نوشته های امروز– 92/10/13 – را تقدیم می کنم به مردی که ازهمه ی شخصیت های حکومتی محبوب ترو خواستنی ترو فهیم ترو مردمی تراست. یعنی اگرکل محبوبیتِ رهبررا، وکل نفوذ اطرافیان اورا – با اعتنا به همه ی رسانه ها و دلارها وتسلطی که برزیروبالای این کشوردارند – با هم جمع ببندیم، به گردپای سلامت ومحبوبیت او نمی رسد. این “او” کیست؟ می گویم:

“میرحسین موسوی”

به امید روزی که میرحسین موسوی، وهمسرو همراهش سرکارخانم زهرا رهنورد، وجناب شیخ مهدی کروبی، و همه ی زندانیان سیاسی ما ازبند بیداد خلاصی یابند. به امید آشتی ملی. بله، آشتی ملی. تنها چاره ای که می تواند ما را ازهزارتوی حادثه ها رهایی دهد وگره ی کوربخت و اقبال مردم ایران را وابگشاید.

محمد نوری زاد

92/10/13 – اهواز

در رامهرمز هستم

اززندان به بیمارستان

رامهرمز شهری است با زمین های فراوان برای کشاورزی اما بدون آب. یعنی کشاورزان مستعد رامهرمزی به زمین هایشان که نگاه می کنند می بینند همه چیز برای کشت و کار و درآمد مهیاست الا این که آبی در اطرافشان نیست. نداشتن آب آنهم در گذرگاه های کارون حتما به مسئولانی بند است که یک فکرهایی کرده و می کنند و این فکرها نه که برآمده از هوشمندی نیست عمدتاً به خسارت می انجامد. دررامهرمز به یک زندان برمی خورم. گرچه هنوز افتتاح نشده اما کامل است ومی تواند خیلی زود بکارافتد وموردبهره برداری قرارگیرد. ازاهالی منطقه می پرسم: چند سال طول کشید تا اینجا را بسازند؟ می گویند: سه سال.

 دروسط شهررامهرمز به تنها بیمارستان شهربرمی خورم که درهفته ی پایانی دولت احمدی نژاد – فی الفوروناقص – افتتاحش کرده اند. می پرسم: این بیمارستان را درعرضِ چند سال ساخته اند؟ می گویند: بیش ازبیست سال! می گویم: مگرمی شود؟ می گویند: چرا که نه؟! وتوضیح می دهند: کلنگ اینجا را اوایل سال هفتاد برزمین زدند وامسال که سال نود و دو باشد افتتاحش کردند.

محمد نوری زاد

13/10/92 – اهواز 

دیدار با مادر ابوالفضل عابدینی

در رامهرمز به دیدار مادر ابوالفضل عابدینی می روم و ازطرف همه ی مردمانی که او را نمی شناسند و نمی دانند نابکاران عرصه را براو و بر فرزند فهیم و درستکار و مردمی اش تنگ کرده اند، از وی پوزشخواهی می کنم.

به او می گویم: مادر، ما را ببخشای که قدر زحمت های تو را در پرورش فرزند نازنینی چون ابوالفضل ندانسته ایم و ناجوانمردانه زندانی اش کرده ایم. بخاطر چه؟ بخاطر این که ابوالفضل از رنج کارگران هفت تپه خبردارمان کرد. از کارگرانی که سالها رها شده بودند و سالها حقوق نگرفته بودند و صدایشان را کسی نمی شنید. ابوالفضلی که درهر کجا کژی می دید برمی آشفت. ابوالفضلی که غمخوار واماندگان بود. ابوالفضلی که بر خلاف تمایل حاکمان، نمی خواست نفهمد. و بخاطر همین فهم موّاجش، به ناراستی ها و کاستی های متعمدانه اعتراض می کرد و می گداخت و خواستار درستی و درستکاری مسئولانی می شد که هم بی لیاقت بودند و هم دستشان کج بود!

 ابوالفضل عابدینی را بخاطر همین رفتار فهیمانه اش، و بخاطر اعتراضش به بی لیاقتی ها و کجرفتاری ها- با وحشیانه ترین رویه ی ممکن و با هجوم و شکستن درِ خانه بازداشت و روانه ی زندان می کنند و طی یک نمایش از پیش مشخص یازده سال حبس (بدون تجدید نظر) برایش تدارک می بینند. در همان زندان وقتی به ضرب و شتم ستار بهشتی شهادت می دهد یک سال نیز به سالهای زندان او می افزایند. وی بیش از چهارسال است که به مرخصی نیامده است. یک نگاهی به صورت این مادر بیندازید. نظام اسلامی ما با چه کسانی در افتاده است؟

مرگ، وچه دمِ دست

در رامهرمز به مزار موتورسوارانی سرزدم که در حادثه های شهری وجاده ای جان خود را از دست داده اند. موتورسواران در رامهرمزبیشترین مخاطبان مرگ های جاده ای اند. من تنها تعدادی از آنها را انتخاب کردم و با آنان عکس گرفتم. وگرنه آمارشان بالاست. وچه دردناک. مقصرکیست؟ ویا چه دستگاهی؟ من می گویم: همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید. وقتی جان آدمها ارزشی برای حاکمیت نداشته باشد، چرا باید نگران مراقبت ازفرهنگی باشد که نیازمند ممارست و بازپروی است؟ شما هرچه که از تهران دورمی شوید، به قهقرای بیشتری از هرج و مرج های شهروندی فرو می شوید. دررامهرمزچیزی به اسم مراقبت انتظامی ندیدم. مثل این که یک پلیس جلوی موتورسواری را بگیرد وبه او بگوید: کلاه کاسکتت کو؟ ویا چرا اینجوری رانندگی می کنی؟ انتظارات من کمی زیادی است گویا؟ موافق نیستید؟ جان مردم که ارزشی ندارد.

دکتر بهاره هرمزی

در میان مزارهای خاموش رامهرمز، به مزار بانوی جوانی برخوردم که در حوادث سال 88 از پای در آمده است. تلاش من برای یافتن خانواده ی وی و شنیدن سخنان آنان به جایی نرسید. تنها به این خبر دست یافتم که این بانوی جوان در حوادث تهران بضرب گلوله ای یا چاقویی از پای درآمده و جنازه اش را در اینجا بخاک سپرده اند. سوز من از این بابت است که اگر وی در کانون خبرهای آن سالها قرار می گرفت، اکنون به شهرت ندا و سایر بی گناهان آن سال دست یافته بود. اکنون اما در این مزارستان خاموش آرام گرفته و سال به سال کسی از او یاد نمی کند. از خانواده ی این بانوی شهید یا بستگان و آشنایان وی تمنّا دارم  ما را از چند و چون شهادت یا مرگ وی با خبر کنند. این احتمال نیز هست که کل شنیده های من در باره ی این بانو اشتباه باشد. نمی دانم، شاید سفر من به رامهرمز برای این بوده که این بانوی خاموش را از غربت بدر آورم. کسی مرا یاری می کند؟

اشاره: 

امروز متوجه شدم که این بانوی خوب در یک حادثه ی دلخراش در تهران جان سپرده است. وی یکی از نخبگان کشورمان بوده اند و یکی از امیدهای سرزمینمان. من امروز با پدر ایشان صحبت کردم و دانستم که مرگ ایشان هیچ ارتباطی با وقایع سال هشتاد و هشت نداشته است. از جناب هرمزی پوزش خواستم و بخاطر تماسشان سپاس گفتم.  نوزدهم دیماه نود و دو

عمارت “صمیمی” رامهرمز و یک رازِ دمِ دست

این عمارت به همت وارثان مرحوم محمد صمیمی ( دوره ی قاجار – بیش از یکصد و ده سال پیش)، و اداره ی میراث فرهنگی و گردشگری رامهرمز که درهمین بنا مستقر است ترمیم و بازسازی شده است. روزی که من در رامهرمز بودم درش بسته بود و مرا امکان این نبود که از داخلش دیدن کنم. پیشنهاد می کنم هم برای ملاقات مادر ابوالفضل عابدینی و هم برای دیدن افسردگی های رامهرمز و هم برای دیدن این بنای زیبا هم که شده حتماً به رامهرمز سفر کنید و بچشم خود ببینید که ” دیگران” با داشتن یکی از هزارانی که ما داریم چگونه سرفرازی می کنند و داشته های خود را به رخ جهانیان می کشند و از همین ها کلی پول در می آورند و ما به صرف این که روحانیان و حاکمان شیعیِ ما دل خوشی از دیرینگان و باستانیان ایران زمین ندارند، چگونه هزاران داشته ی خود را به حاشیه می رانیم و نرم نرم تباهشان می کنیم. راستش را بخواهید من به یک راز بسیار بزرگ اما دم دست دست یافته ام. چه؟ این که: مراجع و روحانیان ما دل خوشی که از گردشگری و تماشای آثار باستانی ندارند، بل اگر شهامتش را می داشتند حتما تخت جمشید و اینجور جاها را به توپ می بستند و از روی زمین محو و نابودشان می کردند. درست مثل آرزویی که درباره ی اسراییل در سرمی پرورانند. حالا راز این که علت خشم و غضب شان به چه باریکه راههایی راه می برد بماند برای فرصتی دیگر.