خیلی وقت است که ما مجلس نداریم. حالا ازهرنوعش. وبجای مجلسی که نداریم، درعوض اما دوندگان سراسیمه ای داریم که حریصانه برای رسیدن به صندلی نمایندگی، وبرای پشت سرنهادنِ رقیبان، یقه می درانند ولشگرکشی می کنند وخرج می دهند ویک الم شنگه ای بپا می کنند که بیا وببین. وبعد، به مجلس که پای می گذارند، ازهمان دمِ درِمجلس که نه، ازهمان بدوِ ثبت نام وکاندید شدن، همه ی هیکلِ خود را فرش زیرپای آنانی می کنند که اتفاقاً باید نقدشان کنند. من نماینده ای را دیدم که برای رأی آوردن، هیچ مجلس ختمی را نادیده نمی گرفت. و رقیبش را دیدم که برای رأی آوردن به سرِقبرآدمهایی می رفت که سالها پیش ازدنیا رفته بودند. من نمایندگانی دیده ام که: دستمال بوده اند برای آب بینی دیگران. واکس بوده اند برکفش دیگران.

من نمایندگانی را دیده ام که ازاستفراغ جماعتی ازگندگان ارتزاق می کردند. من نمایندگانی دیده ام که برای بلعیدن یک لقمه نان چرب، خورشید را انکارکرده اند. من نمایندگانی دیده ام که پرپرزده اند برای این که به عده ای بگویند: ما نوکرشماییم. ونمایندگانی دیده ام که هرگزبه یاد سوگند خود نیفتاده اند. هرگز.این که باید ازحقوق مردمی صیانت کنند که به آنان اعتماد بسته اند.

داستان استعفای نمایش گونه ودسته جمعی نمایندگان خوزستان – بخاطرکم دیده شدن بودجه ی استانی درسال آینده – نیزدرهمین ردیف جای می گیرد. یعنی درامتداد همان وادادگیِ مألوف. وگرنه اینان، درسالهای گذشته چرا به یاد فلاکت خوزستان نیفتاده اند؟ خوزستان جلوی چشم اینان دراین سالها پرپرزده و به نفس تنگی افتاده.

گاه به این می اندیشم که: برای خفه کردن یک فکر، یا برای فروکردن یک مرام یا یک آینده یا یک سرزمین به زیرآب، نیازی به زوربازو وهیاهو نیست. بل کافیست به کودن ها و واداده ها میدان داده شود. اینها حتماً همان مرام ها و فکرها و آینده ها را به زیرخواهند کشید.

محمد نوری زاد
بیست ودوم آذرماه نود ودو – اهواز