دوستانِ سید ضیاء برایش جشن تولد گرفته بودند. ازمن هم خواستند به رسم سال پیش در مجلسشان شرکت کنم. و آنگاه که از من خواستند سخنی بگویم گفتم: من حدود یک ماه است که در اهواز و کلاً درخوزستانم. و دراین یک ماه، رو به زندان کارون اهواز می ایستادم و به همه ی زندانیان، بویژه به سید ضیاء و مجید درّی درود می گفتم.

وگفتم: راستی عجب نظامی داریم ما که یک روزهایی خود را هم شآن و هم تراز هیچ ابرقدرتی نمی دید و کسی و کسانی جز خودش را داخل آدم حساب نمی کرد، حالا ببین به چه روزی در افتاده که به دو خط نوشته ی یک جوان بند می کند و تنش از همان دو خط نوشته می لرزد و مثل بچه ها برای نویسنده ی همان دو خط، خط و نشان می کشد؟

عزیزانی مثل سید ضیاء نبوی و مجید درّی، زندانیان بی دلیل این روزهای زندگی مایند. بی دلیل. و البته ظالمانه. بله، ما بی دلیل و ظالمانه – به زعم خود – عمر جوانان و مردان و زنان خود را تباه می کنیم. و حال آنکه این عمرها تباه نمی شوند. بل هریک دو کار می کنند. هم یک به یک آجر های ساختمان اهل شقاوت را بیرون می کشند، و هم برای آینده ای مطلوب هزینه می شوند.

محمد نوری زاد

سی ام آذرماه نود و دو