اگر به گورستان تایله ی سنندج رفتید حتماً از مزار برادران ناهید دیدن کنید. من خود درهمین گورستان بود که به مزار این دو جوان برخوردم. دو جوان. دو برادر. یکی احسن ناهید و دیگری شهریار ناهید. احسن بیست و دوساله بوده و دانشجوی مهندسی دانشگاه پلی تکنیک. و شهریار بیست ساله بوده و دانشجوی پزشکی دانشگاه تهران. این هردو را درهمان روزهای نخست انقلاب با چشمانی بسته از یک بازداشتگاه به فرودگاه سنندج می برند و درهمانجا سرپا دادگاهی و اعدامشان می کنند.عکس اعدام دستجمعی شان در اینترنت هست. عجبا که برادربزرگتر روی برانکارد خوابیده بوده. اما چه فرقی می کند؟ مگر نمی شود به یک جوان زخمیِ خوابانده شده روی برانکارد تیراندازی کرد؟ تاریخ اعدامشان پنجم شهریور سال پنجاه و هشت است. سوز و شرمی بزرگ از تماشای این سنگ قبرها به جانم می دود. ازخود می پرسم مگر دو جوان بیست ساله و بیست و دو ساله تا چه اندازه می توانسته اند هیمنه ی انقلاب اسلامی ما را به خطر بیاندازند؟ وبعد بخود می گویم: مبادا در فردایی – درهمین نزدیکی ها – به خطاکاری های امروزمان نظر بیندازیم و شرمی بزرگ بجانمان بدود. که شرم را اگر بتوان مداوا کرد، یک عاطفه ی تیر خورده را چگونه می شود باز آورد؟