داستان ازاینجا شروع شد که من حدود سه هفته ی پیش با ماشین خودم مستقیم رفتم داخل اطلاعات. کجا؟ درِشمال مجاوربزرگراه همت. و به نگهبانهای دمِ درگفتم با وزیرملاقات دارم. می خواستم صدای من به داخل برسد. بعد ازسه ساعت رییس حراست آمد و محترمانه گفت: راهش این نیست. باید نامه ای نوشت و تقاضا کرد. به او گفتم :من راههای قانونی را طی کرده ام واکنون به این شیوه ی فردی متوسل شده ام. قول داد نامه ی مرا همان روز روی میز وزیربگذارد وخودش تا آخرپیگیری کند. با این که این برادران را وقولهایشان را آزموده بودم به اواعتماد بستم. نامه ی مرا گرفت ومن هم رفتم سفرکردستان وکرمانشاه. درمیانه ی سفربودم که یکی ازبرادران زنگ زد وشماره ی شناسنامه ازمن خواست. گفتم: شماها جیک وبوک ما را می دانید. حالا چرا شماره ی شناسنامه. گفت: حالا.

چهارشنبه ای که گذشت می شود چندم آذر؟ سیزدهم؟ بله من همین چهارشنبه ی گذشته ساعت ده صبح مجدداً مثل روز قبلش که کارم به شکایت اطلاعات ورفتن به کلانتری وبرائت قاضی کشیده بود، رفتم جلوی درِشمالیِ وزارت اطلاعات، ومستقیم رفتم طرفِ دکه ی نگهبانی تا بگویم: من محمد نوری زاد هستم وبا جناب وزیرقرارملاقات دارم. برف می بارید ومن چترم را واگشوده بودم وازاین که برف می بارد لبخندی ازسپاس به صورت داشتم. نرسیده به دکه یک چند تا اتومبیل داشتند داخل می شدند. خم شدم و به تک تک شان سلام گفتم. چه کنم، این اخلاق من است که به همه سلام بگویم و اصلاً هم مراعات مراتب وکلاس واینجورچیزهایشان را نکنم. روستایی ام دیگرچه می شود کرد! دوستان اطلاعاتی با تعجب نگاهم می کردند وسری تکان می دادند وداخل می شدند ومی رفتند. یکی شان که اصلاً به روی خودش نیاورد وحتی اخمی هم کرد و رد شد و رفت وهیچ اعتنا به آموزه های انسانی واسلامی نکرد. که اگر سلام گفتن دراسلام مستحب است جواب گفتنش حتماً واجبِ مؤکد است.

داشتم برای نگهبان کنجکاو دیروزی می گفتم که من محمد نوری زاد هستم وبا جناب وزیرقرارملاقات دارم که دیدم یک اتومبیل ازبزرگراه همت جدا شد وآمد داخل. کارت شناساسی اش را به دستگاه چسباند تا دیوارفلزی ای که ازکف زمین بالا آمده بود برود پایین. طبق همان ادب اسلامی سرخم کردم وسلامی صمیمی نثارش کردم. مرا شناخت وگل ازگلش شکفت و فوراً زد کناراما نمی دانم چرا ناگهان مثل برق گرفته ها گازش را گرفت ورفت وهی ازآینه نگاهم کرد تا درآن دورها پیچید طرف راست وازنظرناپدید شد. بهش حق دادم. آنطرفها چیزی که زیاد بود دوربین بود ودیوارهای موش دارو گوش دار.

به نگهبان وظیفه گفتم: پسرم، من با جناب وزیراطلاعات قرارملاقات دارم. ببین می توانی هماهنگش کنی؟ اوکه همان نگهبان دیروزی بود با احترام تمام گفت: خودت می دانی که چیزی هماهنگ نشده. گفتم: پس به آقایون خبربده که نوری زاد بیرون درمنتظرشان است. ورفتم بیرون زیرپل عابرپیاده ایستادم وچترم را روی سرگرفتم. ساعت کاردوستان بود وآمد ورفتشان فراوان. من هم ادب اسلامی اجازه ام نمی داد سلامشان نگویم. دست بالا می بردم و به تک تک شان عرض ارادت می کردم. وبا چه نزاکت و محبتی. یکی شان نگه داشت. که چه می خواهی؟ دویدم جلو و لبخندی نثارش کردم و گفتم: هیچ، تنها خواستم سلامی گفته باشم. صورتش را واگشود وسپاسی گفت و رفت و به نگهبان چیزکی گفت ونگهبان با نگاه به من چیزکی جوابش داد.

دیگری که فکرمی کرد من ازکارمندان وزارتم نگه داشت وگفت:  بفرمایید داخل. رفتم ونشستم داخل. پرسید: کدام اداره تشریف می برید؟ گفتم: هرجا که بشود وزیررا دید. تعجب کرد. گفتم: من ارباب رجوعم. پوزش خواست وگفت: من فکرکردم ازکارمندان وزارت هستید ارباب رجوع کارمن نیست. پیاده شدم وازش تشکرکردم. خلاصه فکرمی کنم آن روزبرای چهارصد نفرازدوستان وبرادران دست بلند کردم وسلامشان گفتم. ازاین چهارصد نفردویست نفرشان مرا ندیدند و ترجیح دادند که مرا نبینند. صدوپنجاه نفرشان یکه خوردند و پاسخکی با تکان سربسمتم پرتاب کردند. چهل نفرشان لبخند هم قاطی پاسخشان کردند. ده نفرشان عمیق به صورتم نگاه کردند ورفتند که به بالاتری ها گزارش دهند. من به همین ده نفرآخری دلم خوش بود. می دانستم اینها به محض پیاده شدن ازاتومبیلشان زنگ می زنند به رییس حراست وخلاصه به اومی فهمانند که: ما به توگفتیم نوری زاد دمِ درشمال ایستاده وتو کاری نکردی.

اینجا بود که برادران آمدند. ازداخل به بیرون. با یک اتومبیل پژوی دویست وشش. به من اشاره کردند که به سمتشان بروم. ذوق کنان دویدم طرفشان. یکی شان که راننده بود نه آن یکی همانطورکه نشسته بود گفت: چی می خواهی؟ گفتم: رییس شما می داند من چه می خواهم. گفت: ازاینجا برو اینجا نایست شردرست نکن. گفتم: دیروزهم دوستان شما همین را زیاد تکرار کردند. برافروخته شد وگفت: نمی ری؟ گفتم: نه. محکم دررا گشود وپیاده شد ودرحالی که دستبندش را وامی گشود اتومبیل را دورزد و با قدمهای بلند خودش را به من رساند. که یعنی من درهمین دوحرکت وی، یکی گشودن درِاتومبیل بشیوه ی پُرصلابت، ودیگری بازی کردن با دستبند وآن قدمهای بلند، باید حساب کارخودم را می کردم وچیزکی ازترس نشان برادرمی دادم تا اوبا اعتنا به همان ترس خفیف ورقِ بعدی را رو کند. اما دید ترسی درکارنیست ومن مشتاقانه دراتومبیل را بازکردم وچترم را بستم که بنشینم داخل. که گفت: کجا؟ گفتم: مگرنمی برید کلانتری؟ گفت: من احترام موی سفیدت را دارم. نمی خواهم کاری بکنم که درشأن تونباشد. گفتم: بیا وکاری را که صلاح می دانی بکن. من ازرفتارقانونی تا رفتاربا گونی استقبال می کنم. دری را که من بازکرده بودم بست وگفت: من باید تماس بگیرم. کنارکشیدم تا تماس بگیرد.تماس گرفت. اما نمی دانم چرا سوار ماشین شد ودورزدند ورفتند داخل واصلاً هم یک نیم نگاهی به من نکردند.

برف می بارید و رفت وآمد درهمت شلوغ بود ومن راست ایستاده بودم چتربرسرجلوی درِورودی وزارت اطلاعات. تا این که یک اتومبیل گشت پلیس آمد. راننده بود ویک افسر. جناب سروان شیشه را کشید پایین و به من گفت: شما زنگ زده بودی؟ گفتم: نه والله. ونگهبانان درِ ورودی را نشانش دادم: شاید اینها زنگ زده باشند. دورزدند ودرمحوطه ی کناری درِ ورودی پارک کردند. رفتم سراغشان وسلامشان گفتم. خواهش کردم مرا هرچه زودتر به کلانتری ببرند. جناب سروان گفت: باید یکی بیاید وشکایت بکند. همینجوری که ما کسی را به کلانتری نمی بریم. بازخواهش کردم مرا به کلانتری ببرند. جناب سروان تعجب کرد. وقتی دانست من به دستشویی کلانتری احتیاج مفرط دارم لبخندی زد وگفت: باید شکایت بکنند. وشیشه را داد بالا. رفتم تا راهی برای خلاصی پیدا کنم. هوا که سرد می شود من به مشکل برمی خورم. شدید. چهارشنبه هوا نسبتاً سرد بود. برف هم که می بارید. به جناب سروان گفتم: اینجا یک کارگاه ساختمانی هست من می روم آنجا وبرمی گردم.

رفتم کارگاه ساختمانی وتقاضا کردم اجازه بدهند ازدستشویی شان استفاده کنم. کارگران افکارگران افغانی بودند. محبت کردند وراهم دادند. بعداً به یک  برادری که ازداخل وزارت آمده بود بیرون تا داستان مرا تعقیب کند گفتم: شماها بد نمی شود به تأسی ازشهردار وال استریت برای مردمی که می خواهند اینجا تحصن کنند واعتراضکی بکنند یک چند تا توالت وحمام صحرایی ویک چند تا ساندویچی همینجا تواین محوطه دایرکنید. که گفت: اینها باید اول نهادینه شود. که حرفش را پذیرفتم وگفتم: حالا تکلیف همچومنی که نه نهادی اورا به رسمیت می شناسد و نه نهادینه ای چه می شود؟

خلاصه ازکارگاه ساختمانی که زدم بیرون آمدم دیدم گشت پلیس رفته آه ازنهادم خارج شد. کمی بعد یک گشت موتوری آمد ودرکنارم ایستاد وکلاهش را ازسربرداشت. به ورودیِ وزارت اشاره کرد وگفت: باز به ما زنگ زده اند درباره ی شما. اینها تا شکایت نکنند ما نمی توانیم شما را ببریم. وادامه داد: متعجبم چرا پرهیزمی کنند ازشکایت. تا این که برادری با یک پژوی دویست وشش ازداخل آمد بیرون وبه گشتیِ موتوری گفت: چرا با موتورآمده ای؟ گشتی گفت: شما شکایت بکنید من می گویم ماشین بیاید وایشان را ببرد. برادر دوسه باری با بیسیمش تماس گرفت وپاسخ قابلی نگرفت. این برادرهمان بود که من راجع به وال استریت با اوصحبت کردم واو درباره ی نهادینه شدن با من. این برادربه داخل برگشت و گشتی هم به راه خود رفت ومن ماندم وبرفی که هم می بارید وهم نمی بارید و رفت وآمد اتومبیلها درهمت ومردمی که سربه زندگی معمول خود داشتند.

ازکنارپل عابررفتم پایین روی گل میخ هایی ایستادم که بزرگراه همت را از ورودی وزارت جدا می کنند. به سی چه نفری ازبرادران سلام کردم و دستی تکان دادم و لبخندی و پاسخکی وبرگشتم سرجای اولم. دیدم اتومبیل نچندان مطرحی ازبزرگراه همت جدا شد ومستقیم آمد طرف من. مردی پنجاه ساله وخوش تیپ و پرونده دردست درحد مدیرکل یا معاون با کت وشلواری که خیلی می ارزید آمد پایین وبه صورت من خندید وگفت: توهنوز اینجا علافی که؟ با لبخند جلورفتم وپرسیدم: علاف؟ با همان خنده ی تصنعی اش چیزی پراند وگفت: خدا باعث وبانی اش را لعنت کند. همه ی اینها ظرف بیست ثانیه صورت گرفت. که دیدم یک اتومبیل خیلی شیک سیاه رنگ ازپی آمد وجناب برادرسوارش شد وهمان اتومبیل شیک سیاه رنگ رفت داخل وزارت. بخودگفتم وقتی خبرحضورت به این بالاتری ها رسیده چرا به خود وزیرنرسد؟

کمی بعد اتومبیلی ازبزرگراه خارج شد وکنارمن ایستاد وشیشه اش پایین رفت. راننده به من اشاره کرد که بروم داخل. با شادمانی رفتم جلووگفتم: یک کارت شناسایی نشان من بدهید تا داخل شوم. گفت: بیا داخل من همانم که سه چهارهفته ی پیش که آمده بودی اینجا آمدم نامه ات را گرفتم وگفتم می گذارمش روی میز وزیر. دانستم رییس حراست داخلی است. گفتم: چرا ندادید؟ گفت: دادم. وسایل شما را باید قاضی دستوربدهد ما سرخود که نمی توانیم. گفتم: چهارسال ونیم اموال حرفه ای من دست شما چه می کند؟ گفتم: قاضی ای که مطیع شماهاست اراده ای ندارد بدون اجازه ی شما کاری بکند. گفت: راهش این نیست آقای نوری زاد. گفتم: من همه ی راههای قانونی را رفته ام. هم من هم همسرم. من وهمسرم یک سال ونیم تمام است که به دادسرای اوین و دادگاه انقلاب رفته ایم وآمده ایم برای گرفتن وسایل حرفه ای وپاسپورت ووسایل شخصی خانواده ونتیجه ای هم نگرفته ایم. گفت: این راهش نیست. گفتم: وقتی ازاتاق وزیرآمدم بیرون به شانه ی من می زنی که: یک وقتی هم برای ما بگیر! خیلی صحبت کرد. تلاش می کرد معقول صحبت کند. سخن ازقانون می گفت. ومن می گفتم: شوخی نفرمایید. اومصمم گفت: نمی روی ازاینجا؟ گفتم: نه. گفت: پس بایست. گفتم: چشم. وگازداد رفت داخل.

تا اینجا ساعت شد سه بعد ازظهر. بچه های مدارس اطراف ازپل عابربالا رفتند وپایین آمدند ومن هنوز آنجا بودم. ساعت همین حدودها بود که تلفنم زنگ زد. مردی گفت: من ازبازرسی داخل وزارت زنگ می زنم. گفتم بفرمایید. گفت: من همانی هستم که دوهفته پیش به شما زنگ زدم گفتم نامه ات به دست ما رسیده وشماره ی شناسنامه ازشما خواستم. گفتم: من مگربه شما نگفتم ظرف ده روزآینده اگر وقت ملاقات با وزیردادید که هیچ اگرنه می آیم جلوی وزارت می ایستم. گفت: اینجوری نتیجه نمی گیری. گفتم: نشانتان می دهم که می گیرم یا نه. عصبی شد وگفت: پس بایست تا هروقت که دلت می خواهد. گفتم: منتظراجازه ی شما نبودم. گوشی را قطع کرد.

ساعت شد سه ونیم که یک پژوی دویست وشش ازداخل آمد بیرون با دونفر. به من اشاره کردند که بروم سمتشان. ذوق کردم ودویدم طرفشان. اشاره کردند که سوارشو. سوارشدم. اتومبیل به راه افتاد. فرمهای شکایت همراهشان بود ویکی شان داشت مشخصات مرا درآن می گنجاند. رسیدیم کلانتری.همان کلانتری صدوبیست سیدخندان. رفتیم داخل. غوغایی بود آنجا. بین یک زن ومرد دعوایی بود غریب. سرپسربچه ای احتمالاً. که دستش توی دست یک سربازبود. ظاهراً بحث حضانت همان پسربچه بود. مردِ عجول یک چیزی به زنش پراند وبه سمت خروجی کلانتری خیزبرداشت. پدرزن که پیرمردی سپیدموی بود ناگهان چنان نعره برسردامادش کشید که چهارستون کلانتری به ارتعاش افتاد. دو مأموری یا بهتربگویم: دوبرادری که مرا به کلانتری برده بودند با افسرنگهبان به گفتگوپرداختند. افسرنگهبان می گفت: شکایت بکنید تا ما پرونده برایش تشکیل دهیم. برادران می گفتند: همینجوری بازداشتش کنید. افسرنگهبان می گفت: نمی شود. همینجوری نمی شود. خلاصه برادران بی نتیجه ازدرکلانتری بیرون زدند. به یکی شان گفتم: کجا؟ بدون من؟ مرا به همان جایی ببرید که آوردید. گفت: ما که تاکسی نیستیم. گفتم: بیا ورفیق نیمه راه مباش. لبخند تلخی زد ورفت. اینجا بود که ازیکی ازافسران یک چای خواستم. ازساعت ده صبح چیزی نخورده بودم وحالا ساعت چهارونیم بود.

ازکلانتری زدم بیرون. یک بیست دقیقه ای اگرپیاده به سمت شمال می رفتم می رسیدم درست جلوی درورودی شمال وزارت. یعنی همانجا که بودم. پس به راه افتادم. پیاده. درراه بصورت اتفاقی به درِ شرقی وزارت برخوردم. با تشکیلاتی مجهزتربرای ورود وکنترل افراد و اتومبیلها. دل دل کردم که یک امتحانی هم ازاین دربکنم ببینم ملاقات من با جناب وزیررا هماهنگ کرده اند یانه. تردید داشتم. بخود گفتم: اینجا را ول کن. بروهمان درِشمال را بگیرومحکم بچسب. راه افتادم طرف درِشمال اما نمی دانم چرا زود برگشتم و رفتم داخلِ درشرقی. سرخم کردم وازسوراخ دایره ای کابین به کامله مردی که پشت میزنشسته بود گفتم: سلام، من محمد نوری زاد هستم با جناب وزیرقرارملاقات دارم لطفاً هماهنگ کنید بروم داخل. مستقیم وطولانی زل زد به صورتِ من وگفت: نوری زاد، تاحالا درِ شمال بودی ول کردی اومدی اینجا؟ دیدم نه، داستان لورفته وتیرمن به سنگ خورده. گفتم: حالا نمی شود یک زنگی به مسئول دفترجناب وزیربزنی؟ گفت: من کجا وزیرکجا؟ یک دوربین درست خیزبرداشته بود طرف من یا هرمراجعه کننده ای که جای من جلوی کابین می ایستاد. به دوربین لبخندی زدم وخداحافظی کردم و رفتم سرجای اصلی ام دم درِشمالی وزارت. به سربازی که آنجا نگهبانی می داد گفتم: پسرم، به آقایان خبربده که من برگشتم. زود رفت وگزارش داد. ومن همین رامی خواستم. هوا تاریک شد.

خانم جوانی آمد ونشانی محلی را که من همانجا ایستاده بودم پرسید. گفت: ماشینم مشکل پیدا کرده می خواهم نشانی اینجا را بدهم بیایند درستش کنند. نشانی آنجا راگفتم. خانم برگشت داخل ماشینش که پراید بود وبه کسی تلفن زد. احتمال دادم مشکل مکانیکی پیدا کرده. سربازها به هرفرد واتومبیلی تذکرمی دادند که آنجاها نایستند. این تنها من بودم که کارم ازتذکرگذشته بود. اتومبیل این خانم هم مشکل فنی پیدا کرده بود وکاری اش نمی شد کرد.

با تاریکی شب تردد به داخل وزارت اطلاعات کم وکمترشد. من نشسته بودم روی چند تا جدول کارنشده که دیدم دستی برپشتم نشست ویکی نه گذاشت ونه برداشت ومحکم گفت: چرا به من دروغ گفتی آقای نوری زاد که با توکسی تماس نگرفته؟ برگشتم دیدم رییس حراست داخلی وزارت است با یکی ازهمراهانش. ظاهراً تعطیل کرده بودند ومی رفتند خانه. این رییس حراست هموست که پیش ترنامه ی مرا گرفته بود وگفته بود: همین امروزمی گذارمش روی میز وزیر. وهمو که همین امروزعصرآمده بود وازمن خواسته بود داخل اتومبیلش شوم ومن کارت شناسایی اش را خواسته بودم. درپاسخش گفتم: این که یکی زنگ بزند و بپرسد شماره ی شناسنامه ات چند است شد پیگیری؟ رییس مرتب به من نسبت دروغگویی می داد وبرلفظ دروغ تأکید می ورزید. دیدم اینجوری نمی شود. به سمت وزارت اطلاعات اشاره کردم وگفتم: من دروغگونیستم جناب رییس. ازکل مجموعه ی شماست که دروغ پشت دروغ به آسمان فوران می کند. رفیقش آستینش را کشید که بیا برویم. رییس که با نگرانی اطراف را می پایید به اتومبیل پراید اشاره کرد وپرسید: این خانم باشماست؟ گفتم: نه ماشینش خراب شده. سرآخربرگشت وگفت: ازاین راه بجایی نمی رسی. گفتم: می رسم. می بینی. گفت: بمان تاصبح. گفتم: چشم. حالا که دستورمی فرمایید چشم.

 یک ساعت ونیم بعد اتومبیلی با یک پیرمرد ویک پیرزن آمدند وپشت سرپراید توقف کردند. خوب که نگاه کردم دیدم پیرمرد رفت سمت چرخ جلو. بعد رفت سمت صندوق عقب. بخود گفتم: نکند پنچرکرده باشد؟ رفتم جلو دیدم بله پنچرکرده. گله کردم ازخانم که چرا به من نگفتید مشکل تان این است؟ جک زدم زیرماشین. چرخ پنچرشده را بیرون کشیدم وچرخ زاپاس را جای آن بستم. دیدم پیرمرد ظرف آبی آورد. روی دستم ریخت. تشکرکردند وسوارشدند ورفتند. درهمه ی این احوال دونفرازبرادران ازبالای سرمراقب ما بودند. پراید که رفت، یکی ازبرادران گفت: نرفتی باهاشون؟ گفتم: من مهمان خود شما هستم. گفت: تاکی می خواهی اینجا بمانی؟ گفتم: اتفاقاً داشتم به همین فکرمی کردم. وادامه دادم: من یک کیسه خوابِ خوب درمنزل دارم شاید رفتم آن را آوردم انداختم اینجا رفتم توش. می دانستم که صحبت های مرا ضبط می کند اما چه باک؟ من که حرف پنهانی ندارم. حتی به اوگفتم: من یکبار با آقای رفسنجانی دیداردوتایی داشته ام. درهمان دیداربه وی گفتم: می خواهید رازدرهم پیچیدگی اوضاع مملکت را برای شما وابگشایم؟ علتش این است که اگربخواهیم ازدونفراسم ببریم که این دونفردرکشتن ها وضرب وشتم ها ومصادره ی اموال مردم وزندانی کردنهای بی دلیل وتاراندن مردم و ورشکستگی های بنیادین، هم سهم ونقش محوری داشته اند وهم سهم ونقش جانبی، یکی شماهستید ودیگری آقای خامنه ای. وبه آقای رفسنجانی گفتم: بیایید یک فکری برای این همه آسیب و حقوق معطل واعاده نشده بکنید.

به آن برادرِمأمورگفتم: می بینید کاربکجا کشیده شده؟ شماها که براحتی هرکه را که می خواستید داخل گونی می کردید وهربلایی که می خواستید برسرش می آوردید، ازبس خطا پشت خطا مرتکب شده اید حریف این پیرمرد نمی شوید ونمی دانید با او چه بکنید. وبه خودم اشاره کردم. وگفتم: فصل گونی تمام شد ورفت. ما دنبال قانونیم. چیزی که شماها انس چندانی با آن ندارید. وگفتم: تنها راهی که برای شما مانده این است که یا مرا بکشید وخودتان را خلاص کنید، یا تکلیف اموال ربوده شده ی مرا واین مردم بی سرزبان را که بالا کشیده اید روشن کنید وهمه را پس بدهید. گفت: بجایی نمی رسی. گفتم: ممکن است بجایی نرسم اما همین که سه روزآمدم اینجا و نتوانستید کاری بکنید خودش برای من واین مردم پیروزی است.

درراه بازگشت بخودگفتم: اینها شانس آوردند که من جمعه شب به اهوازمی روم و برای سفربه خوزستان چقدرحریصم. مهلتی است برای دستگاه اطلاعات. یا دراین مدت تکلیف مرا وخواسته هایم را روشن می کنند ووقتی برای دیداربا وزیرمعین می کنند یا به محض آمدن به تهران با کوله پشتی ام وهمان پرچم صلح ودوستی می روم ورِ دلشان. با فلاسک چای و زیرانداز و صندلی تاشو وخوردنی و چیپس وماست موسیرواینجورتنقلات.

 محمد نوری زاد

پانزدهم آذرنود ودو – تهران