرچه حریف تحکم کرد تن دربدهید و همزمان به التماس چشم بدو بدوزید که: پس ما چی؟

من این روزها سخت گرفتاراین مقوله ام که هزاریک ازاین آسیب های نابخردانه اگردرهرکجای گیتی رخ می داد، هزارباره بساط ناجوران وناجوانمردان وآسیب گستران برچیده شده بود. دریک ضرب وجمع بدیهی، کشورما درقبال شلتاق های هسته ایِ حاکمان، وپایین کشیده شدنِ بساط هسته ای، تا کنون بیش ازدوهزارمیلیارد دلارخسارت دیده است. اکنون اما ما باید کاسه ای بدست گیریم و برای چهارهزارتایش سرکج کنیم.

به این نیزمی اندیشم که حاکمان ما، ازهمان ابتدای داستان هسته ای، برزانوی روس وآمریکا نشسته بوده اند وخود خبرنداشته اند. مگرمی شود شما شانزده سال با محوریت روسها، به کاری محرمانه ومخفی – آنهم درفرایند حساس هسته ای – فروشوید وآمریکاییها ازآن بی خبرمانده باشند؟ بگویم وبگذرم: روسها وآمریکاییها کودکان کهنسالِ ما را برزانو نشاندند و مفصل که پولهای توی جیب اینها را خالی کردند، خودشان فعالیت های هسته ایِ مخفیِ ما دربوق کردند تا بشیوه ای دیگربه دوشیدنِ ما درصف بایستند.

من مبهوتِ این قراضه ی فهمِ قلیل خود هستم که اگرهمین جمهوریِ اسلامیِ دست سازِما یک تشکیلات ویک مجلس خبرگانِ درست می داشت، اکنون که هزارآسیب ازناحیه ی بیت مکرم رهبری برآمده است، نباید آیا دست بکارمی شد و راه را برضررهای بنیادینی که درکمین مایند، سد می کرد وراهی دیگر می گشود؟ گرچه من به تودرتوییِ این پرسش وارونه واقفم، اما دیدم اگردم برنیاورم، بقول اصفهانی ها می پُکم. آن واعظ بی مایه وکج سخن بر منبر خطابه چه گفت؟: جانم خروس!

محمد نوری زاد
بیست وسوم دیماه سال نود و دو – تهران