حسین جان، درکشوری که آزادگی را به دخمه های نامردمی فرو فشرده اند، من چرا برای تو گریه کنم؟ پس من نه برای زخم های تو بل برای همین آزادگیِ محبوس دردخمه های شقاوت می گریم. درکشوری که بدیهی ترین مقدمات انسانی را به لجنِ بد بوی عربده های بی ادبی آلوده اند، من چرا برای تو بگریم؟ گریستن برای تو، یعنی ندیدنِ شمرها وخولی ها ویزیدهای این زمان. ومن، حتماً جفا کارخواهم بود اگریزدیان این روزهای سرزمینم را رها کنم و به کینه توزی آنانی خیزبردارم که قرنها پیش برتو واهل تو بلا باریدند؟

حسین جان، باورکن کربلاهمینجاست. ما اینجا به دست کسانی کشته وغارت و زندانی می شویم که فریاد اسلامخواهی وصدای غلیظ قرآن خواندنشان گوش ما وگوش فلک را کرکرده است. به این نتیجه رسیده ام که ای حسین عزیز، دشمنان خونی تو، حداقل به مختصاتی از جوانمردی پای بند بودند. دشمنان تو ای حسین بزرگ، هرگزبه ناموس تودست نبردند. آنان برای ظاهرسازی هم که شده، اموال ربوده شده ی خویشانت را بدانان بازگرداندند و خود آنان را با عزت و احترام به موطنشان بازگرداندند. دراینجا اما بیرق بدوشان اسلامی، به ناموس وآبروی ما دست می برند و با ما آن می کنند که مطلقاً دشمنان تو با تو وبا اهل تو نکردند.

دیروز حسین جان، بانویی با چشمان گریان نزد منِ نوری زاد آمد و از روزهای تلخِ زندان خود گفت. این که درزندان ودرشب ها و روزهای هولناکِ بازجویی به بدن او دست کشیده اند. چندی پیش نیزبانویی دیگر. که اورا و دخترانش را برهنه ی برهنه کرده بودند. اینها را حسین جان بیفزای به هزارهزارکشته ی بی دلیل. وبه اموال مصادره وغارت شده. وبه آبروهای ریخته شده. وبه عمرها واستعدادهای تباه شده. پس من با اجازه ی خودت، و برخلاف سالهای گذشته، برای تو عزاداری نمی کنم.

آنجا که حاکمان ما، با فریب مردم وهدایت آنان برای عزاداریِ تو، گریبان خود را ازمهلکه ی شقاوت بدرمی برند، ما چرا شمرها ویزیدها وخولی های دم دست را وابگذاریم وبه سراغ کسانی برویم که درخاطره های محو ما می لنگند؟ آنهم درست درحالی که اشقیای حیّ وحاضر، دمِ دست مایند و برای روفتنِ دارایی های فردی و جمعی ما برطبل های ناکسی می کوبند. این بگویم وبگذرم حسین جان که اگردشمنان تو به اسم اسلام، تورا واهل تورا ازدم تیغ گذراندند، اشقیای ما درلباس توو جد تو وشجره ای که ازتو برای خود آراسته اند، به برهنه کردنِ ما از اخلاق و مال وجان شلتاق می کنند. با این حساب حتماً با من هم رآی هستی که عزاداری برای تو، درست همان است که حاکمان شقیّ ما می خواهند. من صدای تو را می شنوم که ازدل تاریخ فریاد برمی آوری که: حق مرا رها کنید و برای احقاقِ حقوق تباه شده ی خود خروج کنید وبرسروسینه بزنید. پس من همین می کنم که تومی خواهی.

محمد نوری زاد

شانزدهم آبانماه نود ودو – مصادف با سوم محرم 1435- تهران