آنچه در این عکس می بینید، یک سقاخانه و یک دفینه ی چرکین است برای روشن کردن شمع. اگر دقت کنید، این سقاخانه به بخشی از حریم خیابان نیز پای نهاده و احتمالاً هیچ اداره ای نیز معترضش نشده. می گویم: این عتیقه های اعتقادی آنچنان با دک و پوز خرافه از یک سوی آمیخته اند و با اضمحلال عقل و درایت از دیگر سوی مترادف، که دست هر بنی بشر بُهت زده ای را از پشت می بندند و دهان معترضش می دوزند.

می گویند ضریحی را که از کارگاهی در اصفهان – ظاهراً – خارج شده و قرار بوده به کربلا برده شود آنقدر در شهرهای بین راه و بویژه در شهرهای خوزستان گرداندند تا هم به کوری چشم وهابیونِ داخلی و خارجی منجر شود و هم کیسه های همیشه گرسنه ی آقایان لبریز. بنازم به اینهمه مغزی که در زیر عمامه ها بخار می خورد. آنان چه به رواج خرافه وجهل محتاج اند و ما چه به آگاهی.

 

من پاکِ پاکم
در اهواز به جمعی از معتادان برخوردم که خود را “پاک” می دانستند. همگی آنان عضو جمعیت ” معتادان گمنام” بودند و نسبت به این عضویت نیز بسیار غیرت مند. اینان، سرخوردگان جامعه ای بوده اند که از نگاه حاکمیت، یک زمانی “مصرف” می کرده اند و میلیاردها پول به جیب آقایان می ریخته اند . راستی اینان چه چیز را مصرف می کرده اند چه چیزهایی را تباه؟ می گویم: فرصت ها و اعتبارها و ارزش ها و فرداها و نیکبختی ها را تباه می کرده اند و موادی مخدری را مصرف می کرده اند که تحت حمایت بزرگانی – چون وزیر اطلاعات اسبق: شیخ علی فلاحیان وارد، و بخشی ازآن نیز از مرزهای کشور خارج می شده است.

پاک بودن اینان اما یعنی: مشتری هایِ از دست رفته. و مشتری های ازدست رفته یعنی کار وکسب کم رونق. وکار وکسب کم رونق یعنی داخل شدن رقبای حرفه ای برای بدست گرفتن بازار میلیاردیِ اعتیاد. انتهای این رقابت آیا به کجا می انجامد؟

آهای نوری زاد، بیا و ازاین قضایا درگذر که کار به جاهای باریک می انجامد. دریک قلم ببین آن سرِ این ریسمان از کجاها عبور می کند و چه بزرگان و معرکه گیران خوش قریحه و خوش لباس و خوش سخنی را بر سرِ مناقل (جمع منقل) فرو می نشاند.

شب کارون

شب کارون بسیار خواستنی است. احساس می کنی زیبایی در دسترس توست. احساس می کنی چقدر دوست داری که دوست داشته شوی. و دوست داری که دوست بداری. و این دو، عجبا که گمشده ی بشر امروز است. بشرامروز عمدتاً دوست دارد که: دوست داشته شود. بی آنکه: دوست بدارد.