هشت و بیست دقیقه است که ازدرِشمالی بداخل می روم تا خود را به کیوسک نگهبانان برسانم. سربازِسرنگهبان خودش بیرون می آید. به اومی گویم: من محمد نوری زاد هستم… واو که تک جمله ی تکراری مرا حفظ است ادامه می دهد: با جناب وزیرقرارملاقات دارم… ومن با تبسم ادامه می دهم: به دوستان خبربده، بگوهماهنگ کنند من بروم داخل. سربازمی گوید: شما بیرون باشید. می گویم: چشم. ومی روم به جایی که باید قدم بزنم. برای چند اتومبیل که به داخل می روند دست بالا می برم وسلامشان می گویم.

اولین فردی که به دیدنم می آید، مردی حدوداً شصت وپنج ساله است. با ریش پرفسوری وکاپشن احمدی نژادی که ازاحمدی نژاد بعنوان یک بهمن مخوف وخاکی اسم می بَرَد که درابتدا مشتی خاک بود. جماعتی این بهمن خاکی را هُل دادند وبه راهش انداختند واومرتب بزرگ وبزرگترشد. این بهمن که با شتاب سرعت می گرفت وحجیم ترمی شد، درسرراهش چه ها که نکرد به چه ها وکه ها که برنخورد. مرد ریش پرفسوری که متین وشمرده شمرده و بسیارمسلط ومنظبط سخن می گوید، عمده ترین خسارتِ این بهمن را ” خاک” ی می داند که که برسرِ مردم نشاند. می گوید: احمدی نژاد مردم ما را ” خاک برسر” کرد.

می گوید: من ازکرج به اینجا آمده ام. بازوانش را می فشرم وازاین که به زحمت افتاده پوزش می خواهم. می گوید: یک قراضه ای دارم کمی دورازاینجا پارکش کرده ام وبا آن مسافرکشی می کنم. وادامه می دهد: من یک سالی “مهمانی” رفتم. ووقتی ازمهمانی بیرونم کردند، دیدم خانه ام ازشمال تهران به بیغوله ای درکناره های کرج کوچ داده شده وهمه ی دارایی ام نیزپرکشیده ورفته. می گویم: من نیزیکسال ونیمی طعم این مهمانی را چشیده ام. می گوید: من دراین یک سال، نه تلفن داشتم نه ملاقات. بعد ازیکسال وچهل ویک روز، لباس مهمانی را ازتنم درآوردند ولباس خودم را به من پوشاندند وبرگه ای به دستم دادند وگفتند: برو وخودت را به اینجا معرفی کن. فکرکردم الان پابند و دستبند می آورند. اما خودم را بیرونِ زندان دیدم. بی آنکه کسی منتظرم باشد.

می گوید: با مختصرپولی که داشتم رفتم کرج. وزدم به سیم آخرو زنگ درخانه ای را که نشانی اش را به من داده بودند، بصدا درآوردم. کیه؟ منم. شما؟ دربازشد، همسرِپیرترشده ام آنسوی دربود. با هم گریستیم. ونیزخندیدیم. دانستم درغیاب من داریایی ام را به حکم قاضی مصادره کرده اند.

می گوید: من چون نظامی بودم باید اعدام می شدم اما سابقه ی 54 ماه جبهه ام وتقدیرنامه ای که از رهبرپیشین گرفته بودم نجاتم دادند. می پرسم: جرمتان چه بود؟ می گوید: مردم مگردراعتراضات سال 88 چه جرمی مرتکب شده بودند؟ می گوید: من با درجه ی سرهنگی بازنشست شده بودم که جنگ شروع شد. هفت روزپس ازآغازجنگ خودم رفتم داوطلبانه به خوزستان. یک عمربرای ما هزینه کرده بودند تا درروزهای پرمخاطره ازتخصص ما استفاده شود. ومن متخصص بودم. مشغول بکارشدم. بارها با تخصصم – که ورود به خاک دشمن و جمع آوری اطلاعات وعکس برداری ازمواضع دشمن بود – جان هزارهزار سربازوبسیجی را نجات دادم. وهمین عکسها واطلاعاتِ بشدت سرّی ازمواضع دشمن، موجب تشویق وتقدیرازمن شد.

برای اطمینان، ازسرهنگ می پرسم: شما را در دادگاه انقلاب محاکمه می کردند؟ محکم می گوید: نخیر، دادگاه نظامی. مفاد حکم چه بود؟ بجرم اقدام علیه امنیت ملی (شرکت درراهپیمایی): مصادره ی اموال، اخراج ازکار، عدم اشتغال بکار دردوایردولتی وغیردولتی. وبعد، سربه زیرمی اندازد: برای من چاره ای جزاین نماند که به رانندگی ومسافرکشی روی ببرم. می گوید: من حساب اینها را با حساب سرنوشت کشورم یکی نمی کنم. من هنوز نیزبه کشورم وفادارم. هنوزنیزاگربه کشورم تجاوزی صورت بگیرد، بعنوان یک ارتشی متخصص، به مقابله با دشمن می روم.

ازتعداد فرزندانش می پرسم. سه نفر. سخت درمضیقه ی روزگاراست. بسیارسخت. می گوید: آخرین باری که قاضی – که روحانی بود – برایم حکم برید، ازمن حلالیت طلبید. به من گفت: فلانی اگرتوانستی حلالم کن. قاضی گفت: من مجبورم چیزی را که به من گفته اند بنویسم. ونوشت. گفتم: حلال. وهرچه حکم داده بود، امضاء کردم.

جناب سرهنگ با آدابی خاص به شانه های من بوسه می زند ومن دستهایش را دردست می گیرم وبه گونه اش بوسه ای می نشانم وبعنوان یک ایرانی به داشتن هموطنی چون او غرورمی ورزم و بخاطررنجهایش ازاو پوزشخواهی می کنم. اومی رود ومن به دورشدنش چشم می دوانم. قامتش اگرچه ناتوان اما استواراست. آمده است تا به من بگوید: آقای نوری زاد، من شما را وفادار به این کشورمی دانم. وبگوید: جنسِ وفاداریِ شما به ایران و ایرانیان، ازجنسِ وفاداریِ ارتشیانِ وطن پرست است. وبگوید: این همه راه آمده ام تا بعنوان یک ارتشیِ وفاداربه کشورش، برشانه های شما بوسه بزنم.

جناب سرهنگ که دورمی شود، پژوی 206 ازداخل بیرون می آید. با دونفرسرنشین. راننده را دوسه باری دیده ام. هموست که دربارنخست دیدارمان به اوگفتم: چه می شود اگرمثل ” وال استریت” برای آدم هایی مثل من که می خواهند اینجا قدم بزنند، یک دستشویی صحرایی درپارک مجاورعلم کنید؟ واوگفته بود: اینجورکارها باید ” نهادینه ” شود. درکنارش آقای رییسِ حفاظت داخلی نشسته است. همو که دو بار باهم مفصل صحبت کرده ایم ودرهردوبارنیزبه هیچ نتیجه ای نرسیده ایم.

رییس می آید وبعد ازسلام وعلیک می گوید: بازآمدی که آقای نوری زاد. می گویم: چه ایرادی دارد؟ می گوید: برایت یک خبردارم. قرارشد شما بروی دوشنبه ساعت ده بیایی. کجا؟ درِمراجعین. آنجا چه خبراست؟ آنجا یکی ازمسئولینی که پیگیرکارِشماست منتظرشماست. من ازاینجا تکان نمی خورم. ببین آقای نوری زاد، همکاری کن تا با توهمکاری کنیم. من ازاینجا تکان نمی خورم مگراین که با وزیرملاقات کنم. داری لجبازی می کنی شما که آدم معقولی هستی. شما به من بگویید برو یک ماه دیگرساعت دونیمه شب بیا با وزیرملاقات کن من می روم یک ماه دیگرمی آیم. ببین آقای نوری زاد، ما خیرشما را می خواهیم. ما که تا کنون ازگل بالاتربه شما نگفته ایم. گفته ایم؟ شما امروز برو لجبازی نکن! برودوشنبه بیا همین ملاقات با وزیررا با همکارما مطرح کن ما می خواهیم مشکل توحل شود نمی خواهیم که تورا سربدوانیم بازبرگردی همینجا.

دراین هنگام یک مرد 55 ساله ی کت وشلواری با موهای بلند پسِ گردن، درحالی که ازدیدن من گل ازگلش شکفته است مستقیم می آید طرف من. با من دست می دهد. با آقای رییس نیز. پشت بندش یک جوان سی ساله ی پالتویی می آید. اونیزبا رویی گشاده با من دست می دهد وبا آقای رییس نیز. رییس می گوید: بفرما، قرارملاقات هایت را هم کشانده ای به اینجا که! وبه مرد 55 ساله می گوید: شما خانه ات این طرف هاست؟ می گویم: اینها رهگذرند ومرا می شناسند. می گوید: چرا اینجا؟ می گویم: چه ایرادی دارد اینجا گذرگاه مردم است این پل هم پل عابراست پل نظامیان و همکاران اطلاعاتی شما که نیست؟

رییس به جوان می گوید: شما برای چی آمده ای اینجا؟ جوان می گوید: من داشتم رد می شدم دیدم آقای نوری زاد اینجاست گفتم … رییس به مرد 55 ساله می گوید: نمی توانستی بروی خانه ی ایشان؟ (منظورخانه ی نوری زاد) مرد می گوید: دارید مرا می ترسانید؟ رییس می گوید: نه چرا بترسانم؟ جوان می خواهد فلنگ را ببندد که رییس به اواشاره می کند: باش همینجا. وبه همکارش اشاره ای می کند وچیزی به اومی گوید. همکار راننده می رود به گوشه ای وبه یکی زنگ می زند. جوان به رییس می گوید من کاری نداشتم فقط خواستم یک چند تا سئوال ازآقای نوری زاد بپرسم حالا که شما دوست ندارید می روم. همین که یکی دوقدم می رود، همکار راننده آستینش را می گیرد ومی کشد ومی گوید: شما هستی!

ازمرد 55 ساله وجوان می خواهم که آرام باشند. وبرای اطمینان خاطرشان می گویم: هرکجا که شما را ببرند من هم با شما می آیم. رییس مرا به کناری می کشد ومی گوید: ببین، هم برای اینها دردسردرست کردی هم برای خودت هم برای ما. می گویم: برای شما که دردسرنیست. شماها دارید کارتان را می کنید. می گوید: شما برو دوشنبه بیا مطمئن باش نتیجه می گیری. می گویم: ممنون ازشما، اما من هستم. می گوید: یعنی نمی خواهی همکاری کنی؟ ما می خواهیم مشکل توحل شود. می گویم: من به این دستگاه شما هیچ اعتماد ندارم. فونداسیونِ اینجا با دروغ بالا رفته.

دراین هنگام سه نفرازداخل بیرون می آیند. دونفرازاین سه نفررا ندیده ام. سومی اما همان است که یک بار مرا به کلانتری برد و همین چهارشنبه عینک به چشم آمد دراطراف من چرخی زد ورفت. این سه نفرمی آیند وبه اشاره ی راننده ازمرد 55 ساله کارت شناسایی می خواهند وشروع می کنند به سئوال سئوال وسئوال ونوشتنِ ماوقع داخل یک سررسید.
جوان شیرمی شود ومی آید مقابل من می ایستد و مثل رگبارمرا سئوال پیچ می کند. رییس هم ایستاده به تماشای این نمایش کوچک. نمی دانم چرا جوان با صدای بلند سخن می گوید ومی پرسد. وحال آنکه یک نیم متری بین ما بیشترفاصله نیست. شاید می خواهد هم رییس بشنود وهم راننده و هم آن سه نفری که با کمی فاصله دارند ازمرد 55 ساله بازجویی می کنند. ویا شاید با صدای بلند می خواهد به خودش انرژی بدهد: من چند تا سئوال داشتم آمدم ازشما بپرسم. اجازه هست؟ می گویم: بپرس!

می گوید: من همه ی نوشته های شما را دنبال می کنم. من پدرم توی دادگستری است و پدرِهمسرم هم کاره ای است درکردستان. خانواده ی ما همه ازشما متنفرند. پدرخانمم که می گوید من اگردستم به نوری زاد برسد یک کشیده می خوابانم زیرگوشش. می گویم: پسرم، پدرخانم شما خیلی بیجا می کند که یک چنین آرزویی را دردل می پروراند. تمام تلاش من و امثال من به این است که عربده های اینچنینی آدمهایی مثل پدرخانم شما را تقلیل دهیم. ایشان با هرانتقادی که ازمن دارد می تواند ازمن شکایت بکند.

می پرسد: شما چرا با این نظام مخالفید؟ اینجا یک تشکیلات امنیتی است. اینها باید نگران آمد وشد مردم دراین اطراف باشند. شما چرا با اینها مخالفید و تندترین انتقاد ها را به اینها می کنید؟ جامعه ی آرمانی شما اطلاعات ندارد؟ می گویم: پسرم، دلیل مخالفت من با نظام ازآنجایی شروع شد که دیدم – اگرچه دیر – این نظام شعارهای اسلامی سرمی دهد اما رفتارش هزارها کیلومتر با اسلام فاصله دارد. می پرسد: چرا نامه هایتان را محرمانه برای رهبرنمی نویسید؟ چرا با این نامه ها دشمن را شاد می کنید؟ می گویم: برای این که فاجعه های رخ داده، درخفا که رخ نداده اند تا من درخفا به ایشان تذکربدهم.

می پرسد: شما نگفتی خودت را می سوزانی؟ پس چرا خودت را نسوزاندی؟ کسی که اینجوری تعادل ندارد چقدرمی شود بهش اعتماد کرد؟ می گویم: آن نوشته ی مرا اگرخوب خوانده باشی می بینی که من تمثیلی ازسوزاندن بکاربرده ام. یعنی به سیم آخرزدن. چون بلافاصله بعد ازآن تهدید، به برنامه های بعدی خودم اشاره کرده ام. می گوید: شما مگرنگفتی دیگر به تهران برنخواهی گشت؟ می گویم: چرا، اما باورکن نتوانستم حریف شیون های مادرپیرم شوم. پدرم ناراحتی قلبی دارد ترسیدم این شیون های مادرانه، هم او را هم پدرم را ازپا درآورد. بهمین خاطر، شرم این بد عهدی را برخود هموار کردم و خواسته ی مادر را اجابت کردم.

می گوید: یک فرد را می شود ازاطرافیانش شناخت. اطرافیان شما آدمهای ناجوری هستند. یک عده ضدانقلاب و فراری ومسئله دار. می گوید: من دراین سفرهایی که می روید ودرعکسهایی که خودتان منتشرکرده اید دیده ام که شما با خانم های بدحجاب نشست وبرخاست دارید. می گویم: داستان حجاب اجباری پسرم یک فاجعه ی اخلاقی است که ما آن را ازاعماق جهالت خود بیرون کشیده ایم و زنانمان را مجبور به رعایت آن کرده ایم وتا کنون نیزجز ضرر نصیبمان نشده است. وادامه می دهم: راجع به اطرافیان نگو که من هم خیلی حرف دارم. اگرازمن می پرسیدی می گفتم آیا رهبررا نیز می شود ازاطرافیانش شناخت؟ با آدم های فحاشی مثل علم الهدای مشهد و آدم های بد دهنی مثل سید احمد خاتمی وآدم های بی خردی چون جنتی وآدمهای ابلهی مثل احمدی نژاد ودزدانی مثل محمد رضا رحیمی و قصابانی مثل فلاحیان و پورمحمدی. دست تک تک اینها به خون و حق مردم آغشته است وفردا باید جوابگوباشند.

بحثی سرپایی درگرفته است و رییس را چاره ای جزتحمل آن نیست. یکی ازمأموران می آید و کارت شناسایی جوان پالتویی را می گیرد و او را با خود به سمتی می برد. رییس روبه من می گوید: شما امروز می روی و دوشنبه می آیی من خودم قول می دهم نتیجه می گیری. می گویم: تشکر. هستم. فقط وزیر. من با معاون و مدیرکل وکارشناس کاری ندارم. می گوید: وزیررا هم بخواهی ببینی راهش همین است.

جوان بازمی گردد و باصدای بلند به پرسش هایش ادامه می دهد: مسئولین، رهبر، امام جمعه ها مجبورند بنا به مصالحی گاهی رفتاری بکنند که ازنگاه ما ممکن است نا درست باشد. اینجا حرف ازمصلحت است. نه این که دلشان با این رفتارها باشد. وادامه می دهد: فرض کنیم یک پیامبردارد ازدست دشمنان فرار می کند. شما او را می بینید که درکجا مخفی شده. دشمن می آید وازشما می پرسد کجا رفت؟ شما چه می کنی؟ می گویم: من راستش را می گویم یا درنهایت سکوت می کنم. می گوید: اگرچه به قیمت خون آن پیامبرتمام شود؟ می گویم: واگرچه به قیمت جان خودم تمام شود. این آیه ی قران است. که چی؟ که حق را بگویید اگرچه به زیان خودتان و به زیان پدرو مادرتان و به زیان خویشانتان تمام شود.

جوان به سراغ اسراییل می رود. چرا؟ چون قبلش من گفته ام پول این مردم چرا باید به غزه وسوریه ولبنان برود درحالی که مردم ما خودشان محتاج اند؟ می پرسد ما برای این که با اسراییل درگیرشویم اینجا بهتراست درگیرشویم یا درمرز خود اسراییل؟ وخودش جواب می دهد: حتماً مرز اسراییل. پس باید خرج کنیم. می گویم: اساساً ما چرا باید با اسراییل درگیرشویم؟ مگرترکیه با اسراییل درگیراست؟ مگرپاکستان ومالزی ودوبی و کویت و عربستان با اسراییل درگیرند؟ می پرسد شما قبول داری اسراییل جنایتکاراست یا نه؟ این پرسشِ جوان مواجه است با زمانی که همه ی مأموران دراطراف ما جمع اند.

می گویم: شما خیلی اگردلت برای مسلمانان فلسطین می سوزد، به من بگو ببینم چرا رهبرونمایندگان مجلس و همه ی آخوندها وامام جمعه ها و همه ی مراجع نشستند و تماشا کردند و جلوی چشمشان روسها نسل چچنی ها را ازروی زمین کندند وهیچ کدامشان نطق نکشیدند؟ می دانی چرا؟ برای این که همان روسهای نسل روب، همزمان داشتند مخفیانه برای ما سایت های هسته ای احداث می کردند وصلاح نبود اوقاتشان تلخ شود.

بحث سرپایی، چندان مناسب مأموران نیست. به اشاره ی من جوان پالتویی می رود. من می مانم ومأموران. رییس را بکناری می کشم ومی گویم: یک پیشنهاد دارم برای شما. می گوید: پیش ازاین که حرفی بزنی، باید بگویم که شما یک مقداری نظرت باید به جمهوری اسلامی تغییرکند. کف دستم را به سینه اش می چسبانم ومی گویم: ببین دوست من، من همه ی تلاشم این است که فردای بچه های خود شما بهترازامروزشود. این آخوندها فردای ما را دارند به باد می دهند.

می گوید: پیشنهادت را بگو! می گویم: من دارم می روم سفر. ده روزی طول می کشد. ازسفرکه آمدم هماهنگ کن بروم همان دوست همکار شما را ببینم. اگرقرارملاقات را هماهنگ کرد، فبها، وگرنه ازهمانجا می آیم اینجا و این بار کیسه خواب هم با خودم می آورم.

درراه بازگشت، به سفرخوزستان فکرمی کنم. ازهفته ی پیش برای امروزعصر بلیط تهیه کرده ام. کجا؟ اهواز. این سفردرنیمه راه معطل مانده بود. من باید به شهرهای دیگرخوزستان سفرکنم. گفتنی های بسیاری بی تاب من اند. قدم زدنِ امروزجلوی درِشمالی وزارت اطلاعات باید خوب ومؤثربه پایان می رسید. اینها مقدمات پیروزی است. من حتماً وزیررا خواهم دید. حتماً.

به فیس بوک من هم سر بزنید:

https://www.facebook.com/pages/%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%86%D9%88%D8%B1%DB%8C-%D8%B2%D8%A7%D8%AF/568620139875017

محمد نوری زاد
هفتم دیماه نود و دو