الاهواز یا الاحواز؟
راه اندازی یک شبکه ی تلویزیونی به اسم ” الاحواز” از جانب سعودی ها یا هر جماعت دیگر آنقدر بی ربط و احمقانه است که: راه اندازی شبکه ی تلویزیونی ” الاهواز” ازجانب امام جمعه ی اهواز و صدا وسیمای خودمان.کار این دو شبکه ی داخلی و خارجی، مثلاً این بوده است که در نسبتِ با اهواز و شهرها و روستاهای عرب نشین خوزستان، و در باره ی حساسیت ها و کاستی ها و بایستگی های استان به تقابل و ستیز بپردازند. عجبا که آن می گوید احواز و این می گوید اهواز. آن می گوید اینجا عربستان است و این می گوید نخیر اینجا ایران است. آن می گوید اهوازی ها و کلاً عربهای خوزستان به استقلال و تجزیه و جدایی مشتاق اند و این می گوید نخیر غلط کرده ای اینجا همه ایرانی اند و به ایرانی بودن خود مفتخر.این روزها کار این دو شبکه ی حیفِ برق، این شده است که آن به نحوه ی وضوی شیعیان ایراد بگیرد و این به نحوه ی وضوی سنیان. آن به حق بودن خلفا تحکم کند و این به: الحق مع علی و علی مع الحق. آن بگوید زیارت قبر هر کسی – اگر چه پیامبر – شرک و بت پرستی است و این بگوید: مشرک و بت پرست خودت هستی و هفت پشتِ نابکارت. آن فحش می دهد و این ناسزا می پراند.آنسو تر ازغوغای پوکِ دشداشه پوشان آنسوی و پوک مغزان عمامه بسرِ این سوی، اهواز و سایر شهرهای خوزستان در آتش بی لیاقتی مسئولان می سوزد و مردمانش به عمیق ترین دره های درد فرو می شوند و شایستگان این خطه ی ناب بحاشیه می روند و جاهلان و نابکاران بر مسند ها می نشینند و غول اعتیاد و بیکاری و بی هویتی و فقر در کوچه ها و خانه ها و خیابانها نعره می کشد و بر زلال کارون فضله می اندازد.ایکاش امام جمعه ی اهواز که به گندگیِ عمامه اش بیش از محتوای کله اش بها می دهد، به این می اندیشید که: مردمان خیط و خرمشهر و باغملک و مسجد سلیمان و ایذه و همین ساداتِ عربِ همجوار اهواز پیش از آنکه به آداب وضو و چگونگی داخل شدن به مستراح نیازمند باشند، به ابتدایی ترین آداب زندگی محتاج اند. و به این که: مگر می شود مردمانی مالکِ گنج هایی چون نفت و آب و زمین در خوزستان باشندو همزمان چنگال فقر و جهالتِ مسئولان گلویشان را بفشارد؟