راستش را بخواهید شهر سقز را افسرده یافتم. بسیار. شاید رازافسردگی اش تنها دراین نباشد که بشدت فقیراست. که هست. بسیارنیز. ونه این که بیکاری واعتیاد درآن عربده می کشد. که می کشد. لجوجانه. ونه این که پریشان و دلمرده است. که این دلمردگی را درچهره ی کودکانش نیز می شود مشاهده کرد. بل زخم سقز به حجم سنگین تحقیری مربوط است که براو آوار کرده اند. سقزاز سوز تحقیری که براو می بارد می سوزد. تحقیرچه؟ این که باورش ندارند وهویتش را انکارمی کنند وهمزمان بضرب و زورازاو می خواهند که سکوت کند و دم برنیاورد ولبخند نیزبزند.
آقایان، خانمها، عالیجنابان، سقز را دریابید. این را بشما هشدار می دهم. سقزخودش را واداده است. مثل قایقی که تخته هایش به چند میخ زنگ زده بند است. ترمیمش کنید. نه فرمایشی و نمایش گونه. سقز را باورکنید. نه این که از او بخواهید یا مجبورش کنید تا پای برگه ی بی هویتی اش را امضاء کند.
آقایان، خانمها، عالیجنابان، من مشاورشما، بجای ضرب و زور، هویت سقزرا و نیازمندی هایش را و آزادی اش را و بایستگی هایش را و شایستگی هایش را باور کنید. همین. آنگاه بایستید و تماشا کنید سربرآوردنها و سرفرازی هایش را. مگراین که شما را بدین سرفرازی ها نیازنباشد.
صبح بیست و پنجم آبان نود و دو- سقز