این حسینیه، بسیار با شکوه و بزرگ است. دیشب وقت نماز بود و من از کنار این حسینیه می گذشتم. معماری شگفت و زیبای آن توجهم را جلب کرد. آنچه که تعجب مرا بر انگیخت، نه شگفتیِ معماری بل تهی بودن آن از نماز گذار بود. علت را پرسیدم. از چند نفر. داستان این بود:

در سال 79 بازرگان مشهور و خوشنامی به اسم” مدنیان ” با شراکت سازمان اوقاف، مجموعه ای از واحدهای تجاری و اداری و کتابخانه و سالن آمفی تئاتر و آموزشگاه و نگارخانه را در زمینی به وسعت پنج هزار متر می سازد. سال 84 کار به اتمام می رسد.

مردم می گویند: ” شاه اهواز ” یعنی امام جمعه ی اهواز – آیت الله جزایری – حاجی را فرا می خواند که: سهم ما چه می شود؟ کدام سهم؟ شما باید به حوزه ی علمیه ی ما کمک کنی. من که ماهیانه یک میلیون تومان کمک می کنم. نخیر ما بیشتر می خواهیم. مثلاً چقدر؟ ما بیست واحد از مغازه ها را می خواهیم. این که نمی شود. می شود. نمی شود. می شود. ما نمی دهیم. خواهیم دید.

امام جمعه تهدیدش را عملی می کند و به اسم این که اینجا مسجد است و مساجد نیز در تیول رهبری، با جماعتی از بسیجیان حمله می کنند و این حسینیه را اشغال می کنند. کار به شکایت می کشد. سالها این شکایت به درازا می انجامد. داستان اشغال در شهر می پیچد. مردم اهواز که نفرت بنیادینی با امام جمعه دارند، نماز در مکان غصبی را مجاز نمی دانند. امام جمعه پس چه؟ گور پدر مردم و نمازشان. حسینیه ی باشکوه را عشق است.

نهایتاً همین هفته ی گذشته، دادگاه پس از هشت سال دوندگی و مقابله ی حاجی با اعمال نفوذ آدمهایی مثل حیدر مصلحی – وزیر سابق اطلاعات که در آن زمان برای خود کاره ای در اوقاف بوده و به نفع امام جمعه وارد عمل می شده – رأی به نفع حاجی – که چند ماه پیش مرحوم شده – صادر می کند. این رأی یعنی: فرزندان حاجی می توانند بروند و مکان اشغال شده را تحویل بگیرند. عکس العمل امام جمعه حالا چیست؟ امام جمعه می گوید: اگر مردید پایتان را داخل این مکان بگذارید تا بیست هزار بسیجی را بریزم سرتان.

من می گویم: راستی اگر درمکانهای غصبی نشود نماز خواند، نصف بیشتر کل کشور نماز ندارد پس! و این که: ببین چه نوری از سیمای این امام جمعه به کهکشان خدا ساطع می شود.