قصد من ازسفرِ” صلح و دوستی” هرگزسیاه نمایی نیست. نمی خواهم درتماشای شهرها و روستاهای کشورم تنها به نداشته ها ونفرت ها چشم بدوزم و ازدیدن دارایی ها و دوستی ها چشم بگردانم. باورکنید دوست دارم نوشته هایم سرشارازشادمانی باشند. سرشارازشادمانیِ مردمانی که مستحق ترین مردم اند برای شاد زیستن وشاد بودن. این آرزوی هرایرانی است که هموطنانش را درکانونی ازرفاه وامنیت وخوشبختی وغروروعلم وخردمندی ببیند.

شادگان اما چیزی برای چشمِ دومِ من ندارد. که من اگربا یک چشم، فلاکتش را دیدم، با چشم دیگربه بَهجت های باطنی اش بنگرم. شادگان، یک شهربُهت زده است. یک شهررها مانده و زمین گیر. بهتربگویم: شادگان، یک شهرشلاق خورده است. انگارشادگان را هر روزه پیش چشم همه، وپیش چشم خویشانِ خونی اش برزمین می خوابانند و برگرده اش شلاق می زنند. احساس می کنم جنابانِ حاکمیت، بخاطرعده ای که درگذشته خواستارالفتِ عربی بوده اند، همه ی مردمِ شادگان را به چوب بسته اند تا نشانشان بدهند یک من ماست چقدرکره دارد، وهم بفهمانندشان که شادگان ازچشم حاکمان اسلامی افتاده است و ازاین پس روی خوش نخواهد دید.

راستش را بخواهید من درشادگان یکجورلجبازیِ کودکانه ی حکومتی مشاهده کردم. البته ازجانب حاکمیتِ اسلامیِ خودمان. انگاریک مرد قوی هیکل، انگشت عصبیتش را برپیشانیِ یک کودک نشانده و باغرور وتبختربه اومی گوید: با من درمی افتی؟ هان؟ فعلاً این را داشته باش تا بعد. وبلافاصله با کله به صورت آن کودک می زند!

من دراین نوشته تلاش کرده ام صادقانه ترین وصریح ترین یافته هایم ازشادگان را تقدیم شما کنم. وتقدیم مسئولان. که اگرمشتاق نیکبختیِ جامعه اند، نسبت به رفع سریع مشکلات بنیادینِ شادگان فکری اساسی کنند:

یک: شادگان قدمتی هزارساله دارد. نام سابق آن فلاحیه بوده است. همه ی مردمان شادگان – بجزمعدودی اندک – همگی عرب، وهمگی شیعه اند. مثل مردمان عرب وشیعه ی بحرین، ومثل مردمان عرب و شیعه ی مدینه وقطیفِ عربستان سعودی، ومثل مردمان عرب وشیعه ی لبنان. با این تفاوت که حاکمان ما آنها را همچون جانِ شیرین ازخود می دانند، و شادگانی ها را نامحرم وناجوروناشایست وسرِ راهی.

دو: درشادگان صد متر- آری صد متر- آسفالت ترک نخورده وپُرچاله ندیدم.

سه: بخاطرِنبودِ مدرسه ی کافی ومناسب، نود درصدِ دختران شادگان بلافاصله بعد از دوره ی ابتدایی ترک تحصیل می کنند. نود درصد. نود درصد.

چهار: بخاطرِنبودِ مکانهای تفریحی، تفریح مردمِ شادگان زیارت مردگان است. تفریحشان رفتن به مزاربی نشان این سید است ومزاربانشان آن سید.

پنج: سطح آموزشی درشادگان بسیارپایین است. ترک تحصیلِ پسران ربطِ وثیق ومستقیمی با سفره ی خالی خانواده ها دارد. رتبه ی قبولیِ دانش آموزان شادگانی در کنکور، سوم ازآخراست.

شش: بخاطرِحوادثی که درگذشته ی شادگان روی داده – وعده ای ازسرانِ قبایلِ شادگان درسالهای جنگ به همکاری وهمراهی با صدام متهم ومجازات شده اند – انگ وبرچسب ” تجزیه طلب “، دمِ دستی ترین تهمتی است که دستگاههای امنیتی و انتظامی برپیشانیِ معترضین می نشانند. جوری که درشادگان، همه ی مردم تجزیه طلب وبرانداز و ضد انقلاب و محارب بالقوه اند مگر این که با هزار ادلّه عکسش ثابت شود.

هفت: بیکاری درکشورما یک آفتِ همگانی وهمه جایی است. درشادگان اما این بیکاری – خواسته یا ناخواسته – به یک تعمد حکومتی نیزآلوده است. تعمدی که دراستخدام جوانان شادگانی سربالا می اندازد وسخنش هماره ثابت است: نه!

هشت: برخی ازمأمورانِ ناسازگاروعبوس ومشکل دارِ نیروی انتظامی، به چند شهرمحروم منجمله به شادگان تبعید می شوند. این مأموران عصبی، با کمترین تنش، حادثه های خونینی در شادگان پدید آورده ومی آورند. سالی دو تا سه نفرتوسط تیرمستقیم مأموران نیروی انتظامی ازپا درمی آیند. همین یک هفته ی پیش یک نفروسط شهرشادگان تیرخورد و جان باخت. دادگاه؟ قاضی؟ قانون؟ حقوق شهروندی؟

نه: مجموعه ی فشارهای همه جانبه ی معیشتی وفرهنگی وعمرانی وانتظامی وامنیتی وتحقیری، انگارطرحِ طراحی شده ای هستند که بنا دارند مردمِ شادگان را به سمت تجزیه طلبی ورفتارهای خشن هُل بدهند. گویا هیچ قوه ی عاقله ای درمیان بالادستی ها نیست که فضا را درشادگان به سمت آرامش برانند، بل این فضا – درنقطه ی مقابل – بسمت عصبی کردنِ مردمی که به هیچ گرفته شده اند فراخ می گردد.

ده: بهداشت که هیچ، کارکه هیچ، امنیتِ روانی که هیچ، آب آشامیدنی که هیچ، داشتنِ آب کشاورزی – آری آب کشاورزی – برای مردمی که قرن ها درکنار دریایی ازآب شیرینِ تالاب می زیسته اند، به حسرتِ فرساینده ای بدل شده است.

یازده: شادگان یک هزاروسیصد فارغ التحصیل فوق دیپلم تا لیسانس بیکارویک هزاردیپلم فنی بیکاردارد. من به جوانی برخوردم که مهندس نفت بود وفلافل می فروخت. وبه لیسانسیه ی مدیریت، که با یک گاری دربازارمی گردید ونان می فروخت.

دوازده: هجده عکسی را که من دراین نوشته نشان شما می دهم، درچهل دقیقه برداشته شده اند. به تک تک این عکس ها بنگرید وهمه ی این ده موردی را که برشمرده ام با آنها بیامیزید.

به صفحه ی فیس بوک من هم سر بزنید: 

https://www.facebook.com/pages/%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%86%D9%88%D8%B1%DB%8C-%D8%B2%D8%A7%D8%AF/568620139875017

محمد نوری زاد

بیست و هشتم آذرماه نود و دو – اهواز