اشاره: 

سلام دوستان. امروز هرچه کردم نتوانستم به فیس بوک و صفحه ی خود داخل شوم. احتمال می دهم صفحه ی فیس بوک من پرید و رفت. گرچه این اواخر رسیدگی به مطالب فیس بوک وقت قابلی از من می ستاند با این همه ظاهراً من برگشتم بخانه ی سایت خود. تا مگر صفحه ای جدید راه اندازی کنم. فعلا که اینجایم. در سایت. اگربهردلیل صفحه ی فیس بوک من قابل برگشت نبود یا هک شده بود یا هرچه که هست و هرچه که نیست، من گزارش سفر به خوزستان خود را درهمین سایت منشتر می کنم.

یک پیشنهاد: 

پیشنهاد می کنم ابتدا نوشته ی مرا مطالعه کنید و سپس به تماشای فیلم شتاب فرمایید. چرا؟ چون نگران اینم که درلمس پرپر زدنهای من برسرجنازه ی پسرم، به برداشتِ دیگری متمایل شوید وشیون های جگرسوزِ مرا درنیابید. این نوشته  – بنا به اقتضای زاویه ی نگاهی که اختیارکرده ام – کمی به درازا انجامیده. تحملش کنید و مرنجید وتا انتها بخوانیدش.

و اما نوشته ی من:

درسفربه کرمانشاه، ازمسیراسلام آباد وکوزران وگهواره وکرند وسرپل ذهاب به قصرشیرین می رسم. داستان شهرهای این مسیروداستان قصرشیرین وخستگی های عاطفی و وادادگی های اجتماعی واقتصادی وسیاسی اش بماند برای بعد. با شما اما می خواهم ازگیلانغرب بگویم. شهربن بست های مدنی. و: زد وبست های ویرانگرونامردمانه. شهرجارو نشده. شهرخاک آلود. شهرنفس بریده.

جاده ی قصرشیرین به گیلانغرب را شبانه طی می کنم. جاده ای مخروبه وباقیمانده ازسالهای جنگ که گویا مرمت وبازسازی نیزنشده. عبورازاین جاده ی فرسوده وآکنده ازچاله ها ودست اندازها آنهم درشب، بیشتربه عبورازیک قهقرا شبیه است.

بعد ازیک ساعت به گیلانغرب می رسم. شما بگوشهری بی بزرگتر. شهری رها مانده. شهری ول معطل. شهری همینجوری. ونماینده ی این شهردرمجلس را شما بگو: مرعوب. بگوخفیف. بگوفرش پهن کنِ زیرپای مأموران اطلاعات وسپاه. بگومردی همینجوری، که یک وقتی درپیشگاه خدا وخلق خدا سوگند خورده که همه جوره پای حق وحق خواهیِ مردمان سراسرایران وبویژه موکلین گیلانغربی اش ایستادگی کند اما با دوپای خود برسرسوگندِ خود می رقصد. حالا شما بپرس من چرا ازمیان همه ی مسئولان واداده ی شهرپتکِ قلم خود را برسراین نانماینده می کوبم؟ خواهم گفت.

مستقیم به دیدارخانواده ای می روم که مردش سالها درجبهه ومناطق جنگی جنگیده وحضوری هشت ساله داشته. این مرد معلم است. اکنون اما بازنشسته است. درسیمای خسته اش، عبورسالیانه ی غبارگچ، وتق وتقِ نوشتن برتخته سیاه، وقیژوقیژمیزوصندلی های زهواردررفته، وپرسش ها وپاسخ ها، وبرکشیدن فهم ها، وجریانِ علم، و شوقِ آموختن به دانش آموزانِ محروم وجنگزده وبی پناه منطقه را می بینم.

باورکنید من درنوشتنِ “حالِ” این مرد کم آورده ام. وبرای این که مختصری به حس وحال وفهمش نزدیک شوم، با تمام توان ازریسمان چیزی به اسم ” بی کسی” آویخته ام. شما کمکم کنید تا به درون این مرد راه یابم. دست مرا بگیرید و مرا به دخمه های تاریکِ دلِ خونین این مرد راهم دهید. این مرد، یک احساس بزرگِ چاقوخورده است. یک غرورخاکمالی شده. یک نخلِ ازکمرشکسته. این مرد عین درد است. یک درد چکش خورده. یک نعره ی بی مخاطب. یک سوزِمانده در درون. این مرد، شهروند درجه ی چندم جمهوری اسلامی ایران است. چرا که هم کُرد است هم سنّی وهم بی کس وهم معلمی دربن بستِ مرزی. همسرش نیز. همسراما هنوزنتوانسته ازمحدوده ی زبان شیرین کُردی پای بیرون بگذارد. هرچه می گوید متوجه نمی شوم. مرد به فارسی اما بریده بریده ومسلط سخن می گوید. با لهجه ای که سوزسخنش را مضاعف می کند. مرد، پرپرمی زند تا با شتاب، هرآنچه را که بارها وبارها درمرامِ خراش خورده ی پدری اش مرور کرده برمن بیفشاند.

می گوید: سی سال نان معلمی به این خانه آورده ام. نان انصاف وسرفرازی. نان ادب. نان مردانگی. نان پاکی. نان شرف. می گوید: دو پسردارم. محمد جواد و محمد صادق. می گوید: می خواهم برای شما ازمحمد جواد بگویم که نابغه است. نازاست. درکنکورسراسری رتبه اش دویست شد. ازهمه ی رشته ها و دانشگاههایی که می توانست برود، شیمیِ دانشگاه اصفهان را برگزید. بیست واحدِ درسی اش را اگربگذراند مهندس می شود. می گوید: پسرم محمدجواد، یک گل است. به کُردبودنش می بالد. جوری که اغلب با لباس کُردی به دانشگاه می رود. فعال فرهنگی است. دوستدارطبیعت. دوستدارانسان و انسانیت. نازاست بخدا آقای نوری زاد. مهربان است. زیباست. لاغروشیرین چهره و شیرین سخن است. خلاصه خوردنی است. من که پدرش هستم با نگاه او را می خورم. صحبت که می کند ازکلامش گل می بارد. صحبت که می کند ازاوجزادب و اخلاق واحترام ودانایی نمی شنوی و ازرفتارش هم جزبزرگی و بزرگ منشیِ شرافتمندانه. وادامه می دهد: بپرسید چقدرعمرکرده این نازدانه؟ وخودش با نهادن انگشتان دست راست برپهنای دست چپ پاسخ می دهد: بیست وسه سال آقای نوری زاد.

 نفسی تازه می کند وزانو به زانو می شود ومی گوید: یک روزکه ازاصفهان آمده بود اینجا تا به ما سربزند، ازدادگاه تماس گرفتند که پسرت را برداربیار. بردمش. داخل نشده قاضی نه گذاشت و نه برداشت وبرسرمان هوارکشید: می دهم پسرت را به اشد مجازات برسانند. پرسیدم چرا آقای قاضی؟ یک نگاهی به این چهره ی نازنین بینداز. گفت: نشانت می دهم چهره مهره یعنی چی! سی میلیون تومان وثیقه صادرکرد ومارا به اصفهان فرستاد. دراصفهان من بیرون ماندم ومحمدجواد را بردند داخل. کجا؟ ستادخبری اطلاعات اصفهان. نصف روزداخل بود ومن بیرون پابپا می شدم وصدای کشیده ها و فحش ها و نعره های بازجوها را می شنیدم. وقتی آمد بیرون دیگر ازآن چهره ی با نشاط خبری نبود. گفت: بابا اینها ول کن نیستند. اینها مرا خواهند کشت. ستاد خبری ما را فرستاد به دادگاه خمینی شهر. فردایش رفتیم خمینی شهر. نصف روزبه معطلی و توهین وناسزا گذشت تا این که گفتند برگردید به همان ستاد خبری اطلاعات اصفهان. اینجا بود که محمد جواد به من گفت: نمی گذارند من از ستادخبری سالم بیرون بیایم. برگشتیم اصفهان منزل اقوام. فردا شد. به ما گفته بودند سرساعت نه صبح بیایید ستاد خبری. من ساعت هشت رفتم از منزل بیرون چیزی بخرم. برگشتم دیدم محمد جواد نیست. پرسیدم کجاست گفتند با عجله رفت بیرون. شاید تلفن زده بودند بیا فلانجا او هم رفته بود. زدم بیرون.  همه ی خیابانهای اطراف را گشتم. چهل دقیقه ی بعد دیدم یک عده دورهم جمع شده اند. رفتم جلو دیدم محمد جواد پخش زمین است وغرق خون. واویلا. سه تا سوراخ توی کله اش بود. مچ دودستش را ازچند جا شکسته بودند. بدنش آش ولاش بود. جنازه ی خونینش را روی دست گرفتم. بوی بهشت می داد. دیدم نمی توانم. نا نداشتم. گذاشتم زمین. خودم را زدم. به زبان کُردی شیون کردم. هوارکشیدم.  شنیدم که یکی گفت: خودش را ازپل پرت کرده پایین. کسی که ازپل پایین بیفتد کله اش متلاشی می شود. کله ی پسرمن سالم بود. هم کله اش هم فکرش. چرا خودش را بکشد؟ من پسرم را بهترازهمه می شناسم. اوبیست واحد تا مهندسی فاصله داشت. خودکشی یعنی چه؟ پسرمرا باید می کشتند تا عبرت دیگردانشجویان شود. قرعه را به اسم پسرمن انداخته بودند. یک پسرشهرستانیِ بی کس. با پدرومادری که صدایشان بجایی نمی رسد.

داستان پدرمحمد جواد پرنداخ را درهمینجا بپایان می رسانم. حال خوشی ندارم. ازوقتی فیلم کوتاه شیون های این پدررا برسرنعش محمد جواد دیده ام، لحظه ای آرام ندارم. حس می کنم این خودمنم که برسرنعش پسرم اباذرهوارمی کشم و مردم بِرّوبِرّ تماشایم می کنند. کاش آقای خامنه ای هم احساس مرا داشت. وخودش را برسرنعش مجتبی می دید. با مردمانی که بِرّوبِرّ تماشایش می کنند. احساس ما کجا و احساس این معلم بازنشسته ی هشت سال جنگ کرده و جنگزده کجا؟ “محمد جواد پرنداخ” ازکشته های خاموش سال هشتادوهشت است که بدست اطلاعاتی ها ازپا درآمد تا دانشجویان دانشگاه اصفهان حساب کارخودشان را بکنند. نماینده ی گیلانغرب با رییس اطلاعات گیلانغرب به خانه ی این معلم بازنشسته می روند و به اصرار ازپدرمی خواهند که نحوه ی کشته شدن محمد جواد را “خودکشی” اعلام کند.  تماشای این فیلم را به همه توصیه نمی کنم. آنکه دراین فیلم غرق خون است و خودش را می زند وبه زبان کردی هوار می کشد همین پدراست. بقول جوونها: برو تو حسّ وحال مردمِ تماشاچی!

http://sepehr1970.wordpress.com/tag/%D8%AA%D9%88%D8%B6%D9%8A%D8%AD%DB%8C-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%A7%D9%86%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%A8-%D9%81%D9%8A%D9%84%D9%85-%D8%AE%D9%88%D8%AF%D9%83%D8%B4%DB%8C-%D8%AC%D9%88%D8%A7%D9%86/

 محمد نوری زاد 

چهاردهم آذر نود و دو