دیروز کلاً روز پربرکتی بود. صبحش را به نوشتن گذراندم. عصرش رفتم مجلس ختم مادر و همسر پیمان عارفی. بازوانش را گرفتم و به او گفتم که احساس تنهایی را با نگاه به همه ی آنانی که مشتاقانه درکنار اویند تسکین دهد. من یک چند وقتی با پیمان در زندان اوین هم بند بوده ام. بهنگام خروج از مسجد باز صورتش را بوسیدم و دلداری اش دادم. درصدایش انگار درد را با یکجور ناامیدی مفرطِ بی انتها آمیخته بودند. بانوان پارک لاله هم بودند. مادر شهید کریم بیگی خبرم کرد که روزجمعه در جوقین شهریار مراسم سالگرد پسرش را برگزار می کند. دعوتم کرد. التماسم را توی صورتش ریختم.

مسجدی که مراسم درآن برگزار شده بود، در بازار دوم نازی آباد بود. مجاور خانه ی پدرو مادر سه شهید خالقی پور. رفتم دیدنشان. همسرم هم بود. ما با این خانواده از سالها پیش محشوریم. مادر تنها در خانه بود. این مادر انگار که از آسمانی از امید و شوق و لبخند به زمین آمده باشد، مطلقاً چیزی از اندوه با خود ندارد. بل همه شور و شادمانی است. یعنی شما با هر اندوه و ناامیدی، به وی که بر بخورید سرمست از امید خواهید شد. پدر را فرستاده بود مسجد محل. تنها بود. ماندیم تا پدر را آوردند. با ویلیچر. و او خودش میله های راه پله را گرفت و کشان کشان خود را بالا کشید. رفتم به استقبالش. تا مرا دید صورتش شکفت. وگفت: چه کار خوبی کردی که آمدی.
کمی بعد دامادشان هم آمد. آقا سیدجلال. و دخترشان و نوه شان سیدعلی.

حالا شب ساعت هشت شده بود. دل به دریا زدیم و رفتیم شهریار برای دیدن پدر ومادر. دیر رسیدیم اما مگر می شود در گرمای محبت دو عزیزی که آسمانی ازمهر باخود دارند مستغرق شد و کام گرفت و دیرهنگامی را بهانه آورد.

اکنون ساعت هفت و ربع روز سه شنبه سوم آذر است. کم کم باید بروم. می خواهم قبل از ساعت هشت جلوی وزارت اطلاعات، درِ شمال، مجاور بزرگراه همت قدم بزنم و برای کارکنانش دست تکان دهم و سلامشان گویم.

فردا هم کارم همین است. ساعت یک ربع به هشت صبح جلوی وزرات اطلاعات قدم خواهم زد. البته بشرط بقا!

محمد نوری زاد
سوم دیماه نود و دو – تهران ساعت هفت و ربع