درنظردارم ازشهری به شهری و ازروستایی به روستایی دیگرسفر کنم. با پای پیاده. یا با اتومبیل ها و اتوبوسهای گذری. یا با هر وسیله ای که مرا به شهر و روستای شما برساند. به نیت آزادی همه ی زندانیان سیاسی، و سه عزیزی که زندانیِ نامهربانی ها هستند و ما کلاً فراموششان کرده ایم وبی خیالشان شده ایم.

اگردرحین عبورازجاده ای، یا کناره ی شهری، یا باریکه راهی روستایی، چشمتان به پیرمردی افتاد که لنگ لنگان پیش می رود و پرچم سفیدی به کوله پشتی اش بند کرده و روی آن نوشته: سفرصلح و دوستی، بدانید که او منم. من آنقدر به این سفربزرگِ کشوری ادامه می دهم تا خبرآزادی همه ی زندانیان سیاسی و این سه تن به من برسد. پس انتهای سفر من: آزادی است.

من دراین سفرهای چند بچند، بنا برآشوب وآشفتن ندارم. هرگز. و قصدی نیز برای تشویش اذهان و بهم زدن اوضاع شهرها و روستاها ندارم. مطلقاً. چرا که دراین سفر، جمعیتی با من نیست. تنهایم. آری تنها. عنوان سفرمن “صلح ودوستی ” است. وکسی که پرچم سفید صلح را بالا برده، ازآن برای برآشفتن اوضاع سود نمی برد و درپس آن سنگرنمی بندد. پس مأموران امنیتی کاری به کارمن نداشته باشند. وراه را برمن مبندند. که من دراین سفر، بنا برصلح وآشتی دارم. همان جوهره ای که جامعه ی امروز ما سخت ازآن تهی است، وسخت نیز بدان محتاج.

دوچرخه سواران وشناگران وهنرمندان ودیگرانی که به انجامِ سفرهای دشواروپیمودن مسیرهای متفاوت همت می کنند، هریک به قصدی ونیتی و آرزویی قدم درراه می نهند. قصد من دراین سفرهای متوالی، گسترش لبخند است. برکشیدن ادب است. بها دادن به خرد وخردمندی است. من می روم تا بقدربضاعت اندکم برشهرها وروستاها لبخند ببارم. پیش پای ادب هموطنانم زانو بزنم و رواج خردمندی شان را التماس کنم.

اگردرهرکجا چشمتان به پیرمردی افتاد که کوله به دوش و پرچم به دست، دست گدایی اش را به سمت شما درازکرده، ازاو مهراسید و روی برمگردانید. در کف دستش سکه ای ازلبخند وادب وخردمندی بیندازید. که این هرسه، حتماً به آزادی می انجامد.

محمد نوری زاد

هجدهم آبانماه سال نود ودو – تهران

https://www.facebook.com/m.nourizad