شوشتر را شهری دیدم معلق و بلاتکلیف بین سنت و مدرنیته. شاکله ی مدرن شوشتر را شما در چند ساختمان امروزین و چند پارک وخیابان مرتبش محدود ببینید. قیافه ی سنتی اش اما همان است که ازچهل سال پیش به این سوی قدمی پای پیش ننهاده است. آثارباستانی شوشتر فراوان است. معروفترینش آبشارها و آسیابها و پل های تاریخی و امامزادگان کهن شوشتر است. بی آنکه این فراوانیِ آثارباستانی، کمترین تأثیری درمعیشت مردمان شوشتر داشته باشد.

مردمان فهیم جهان با یکی دوتا ازهمین ها که شوشتردارد، کلی کاروکسب ودرآمد وآمد وشد براه می اندازند اما شوشتر با همه ی داشته های باستانی اش مطلقاً بهره ای از آنها نمی برد. رازش جز درنگاه منجمد روحانیان و امامان جمعه واساساً مراجع تقلید ومسئولان اسلامی این کشوربلازده نیست. بله، راز فلاکت گردشگری در این ملک، به صاحب منصبان ومنبردارانی مربوط است که به گردش وگردشگری و صنعت توریسم به چیزی درمجاورتِ جذام اعتقاد دارند و نه بیشتر. چرا؟ چون با واگشوده شدن فضای گردشگری، احتمالاً چشم مردم وا می شود و بربساط کاسبی آقایان خدشه می افتد.

من درنیمه ی دوم آذرماه به شوشتر رفته ام.

محمد نوری زاد

یازدهم دیماه نود و دو – لالی – مسجد سلیمان