امروز در ایذه بودم که خبردارشدم “برادران” ساعت دو ونیم بامداد گذشته به محل اقامتم دراهواز رفته و بدون مجوزداخل شده اند و زیروبالای زندگی پیرمردِ مهربان وخیّری را که یکی دوشبی میهمانش بوده ام جسته اند و تا دم دم های صبح وی را سئوال پیچ کرده اند. زنگ زدم و ازپیرمرد بخاطرزحمتی که برایش فراهم آورده ام پوزش خواستم. من در ابتدای سفر، طی نوشته ای به برادران گفته ام که: مسئولیت این سفربا خود من است. نیزدرهمان نوشته ازآنان خواسته ام به همراهان احتمالیِ من کاری نداشته باشند. ظاهراً نوشته های اخیرمن که در آنها سپاه واطلاعات و امام جمعه ی اهواز را درهرزمینه، باعث وبانیِ عقب ماندگی ها و رنج های خوزستان برشمرده ام کام برادران وکام جناب امام جمعه را برآشفته است. چه اشکالی دارد؟ سالها این برادران وسالها این امام جمعه کام مردمان استان بلازده ی خوزستان را برآشفته اند، یک چند وقتی نیزما کامشان تلخ کنیم و به آنان بفهمانیم که: ما می فهمیم. آری، ما می فهمیم. وفهم، همان اکسیرنافذی است که اینان از رواجش سخت درهراس اند وازتماشای مردم فهیم خوابشان خراش می خورد.

این عکس را خودم ازخودم درشهرویران وغارت شده ی آغاجاری گرفته ام. درست دقایقی بعد ازآنکه از دادگاه بیرون زده ام. درآغاجاری و درخیابانهای ویرانش قدم می زدم که مرا به کلانتری بردند و وبلافاصله پرونده ای تشکیل دادند ومرا تحت الحفظ به دادگاه منتقل کردند. به چه جرمی؟ به جرم این که ازخیابانهای شهرعکس گرفته ام. آن روز بعد ازکلی معطلی مرا به اتاق قاضی راهنمایی کردند. قاضی پرسید: برای چه عکس می گرفتی؟ گفتم برای این که سندی داشته باشم ازغارت آغاجاری. به قاضی گفتم: دوست من، می دانی رازفلاکت وعقب ماندگی آغاجاری درچیست؟ دراین که پولهایی را که باید صرف آبادانی اینجا شود کمپلت برداشته اند وخرج آبادانی لبنان وغزه کرده اند ودو دستی به سوریه داده اند. بحث بالا گرفت. سرآخربه من گفتند: بحث سیاسی ممنوع. ویکی درِگوشم گفت: شما می روی و ما می مانیم و کلی گرفتاری. برو خدا روزی ات را جای دیگرحواله کند. ومن زدم بیرون و این عکس را درتنها فضای سبزجلوی دادگاه آغاجاری گرفتم.

محمد نوری زاد

سیزدهم دیماه نود و دو – اهواز