یک: 

نوشته های بیست و سوم آذر نود و دو را تقدیم می کنم به زندانیان عقیدتی:

مصطفی دانشجو
و:
حمید مرادی

که این روزها در زندان بشدت بیمارند و زندانبانان بنا ندارند بیماری آنان را به رسمیت بشناسند.
وتقدیم به:

دیگر وکلای دراویش گنابادی که اکنون در زندان اند و پیشاپیش نظام اسلامی ما پروانه ی وکالتشان را باطل کرده است. تنها به این بهانه که چرا از دروایش دفاع می کنند و خود نیز درویش اند.

https://www.facebook.com/majzooban.org?fref=ts

محمد نوری زاد

بیست و پنجم آذر نود و دو – خرمشهر

دو: 

کشتارگاه
اینجا ویرانه ای در بنگلادش نیست. اینجا دویست سال پیش نیست. اینجا آبادان است. آبادانی که اگر انقلاب نمی شد، اکنون یکی از شناخته شده ترین قطب های انسانی و معرفتی و رفاهی و صنعتی و زیست محیطیِ جهان بود. این مردمی که می بینید آواره ها و بیچاره های ساکن آبادان اند. عرب اند. صاحبان واقعی نفتی که از زیر پایشان بیرون کشیده می شود و به جاهای دوری برده می شود. این مردم ابتدایی ترین و مستحق ترین و بایسته ترین مردمی هستند که از پول نفت باید بهره مند شوند. اینها ایرانی اند. و البته فراموش شده. شاید کمیته ی امداد و بهزیستی یک اسمی از اینان ثبت کرده باشد. و یارانه ای بحسابشان واریز گردد. اینجا آخر دنیا نیست. اینجا آبادان است. محله ای با کمی فاصله از میدان طیب. همان جوانمردی که به شقیقه اش شلیک کردند و کارش را ساختند. در اینجا نیز هر روزه به مغز انسانها شلیک می شود. مغز اساساً چیز زیاد خوبی نیست. می تواند نباشد. آدمهای بی مغز، مردمانی مطلوب ترند. کشتارگاه که می گویند یعنی همین دیگر!

سه: 

و خدا زن را آفرید
شاید از این تصاویر فراوان دیده باشید. که زنی وا مانده در خرابه ای سکنی گزیده باشد. با دستانی تهی. و بدنی علیل. می خواهم با همه ی استعداد حنجره ام فریاد بکشم: اینجا آبادان است. شهری که یک روز از گل های سر سبد شهرهای ایران بوده. و این زن، در این مخروبه ی خوفناک، علیل است. بیمه؟ درمان؟ دارو؟

این درست که ما نباید به سمت گداپروری برویم، و این درست که ما باید یکدیگر را از بیکاری و تن پروری پرهیز دهیم، اما این نیز درست که ما به چه اجازه ای پول اینان را از جیبشان بیرون کشیده ایم و روانه ی سوریه و لبنان کرده ایم و در آنسوی دنیا در آمریکای جنوبی در ونزوئلا برای محرومین آنجا خانه سازی کرده ایم؟

چهار: 

گاو، گاومیش، اعتیاد

اعتیاد
اعتیاد
اعتیاد
گاو
گاومیش
اعتیاد

مسئول
مسئولان
گاو
گاومیش
اعتیاد

پنج: 

این بار عینک
شما را نمی دانم اما من می گویم: این برادران گمنام اطلاعاتی، سوژه های خود را بفراخور احتیاجات متنوعی که دارند، انتخاب می کنند. آقای ” هدایت الله رضایی دشتی ” یکی از پنجاه بهاییِ مقیم آبادان است. اصلاً بچه ی آبادان است. یعنی در آبادان متولد شده.در آبادان اگر پنج نفر مجوز رسمیِ عینک سازی داشته باشند یکی شان همین جناب هدایت الله رضایی دشتی است. مابقی بدون مجوز مشغول فعالیت اند. در این سالها، وی داشته زندگی اش را می کرده. و در کارش نیز خبره و با آبرو بوده. تا این که برادران به عینک احتیاج مبرمی پیدا می کنند. درست مثل کامپیوترهای خود من که از چهارسال و نیم پیش، هم برادران گمنام اطلاعاتی و هم گمنامان سپاهی برداشته اند و برده اند و بقول جوانها دارند حالش را می برند.برادران عینک های مغازه ی ایشان را گلچین می کنند و می برند. از منزل ایشان نیز اقلام دیگری مثل کتاب و کامپیوتر و خیلی چیزهای دیگر را برمی دارند و می برند و خودش را و همسرش را و پسرش را نیز – علاوه بر عینک ها و کتابها و کامپیوتر – بازداشت می کنند. در گرمای تابستان حسابی از خجالت خود ایشان در می آیند و نهایتاً بعداز کلی بازداشتی و بی خبری، از داخل زندان نزد قاضی می برندش و قاضی هم دست برچشم می نهد و خواسته ی برادران را اجابت می کند. جوری که دوست بهایی ما را بعد از آنکه در سلولهای انفرادی حسابی نوازش روحی و جسمی می کنند، به زندان سپیدار اهواز منتقل می فرستند. به چه جرمی؟ مگر مهم است؟ به جرم: بهایی بودن! خوب شد؟

همسرش را و فرزندش را با جریمه ی نقدی و وثیقه آزاد می کنند و بر پرونده ی خودش نیز بعد از کلی زندان و شکنجه و بی احترامی و تهدید، مهر “منع تعقیب ” می زنند. این منع تعقیب یعنی : ختم پرونده. یعنی بی گناه بودن. بعنی جناب بازجویی که ایشان را می زده و فحش های رکیک می داده و تهدید می کرده و برایش خط و نشان می کشیده، آقای هدایت الله رضایی دشتی را با یکی دیگر مثلاً اشتباه گرفته.

با وجود ختم پرونده اما همچنان مغازه ی عینک سازی ایشان مهر و موم می ماند و عینک ها و کتابها و کامپیوتر نیز در اختیار برادران زحمتکش و گمنام می ماند تا به کوری چشم صاحبشان از گرده هایشان بار بکشند.
و اکنون سالها از همکاری صمیمانه ی عینک ها و کتابها و کامپیوتر با برادران گرامی ما سپری می شود. امام جمعه ی آبادان وقتی با مراجعات چند باره ی این هموطن بهایی مواجه می شود آب پاکی روی دستش می ریزد و می گوید: از من کاری ساخته نیست. از بالا دستور داده اند.