وی ازمؤسسین “سازمان حقوق بشرکردستان” است. وپیش ازآن: سازمان اتحاد برای دموکراسی درایران را پی ریزی کرده بود. فعالیت ها ونوشته های این مرد، دریک نظام منطقی ومعقول با جانبداری وسپاس وتقدیرمواجه می شود. وما، نه این که هرنوشته ی مختصروهرسرفه ی ناگهانی را به چارستون برقراری مان ربط می دهیم، پس چرا ازفعالیت های مدنی یک کُرد تحصیل کرده ویک ایرانی دردمند برنیاشوبیم!

محمد نوری زاد
یازدهم آذرماه سال نود ودو

آنچه که بچشم دیدم بسیار درد آور است. این که: هیچ برنامه ای – تآکید می کنم: هیچ برنامه ای – برای روفتن و پاکسازی مناطق مرزی از مین های گمشده در دست اجرا نیست. تا می پرسی: تکلیف این مین ها چه می شود، می گویند: داریم مطالعه می کنیم. فاجعه نیست؟ بیست و پنج سال ازجنگ سپری شده اما مردمان مرز نشین ما مرتب و بی وقفه کشته و زخمیِ مین ها و خمپاره ها و گلوله هایی می شوند که دزدانه خود را در جاهایی پنهان کرده اند و چشم براه تنها یک تلنگرند. هنوز نیز هستند هزاران مین و خمپاره و گلوله ی عمل نکرده ای که در نقاط مرزی کشور مخفی اند تا مأموریت خود را به انجام برسانند. کدام مأموریت؟ دریدن دست ها و چشم ها و پا ها و سینه ی رهگذران. این مین ها همگی به یک تکان و ضربه ی مختصر محتاج اند.

یکی از خواسته های منِ نوری زاد برای ساکنان نوار مرزی فعلاً و عجالتاً این است که: آهای مآمورین خدا شناس، لطفاً به پای جوانان ما بزنید. ونه به سرشان. منِ نوری زاد اگر بتوانم همین یک خواسته را به بزرگان تصمیم گیر بقبولانم، جان صدها نفری را که قرار است بعد از این به جمجمه شان شلیلک شود نجات خواهم داد.

ایکاش بزرگان تصمیم گیر، به انسان – آنگونه که هست – بها می دادند. می گویم: این جوانان را نه یک تهدید در مرز، بل یک فرصت در مرز باید دانست. اینها را همین که در مرز هستند باید قدر دانست و ممنونشان بود. چرا یک مرز نشین، امتیازات ویژه ای برای تدوام حضورش در دوردستهای این کشور فلک زده نداشته باشد؟ درهمه جای دنیا، به مرز، بصورت یک فرصت نگاه می کنند. درکشور ما اما مرز، یک تهدید است که با آن باید با گلوله و مین و شلیک مستقیم به جمجمه و ارعاب و فشارهای امنیتی مواجه شد.

همچنان شلیلک
مرا ببخشایید که ناگزیرم به مسئله ی کشته شدن جوانهای منطقه ی اورامانات بیش از مطالب و موضوعات دیگر بپردازم. در اینجا جان انسانها بسیار ارزان و مفت است. یک چند وقتی است که حال خوشی ندارم. چرا که چندی پیش با یک جوان پاوه ای دیدار داشتم. گرچه سه چهار روزی ازاین دیدار می گذرد اما من همچنان درگیر آنم. ماجرا این است: دو برادر تعدادی تلفن همراه را بسمت تهران قاچاق می کنند. با دو اتومبیل. در جاده ی ساوه مورد تعقیب یک اتومبیل ناشناس قرار می گیرند. هردو فرار می کنند. اتومبیل مشکوک به طرف برادر راوی – برادر جوانی که این داستان را برای من تعریف کرد – شلیک و او را متوقف می کنند. و اتومبیل را خودش را نیز چپ و واژگون. تعقیب کنندگان جلو می روند و به سمت کله ی برادر شلیک می کنند و مغزش را روی داشبورت اتومبیلش می پاشند. جوان چپ کرده را بیرون می کشند و از کنار اتومبیل برادر متلاشی عبورش می دهند و به زندانش می اندازند. با دریافت وثیقه ای سنگین به او اجازه می دهند که در مراسم خاکسپاری برادرش شرکت کند. جوان می گداخت. که هفته ی گذشته پدر پیرم را برای جراحی چشم به کرمانشاه بردم. با کلی هزینه جراحی اش کردیم. اما با مادرم ازبس گریه می کنند باز چشمش خراب شده. همسر برادر حامله است. خانه اش نیمه کاره مانده. برای من احضاریه آمده که به زندان برگردم. من اگر زندان بروم اینها همه ازهم می پاشند.

اینها نمونه ای از آسیب های جاریِ مناطق مرزی است. علاوه بر کارمندان و کارکنان دولتی و کاسبکاران شهرهای اصلی، جوانان کولبر و قاچاقچی یک واقعیت این مناطق اند. من وقتی می شنوم که سرداران سپاه میلیارد میلیارد قاچاق می کنند و برای خود اسکله های آشکار و پنهان و ورودیه های مرموز و دستی گشاده بر هست ونیست کشور دارند، چگونه می شود این جوانان به راحتی به خون غلتند و کسی به دادشان نرسد؟

این مزار جوانی است به اسم : جهانگیر قادری. که مستقیماً توسط سرهنگ دوم خودی از پای درآمده. اینجا نزدیک غار معروف ” قوری قلعه ” است. در این مزار، دو برادر به اسم سرچل شاهمرادی پانزده ساله و بیژن شاهمرادی بیست و دوساله آرام گرفته اند. باری که سرچل پانزده ساله بدوش داشته، یک دستگاه تلویزیون بوده و بار بیژن یک حلقه لاستیک. جنازه ی سرچل را خیلی زود پیدا کردند اما جنازه ی بیژن بعد از شش روز پیدا شد. هردوی اینها به تیر مستقیم یک گروهبان از پا درآمده بودند.