یک: 

نوشته های امروز (بیست و چهارم آذر نود و دو) را تقدیم می کنم:

به یک مادر. به یک گوهر. به یک عشق. به یک عشقی. به گوهر عشقی. مادر ستار بهشتی.

نوشته های امروزم را تقدیم می کنم به بانویی داغدار اما پایدار. به مادری که نظام اسلامی ما خون فرزندش را انکار کرده است. به مادری که دویست و نود نماینده ی اسلامی ما خون فرزندش را انکار کرده اند. به مادری که دستگاه عریض و طویل قضای اسلامی ما خون فرزندش را انکار کرده است. به مادری که : رهبر اسلامی ما، خون فرزندش را انکار کرده است. به گوهر عشقی. به مادر ستار بهشتی.

محمد نوری زاد 

بیست و پنجم آذرماه نود و دو – شادگان

دو: 

وادیِ اشک و آه و البته فریب

در خرمشهرم. در شهری که این روزها حال خوبی ندارد. در باره ی خرمشهر سخنان فراوانی دارم که متعاقباً تقدیمتان خواهم کرد. از ابتدای سفر اما، بی تاب همین دقایقم. بی تاب دیدار از شلمچه. جایی که ناب ترین نازنینان ما در این ورطه از پای در آمدند. جایی که آنسوتر از هیاهوهای فریب کارانه ی جماعتی از ما، اکنون به یک آوردگاه احساسی بدل شده است. این روزها شلمچه، سخت در تکاپوی افشای یک راز فرساینده است. این راز، به جنگی هشت ساله مربوط است که می توانست رخ ندهد. به چرخ دنده های خرد کننده ای که می توانست با بکارگیری مختصری عقل، در همان روزهای نخستینش از حرکت باز ایستد.
جنگ هشت ساله ی ما، نشان داد که بزرگان ما چه خام و چه سست به عقل، به عشق، و به انسان می نگریستند. جنگ هشت ساله ی ما نشان داد که: عقل، دمِ دست ماست اما ما چه ساده و چه به راحت، می تارانیمش، و به دامان احساسی کور دست می بریم. در اینجا ناب ترین فررندان ما، در یک جنگ بی دلیل از پای درآمدند. در اینجا فرزندان نازنینی از پای در آمدند که ما این روزها به آنها و به فهم و معرفت و مرامشان سخت محتاجیم. به انسانهای بزرگی که در یک ورطه ی مخوفِ کودکانه بخاک افتادند. عزیزانی که هرکدامشان دستی به آسمانِ خوبی ها داشتند و با همان دست آسمانی، دست بدامان فرداهای شایسته بودند. اینجا قتلگاه لاله هایی است که ما این روزها جای خالی شان را سخت احساس می کنیم. ایکاش عقلی بود و نعره ای بر می کشید و به هر بهانه آن جنگ بی دلیل را متوقف می کرد. ایکاش ما انقلاب نمی کردیم و آن خوبان و نازنینان اکنون در کنار ما بودند.

من عجبا که این روزها در این پرسش مؤکد فرو شده ام که: ما به ازای آنهمه جوان و پیرو زن و مرد و عاطفه و عشق و دودمانها و پولها و سرمایه هایی که به قربانگاه جهالت بردیم و به باد دادیم، اکنون چه به دست آورده ایم؟ چه به دست آورده ایم؟ چه در دست داریم که ارزشش با آنهمه زیبایی های بخاک افتاده برابری کند؟

سه: 

ارتزاق از خون شهدا
نظام اسلامی ما برای بقای خود به تجلیلِ از شهدا سخت محتاج است. یعنی جوری از خون شهدا تغذیه می کند که گویا: شهدا برای برپایی همین نظام فعلی از همه ی داشته های خود گذشته اند.

اینجا شلمچه است. جایی که نظام اسلامی ما سخت به خروجی های احساسیِ آن دل بسته است. در اینجا مردمان می آیند که اشک بریزند و بر سرو سینه بزنند و گریه کنند و صاف و زلال شوند و با آرمانهای شهدا پیوند برقرار کنند. که لابد یکی از آرمانهای شهدا حمایت و پشتیبانی از همین نظام ولایی است که نظر رهبرش به احمدی نژاد نزدیکتر است و رهبرش بی اجازه ی مردم دست به جیبشان می برد و پولشان را به دور دستها و به سوریه و لبنان تقدیم می کند و در جریان هسته ای میلیاردها پول بی زبان را به باد می دهد.

بگذار نظام اسلامی هرچه می خواهد بخواهد. راه شهدا فرسنگها با راهی که این نظام می پیماید تفاوت دارد. دریغ که خانواده های شهدا را چاره ای جز همراهی با این نظام – که شهیدشان را بغل کرده و رها نمی کند – ندارند.

چهار: 

استعفای امام جمعه ی خرمشهر 
آقا، در و دیوار خرمشهر را پر کرده اند از التماس. چه کسانی؟ همه ی ادارات دولتی خرمشهر. و همه ی صنوف. احتمالاً با ضرب یک بخشنامه. که چه؟ که: ای امام جمعه ی محترم، ای که مشت محکمی بر دهان فتنه گران کوبیدی، ای که نقشه ی آنان را نقش بر آب کردی، بیا و برگرد. بیا و سایه ی رحمتت را از سر مردمان بی نوای خرمشهر دریغ مکن.

حالا ماجرا چه بوده؟

ماجرا این بوده که با نزدیک شدن اربعین، هجوم زوار به خرمشهر و شلمچه برای رفتن به کربلا آنچنان شوق جناب امام جمعه را بر می انگیزاند که وی جماعتی از بسیجیان را دستور می فرماید که از مرز خارج شوند تا در خاک عراق برای زوار یک کارهایی بکنند. خدایی اش ما از آن کارهای بسیجیان در خاک عراق خبر پیدا نکردیم که نکردیم. خود جناب امام جمعه در بیان دلایل استعفایش به : “خدمت به زوار سید الشهدا” اشاره فرموده است. که یعنی بسیجیان بروند توی خاک عراق و به زوار کمک کنند و مراقبشان باشند. حالا نیروی انتظامی و مأموران مرزی با گسیل این همه بسیجی – بدون گذرنامه – موافقت نمی کنند و آنها را بر می گردانند. که یعنی اگر به خاک عراق می خواهید بروید بسم الله، اما مثل بقیه گذرنامه داشته باشید. ممانعت مأموران مرزی همان و استعفای جناب امام جمعه همان.

باور کنید من وقتی این ماجرا را شنیدم، نخست نکته ای که به ذهنم متبادر شد، همانا آب شور و بد مزه ی خرمشهر و بیکاری و اعتیاد و رها ماندگی و فلک زدگیِ مردمان خرمشهر پیش چشمم به رقص آمد. که یعنی ای امام جمعه ی محترم خرمشهر، این همه آسیب و درد را در این همه سال دیدی و استعفا ندادی، برای خروج بدون گذرنامه ی دوستان و برادران استعفا دادی؟!

پنج: 

مجاورانِ ناجور ایمانی

درخرمشهربه مرد جوانی برخوردم از دراویش گنابادی. که فردی آرام و متین ومحترم بود. من پیش از این نیزبه این طایفه پرداخته وازآنان بخاطرجفاهای ناجوانمردانه ی شیعیانِ حاکم براین سرزمین پوزشخواهی کرده بودم. دراویشِ کشورما ازبی آزارترین نحله ها وگرایش های مرامی واعتقادی درجهان اند. با همه ی خوی وخصلت آرامی که اینان دارند، درعوض اما جماعتی ازما شیعیانِ حاکم، به آنچنان توحش توفنده ای چنگ برده ایم که نمونه اش را مگردرجاهلیت تاریخیِ این سرزمین غارت شده بتوان سراغ گرفت.

دراویش گنابادی همانانی هستند که درقم وتهران ودرچندین شهرکشورحسینیه هایی داشتند ودرآن حسینیه ها به ذکرونمازونجواهای عاشقانه می پرداختند. که ناگهان ما شیعیان مدعی، دست بکارشدیم وهمه ی مجامع آنان را درهرکجای کشور ویران کردیم وبه گمان خود بساط شرک آنان را برچیدیم.

دریک نمونه، ازدراویشِ قم بگویم که پیش چشم مراجع پرآوازه ی ما غارت شدند وهیچ ” دست نگه دارید”ی ازسمت وسویِ بیت مکرم آنان نشنیدند. چندسال پیش درقم ودرمجاورتِ بیتِ حتماً آسمانیِ مراجع، جماعتی ازشعبون بی مخ های حوزوی با حمایت سپاه و اطلاعات، کفن پوشیدند وحسینیه ی دراویش قم را سوختند وغارت کردند وبا خاک یکسان کردند. پشت بند این حرکتِ حتماً آسمانی، اطلاعات وسپاه نیزدست بکارشدند وبسیاری ازدراویش را به زندان انداختند. دراویشِ زندانی برای خود وکیل هایی اختیارکردند تا مگرازحقوقِ نداشته ی شان دفاع کنند که دستگاه حتماً اسلامی ترِقضایی ما وکلای آنان را نیزبه زندان انداختند تا معما وشکل وشمایلِ نظام مقدس جمهوری اسلامیِ حتماً آسمانی ترترِما کامل ترشود.

درخرمشهربه ” امین آزادی” برخوردم. که ازدراویش گنابادی است. امین، دوباردر دوسال متوالی توسط شعبون بی مخ های بسیجی وحوزوی – درهمین خرمشهر- ربوده شده ودربیابانهای بیرون شهربه شدت مورد شکنجه وضرباتِ مشت ولگد وشوکرقرارگرفته وجنازه ی بیهوشش درحاشیه ی شهررها شده است. آن روزدست های امین آزادی را دردست گرفتم وبه چشمانش نگریستم وبه التماس ازاوخواستم که ازما مجاورانِ ناجورِایمانی اش درگذرد. مثلاً ما یک زمانی آمده بودیم تا مردمان را به مرتبه ی بلند انسانیت صعود دهیم. مثلاً!

————————————————————————————————————–

شش: 

با جوانان خرمشهر

ما خرمشهررا سوختیم آقایان. و سرش را به سنگی سخت کوفتیم. خرمشهر این روزها بشدت درنوسان تحقیرودرد ودرماندگی است. با همه ی صداقتم می گویم: من درتوصیف حال و روز خرمشهرو دراین چند نوشته ی خود، تنها به مختصری ازرنج ها ودردهای این” شهرِ متعمدانه ازیاد رفته ” بسنده کرده ام. و گرنه این شهر آنقدر درفلاکت و رها ماندگی گرفتار است که ازقلم من جزحسرت و افسوس و آه برنمی کشد.

جوانان خرمشهر سالهاست که رها مانده اند. وجوان رها مانده را مگرمی توان با پند و اندرز و توصیه های مشمئز کننده ی صدا وسیما وتوصیه های بی روحِ روحانیان ترسیده و منگ درمداردرستی نگاه داشت؟ خرمشهر، برخلاف اسمش، آخردنیاست. دراینجا مردمان را هر روز سرِ پا می ایستانند و به صورتشان سیلی می زنند. سیلی هایی ازتحقیر. خواهم گفت.

——————————————————————————————-

هفت: 

زندگی کن پسرم، اینجا خرمشهر است

ما حاکمان و طرفدارانِ هر دمبیل این نظام کج رفته، از اسم خرمشهر بساط ها برای خود آراسته ایم و سفره ها پرداخته ایم. اسم خرمشهر را هزارباره بر طبل دروغ و تظاهر کوفته ایم و بی آنکه به زخم عمیقِ داخلِ استخوانش توجه کنیم، با هر دهُل به برقراریِ خود میخ زده ایم و بی اعتنا به سوز مردمانی که در خرمشهر هر روزه می سوزند و می گدازند، به فهم نداشته ی خود اعتنا بسته ایم و بلایی بر سر این شهر نام آور آورده ایم که مگر نمونه اش را بشود در بساط دزدان نامی و نفرت انگیز مشاهده کرد.

خرمشهر این روزها از چه ها که در رنج نیست؟ ازچه ها؟ از چه ها؟ اجازه بدهید از آنسوی به خرمشهر بنگرم و اشاره ای به تک تک نداشته هایش نکنم. بهتر است بپرسم: خرمشهر برای این که یک زندگی متوازنِ دم دستی داشته باشد، چه “دارد”؟ دریک کلام می گویم: هیچ!

این نوجوان در همان اتاقک های پشت سرش زندگی می کند. بهمراه خانواده اش. طبق آمار رسمیِ کشوری، خرمشهر بیشترین خانواده های تحت پوشش کمیته ی امداد را در کل کشور داراست.

توجه توجه، در زیر پای این نوجوان دریایی ازنفت است که توسط ما بیرون کشیده می شود و به لبنان و سوریه داده می شود تا آنان خانه های آسیب دیده ی خود را به کوری چشم دشمنان بازسازی و آباد کنند.

—————————————————————————————

هشت: 

اینجا خرمشهر است

اشتباه نکنید. اینجا بنگلادش یا بیافرا و آنگولا و محل زندگی قبایل بدوی نیست. اینجا خرمشهر است. جایی که زیر پایش پر نفت است. جایی که نفتش را می فروشیم و به سوریه و لبنان و حزب الله می دهیم تا خیالشان از بابت حقوق سرِ برجشان راحت باشد. کمیته ی امداد در خرمشهر بیشترین مستمری بگیران کشوری را داراست. راستی یک پرسش! قرار ما تا چند ده سال دیگر کمیته ی امداد داشته باشیم؟ و بیغوله هایی اینچنینی؟ کاش درکله ی آنانی که ما را به ورطه ی هسته ای فرو فشردند مختصری درایت بود و بجای ماجراجویی های پوک، نکبت فقر را از این ملک بر می چیدند. من به این تصاویر که نگاه می کنم رد پای پولهای رفته در جنگِ بی دلیل، رد پولهای هدر شده در داستان مسخره ی هسته ای، رد پولهای رفته به سوریه و لبنان را در همین بیغوله ها پیدا می کنم. اینجا خرمشهر است. و زمین زیر پایش پرِ نفت! حاج آقا چی فرمودید؟ تقوا داشته باشیم؟ اوصیکم ونفسی بتقوی الله؟

—————————————————————————–

نه: 

” کوی آریا ” ی خرمشهر

در خرمشهر محله ای بوده پیش از انقلاب به اسم کوی آریا. که اکنون نیز بهمین نام می خوانندش. این محله، با خانه هایی مجلل و اروپایی، نقطه ای رؤیایی بوده آنهم درست در مجاورت اروند، که چشم بسیاری از مردمان ایران و جهان را بدینسوی فرا می خوانده است. با برآمدن انقلاب اسلامی، ساکنان کوی آریا، بنا به هر دلیل از کشور خارج می شوند و دیگر باز نمی گردند. اکنون خانه های با شکوه اروپایی کوی آریا محل اطراق واماندگان و مستمری بگیران کمیته ی امداد است. انقلابی که آمده بود تا دست ها و فهم ها را بگیرد و بر تارک بلند انسانیت بنشاند، ببین به چه روزی در افتاده و رشد و بالندگی و رفاه و توسعه را چگونه معنا کرده است! در این مکان که من نشسته ام، یک روزی لبخند ها و شادمانی ها سربکار زندگانی داشته اند. اکنون آیا صاحبان این منازل رها مانده و تخریب شده – درست مثل شخصیت مردمان خرمشهر – کجایند؟ زنده اند؟ مرده اند؟ خود ما چه؟ ما آیا زنده ایم؟ مرده ایم؟