با سلام و احترام خدمت دوست عزیزم جناب آقای محمد نوری زاد

بعد از اینکه شما فراخوان داده بودید و مستقیماً ازشیعیان ایران و جهان دعوت کرده بودید که در نجاست روبی ازساحت انسانیتی که درایرانِ اسلامی به حاشیه رفته و بر چهره اش غباری از آسیب های بی خردی نشسته با شما همراه شوند به فکر فرو رفتم. چند روز بعدش که دیدم دکتر محمد ملکی نیز به فراخوان شما پاسخ مثبت داده اند تصمیم خود را گرفتم و مصمم شدم که در این کار خیر که شما آغازگر آن بوده اید من هم سهیم باشم.

 

در میان آشنایان خود در شهر تورنتو هنرمندی را می شناختم که بهایی بود. با ایشان تماس گرفتم و پشت تلفن خطاب به این هنرمند عزیز گفتم که من و دوستم برای دیدار با شما و خوردن و آشامیدن از آنچه شما برای ما تدارک دیده اید خواهیم آمد و توضیحی در مورد این فراخوان شما دادم. قرار و مدارها گذاشته شد؛ تا اینکه چند روز پیش به همراه دوست خوبم سیاوش بهمن که دستی بر عکاسی دارد و خود نیز فعال حقوق بشر است به دیدار خانم “پروانه رادمرد” و همسر ایشان “افلاطون رادمرد” رفتیم. سر راه هم به نشانۀ عذرخواهی  شیرینی گرفتم. به گرمی از ما استقبال نمودند. پس از سلام و علیک به شوخی و جدی گفتم که آمده ایم تا از شیرینی های خوشمزه شما و میوه هایی که بر روی میز گذاشته اید بخوریم. شما هم از شیرینی ما بخورید. لطفا اگر می شود چایی هم بیاورید. خواستم با این کار بگویم که آنچه یک شهروند بهایی به بهای دسترنج خویش به دست می آورد نه تنها حرام نیست که حلال حلال هست؛ آنچه حرام است رانت ها و پول های بادآوردۀ برادران قاچاقچی سپاهی و سودهای حاصله از انحصار صادرات و واردات این کالا و آن کالاست.

مصیبتی که بر این دو عزیز رفته بود واقعا دل هر انسانی را به درد می آورد. صبوری و متانت را در چهره اشان می شد دید. اموالشان را توقیف کرده بودند. قبر های بستگانشان را تخریب کرده بودند. ستم های فراوان دیده بودند و اکنون در کشور کانادا از آزادی و امنیت برخوردار بودند. سی و دو سال بود که از ایران خارج شده بودند. همین جا آه و اندوهی بر دلم نشست که نکند سال های دوری ام از خانه به سی برسد!!!

در ادامه آقای افلاطون رادمرد که معماری زبر دست بود توضیح می داد که چطور عبادتگاه هایشان خراب شده است. این دو عزیز از اینکه سال ها پیش اموال و دارایی هایشان را “ستاد اجرایی فرمان امام” توقیف کرده است گفتند. لحظه ای با خود اندیشیدم جلوی ستمی که اینان کشیده اند واقعا چه می توان گفت؟ گفتم: بندۀ حقیر خداوند یک مسلمان شیعه مذهب هستم که آمده ام بگویم که در اسلام خانه های مردمان را به دلیل اینکه دین و تفکرشان فرق دارد خراب و یا توقیف نمی کنند. گفتم در دین من مردگان حرمت دارند. قبر هایشان را تخریب نمی کنند. گفتم این حکومت نه جمهوری اسلامی و نه اسلامی است. به اینکه به دعوت “مهدی خدایی” دوست عزیزم که اکنون در زندان است در جلسه ای در ایران از حق تحصیل بهائیان دفاع کرده ام اشاره کردم. گفتم اساسا در نظام جمهوری اسلامی نه تنها بهایی بودن جرم است که دفاع از هموطنان بهایی هم می تواند خطرناک باشد. قرار شد بعدا نیز با ایشان دیداری داشته باشیم و شرح ظلمی را که بر ایشان رفته است را به رشتۀ تحریر در آوریم.

اما خانم پروانه رادفر در سال های دور از وطن تا آنجا که توانسته بود به عنوان یک هنرمند متعهد همراه با مردم بوده است و سختی ها و ستمی که بر مردم و به خصوص زنان ایران زمین رفته است را در قالب هنر به تصویر کشیده بود. ایشان در اوج جنبش سبز در شهرتورنتو و چند شهر دیگر نمایشگاه های آثار هنری و نقاشی بر پا کرده بود. پیش از آن نیز در نمایشگاه های دیگر هم از شکوه سرزمین ایران گفته بود و هم از ستمی که بر ایرانیان رفته است. در برخی از عکسهایی که برایتان ارسال کرده ام آثار هنری ایشان را می بینید.

حال خوشحالم که به سهم خود توانسته ام به ظلمی که بر هموطونان بهایی می رود اعتراض کنم و از ایشان دلجویی کنم. این کمترین کاری بود که از دست این بندۀ حقیر خداوند بر می آمد. سجاده آب نمی کشم که سجاده آلوده تر از آنم که تصور کنید. خدای را شاکرم که دوستی خوب همچون شما که به اندازۀ پدرم دوستش دارم به من عطا کرد. هنگام خداحافظی هم بی اجازه سلام شما را رساندم و ایشان هم از من خواستند که صمیمانه از شما تشکر کنم و سلامشان را به شما برسانم. بر شما و بر شرفتان درود و سلام می فرستم.

به امید آزادی ایران.
سلمان سیما

لینک فیس بوک نوری زاد

https://www.facebook.com/m.nourizad