دیروز درامیدیه و آغاجاری بودم که دیدم بشکل افراطی 9 دی را گرامی داشته اند. به اهواز که برگشتم دیدم چه کرده این 9 دی دراهواز! افراط که می گویم، شما عقل وبایستگی را بردارید ودرکالبد نحیفِ باقی مانده، هرچه می توانید ازتراشه های پوکِ شعارهای توخالی پرکنید. راستش را بخواهید 9 دی، بیش ازآنکه دشمن را به ارتعاش اندازد، دلِ لرزان روحانیان وسرداران فربه ی ما را آرام کرد. من مانده ام این جنابان آنگاه که دورهم می نشینند و برای – به قول جوانها – ترکاندن 9 دی طرح ونقشه می ریزند، چه تصوری ازمردم دارند؟ ویا مثلاً برای مردم چیزکی ازعقل متصورند؟ یا نه، مردم را پوک مغزانی می دانند که می شود برهمان پوسته ی پوکشان داربست زد. 9 دی هرچه که نداشت این را اما داشت که: پوک مغزی محدود به “کوچک زادگان” نیست بل می شود درتندیس میان تهیِ کسانی که ادای بزرگی درمی آورند نیزکاه تپاند.

محمد نوری زاد

دهم دیماه نود و دو – آغاجری

اینجا ” آغاجاری” است. جهنم دره ای که پولهایش را برای آبادانی لبنان برده اند. دراینجا چرا نباید 9 دی را به رخ کشید؟

در امیدیه هستم. من درحین عبور این عکس را گرفته ام. تنها به این خاطر که گفته باشم: مساجد ما نیز میان تهی اند. عربده های 9 دیی این را می گویند.

9 دی را چرا به رخ می کشند؟ برای که به مردم گفته باشند: شما درتشخیص بزرگی ما تردید نکنید. لطفا.

من در امیدیه شاید سیصد طرح از 9 دی دیدم که از درو دیوار شهر آویخته بودند و بر داربست ها نشانده بودند. 9 دی یعنی این که: بخدا قسم ما به قدرت احتیاج داریم لطفا کسی به جایگاه ما سنگ نیندازد.