تا همین چند سال گذشته، سه شاخه ی کارون ازسمت غرب، و رود جراحی ازشرق، درتالاب شادگان به هم می پیوستند وهمانجا آرام می گرفتند. جماعتی ازمسئولان – بنا به دلایلی که حتماً عاقلانه است – همه ی این رودها را منحرف یا برآنها سد ساخته اند. تا آب، به سمتی دیگروبرای کاری دیگرراهش را کج کند.

اکنون تنها مختصری ازآب زهکش های صنایع نیشکررا – که شور وبد مزه است – به تالاب انداخته اند. تا کمی وجدانشان آسایش گیرد. ازدورکه به شادگان و اطراف آن نگاه بکنید خواهید دید که درجاهایی دیگر – بسیار دور تر از شادگان – کشت وکارهست، اما ازتالاب دیگرخبری نیست. این پرسش بی جواب همچنان پاسخ می طلبد. که: ما، به ازای خشک کردن تالاب شادگان، چه ازدست داده ایم و”چه” به دست آورده ایم؟ ازهمه ی تالاب شادگان، تنها باریکه آبراهی موجود است که من با قایقی موتوری، تا حدودی درآن پیش رفتم.

شرمنده می شدم وقتی می دیدم: درخرمشهرو آبادان، یک “تقاضا”ی بطئی ودرونی درسینه ها پای می کوبد. این که مردم دوست داشتند به گذشته ها برگردند. به سی چهل سال پیش.

می گفتند: ازطلابودن پشیمان گشته ایم. مرحمت فرموده ما را مس کنید. دیدم عجبا با شادگانی ها نیزچنین حکایتی است. آنان خواستاربازگشت به گذشته های خویش اند. به روزگاری که اگرهیچ نداشتند، آب داشتند. به وفور. واین آب، برایشان همه چیزداشت.

این روزها همه ی خواسته های مردم شادگان، حتی تالاب نیزنیست. بل داشتن حق آبه ای ازکارون آست. که با آن بتوانند بقدر نیازشان کشاورزی کنند. همین. یک نگاهی به ده تصویری که در ادامه ی مطلب تقدیمتان کرده ام بیندازید.

محمد نوری زاد

دوم دیماه نود و دو