اشاره:

ازمیان نامه ها

در میان نامه ها و نوشته هایی که برای من ارسال می شود، گاه به درد نامه هایی برمی خورم که تا مدتی مرا درگیر می کنند. یعنی تا مدتی نمی توانم از خراش های آن نوشته ها خلاصی یابم. نوشته ی زیر، بقلم دوست شریفی است که براحتی می شود سلامتش را لمس کرد. و به درستی سخنش تکیه داد.
محمد نوری زاد 
یکم دیماه نود و دو

———————————

گزارش یک ظلم

سلام بر ابوذر زمان – نوری زاد عزیزم

به من بگوئید به پای چه کسی باید بیافتم و ازظلم ستاد اجرائی فرمان امام به چه کسی باید پناه ببرم؟

اینجانب (…..) در تهران بازنشسته تامین اجتماعی ( با حقوق هشتصد و اندی هزار تومان ) مهندس عمران از دانشگاه علم و صنعت ( و مورد تمسخر بسیاری از دوستان و آشنایان خیلی نزدیک ، بدلیل دزد نبودن و دزدی نکردن و همواره بحقوق خود قانع بودن و قالتاق نبودن و حق کسی را پایمال و کسی را تحقیر نکردن و بعبارتی ، بی عرضه بودن ! ) ، که سعی کرده ام پایم را از جاده انصاف و عفاف و درستی و راستی بیرون نگذارم ( و امیدوارم همینطور بوده باشد. شاید ناخواسته بکسی تندی کرده باشم و یا حرف بی ربطی زده باشم اما دزدی ، خیانت ، جنایت ، دروغ، آدمخواری و بی عفتی هرگز ) ؛ اکنون باید تاوان کدامین کار نکرده ام را بپردازم ؟

آپارتمان قدیمی و محقری است در (….)، که هر چند کوچک است ولی برای من باندازه این کره خاکی بزرگ است. بزرگی آن در وسعتش نیست. این خانه حکم مسجد را برای من دارد. این خانه متعلق به دایی من بود که مرا بزرگ کرده بود و بعد از انقلاب ، آنرا بمن بخشیده بود.

روزی  روزگاری این خانه از آدمهای ستمدیده  پر و خالی می شد و کسانی که مشگلی داشتند ( پیدا کردن شغلی، شکایت از صاحب قدرتی، انتقال از جایی به جایی، سربازی بچه اش ، مشکلات زندگی اش،….. ) مادر بزرگم طومار می نوشت و دایی ام دو زانو می نشست و به این مشکلات تا جایی که میتوانست ، سر و سامان میداد و اگر نمی توانست ، حلالیت می طلبید.

آخرین درجه او (….) این امیر خوشنام نیروی هوایی تنها عیب اش این بود که دزد نبود و هیچ ملکی غیر از این خانه ، که آنرا هم برای پدر و مادرش بطور قسطی از سازمان مسکن خریده بود و بعد از انقلاب و فوت پدر و مادرش ، آنرا به من داده بود؛ نداشت. هنوز هم زنده است و در امریکا ، با فقر زندگی می کند. نمیدانم به شوخی و یا جدی وقتی باو تلفن  می زنم ،  به من توصیه میکند که اشتباه نکنم و مثل او نباشم. و من میگویم ، مگر میتوانم جور دیگری زندگی کنم و بهر حال ، من جزو این خانواده هستم و اینطور بزرگ شده ام و نمیتوانم جور دیگری باشم. تا یادم نرفته بگویم که عیب دیگرش، مذهبی بودنش بود که در پرونده اش نوشته شده بود و پس از انقلاب، پست فرماندهی نیروی هوایی را که باو پیشنهاد شده بود ، بنا به دلایلی که خود میدانست قبول نکرد ونزد فرزندانش ، به طور قانونی بخارج رفت.

حدود بیست روز پیش سه برادر از دایره ستاد اجرایی احکام  به منزل ما آمده و البته با کمال ادب ومتانت بما گفتند که این خانه بدستور دادگاه انقلاب بنفع ستاد اجرایی فرمان امام  دائر بر مشمولیت موضوع اموال در اختیار ولی فقیه ، مصادره شده است و بایستی ظرف چند روز آینده تخلیه شود. بهمین سادگی!….. ظاهرا  دائی من صحبت هائی در (وی او آ) کرده بود که به مذاق حکومت  خوش نیامده بود.

از خودم بگویم که در سال پنجاه و هشت ( در زمان دانشجویی ) داوطلبانه به جهاد سازندگی و سپس با شروع جنگ به جبهه رفتم ( گروه چمران – سوسنگرد و تپه های الله اکبر و … ) و مدتی بعد ( پس از فراغت از تحصیل ) در جهاد سازندگی مشغول شدم و همچنین در پروژه های ساختمانی دیگر. و اکنون که بازنشسته تامین اجتماعی هستم با همسر و فرزندانم ( یک دختر دانشجوی هنر و یک پسر سی ساله بیکار که مشگلات روانی دارد ) زندگی میکنم. هیچ خانه دیگری نداریم، هیچ ماشینی نداریم و هیچ پس اندازی نداریم و دست طمع بسوی هیچ کس و ناکسی دراز نمیکنیم و نخواهیم کرد … البته کمی قرض به مادر زنم داریم که آنرا هم به مرور پرداخت خواهیم کرد.  ولی اگر میگذاشتند بهر حال داشتیم زندگی میکردیم و راضی بودیم.

گفتند که به بیدادگاه انقلاب اسلامی شکایت کنم یعنی همانهایی که این حکم ظالمانه را داده اند ( دیالکتیک سوردل ! ) یعنی از ظالم به همان ظالم پناه ببریم! همان هایی که میدانند من پنجاه و یک سال است که در این خانه زندگی میکنم و بچه هایم در همین جا بدنیا آمده اند و خودم شصت و هفت ساله هستم و از شانزده سالگی در این خانه بوده ام.

غرض از نوشتن این بث الشکوا، این نبود که درد دل کنم ( که بقول دکتر شریعتی ، درد دل کردن ، کار پیرزن هاست! ) آنهم در دوزخی که مار بدوش ها، جوانان مردم را می کشند و به نوامیس مردم تجاوز میکنند و برای این کارهایشان هم، حکم شرعی دارند. گرفتن یک آپارتمان فکسنی و زوار در رفته از صاحب زوار در رفته ترش، در این مملکت ، دیگر روضه خوانی ندارد.(….)

غرض این بود که از شما خواهش کنم در مورد دادگاه های انقلاب ( ویژه اصل 49 ) و ستاد اجرایی احکام امام ( که قرار بود فقط بمدت یکسال ادامه پیدا کند ) ، قدری بیشتر بنویسید و آنرا در معرض داوری دیگران قرار دهید.

افسوس که این رویای زیبای نبوی ( به تعبیر هوشمندانه و عارفانه دکتر سروش عزیز )، به چه کابوس وحشتناکی بدل شده است که تمامی آدمیخواران از این گنداب تغذیه میکنند . گندابی که میتوانست برای همه انسان ها، دریاچه نوری باشد ولی نخواستند و نگذاشتند که بشود. شاید وقتی دیگر!.

به همسایه هایم گفته ام که در صورت ریختن اثاثیه منزلم به بیرون از خانه، دوربین هایشان را آماده کنند و این ظلم را به تمام مردم دنیا نشان دهند تا بدانند که حاکمان ما در ایران، چگونه حکومت میکنند و حکومت اسلامی ، چگونه حکومتی است.

در صورت وقوع این ظلم، حداقل سعی خواهم کرد که در کنار خانه ام باشم ( در شب و روز ، در گرما و سرما ) تا جائی که بتوانم و یا بگذارند ؛ در غیر اینصورت حداکثر همان کاری را ، با امید به خدا و خودم و با هوشیاری و درایت و شجاعت و تحمل و صبر ، خواهم کرد ، که باید و نه شاید.

این نامه را اگر خواستید ( غیر از جملاتی که شخصی است و به رنگ قرمز است ) ، در وبلاگ خود  قرار دهید وگر نه که نه. هر طور که خود صلاح دانستید. و اگر قابل بودم ( هر چند که اوقات شما در موارد عمومی تر و مهم تر صرف میشود ) ، خوشحال خواهم شد که به منزل ما تشریف بیاورید.

با احترام: الف – دال