باران علـی
زندانیان در زندان، بیش ازهرکجا، تشنه وگرسنه ی عدل اند. یک زندانی از دستگاه قضا، از قاضیان، از سرباز دم در، ازکوچک و بزرگ این دستگاه مگر چه انتظاری دارد؟ جز ادب و اخلاق و انصاف و درستی؟

همینجاست که نام علی به ذهن و زبان جمع کثیری از زندانیان راه می یابد .  آنان از قاضیِ اسلامی ، انتظار عدل و انصاف دارند اما مگر این چشم انتظاری بسر می رسد؟  آنجا که علی با شاکی یهودی خود به محضر قاضی می رود و چون شاهدی ندارد، قاضی به نفع مرد یهودی رأی می دهد. کدام قاضی؟ همو که خود علی او را برمسند قضاوت نشانده است. تجسم یک چنین درخشش هایی است که ما را شیفته ی علی ساخته است.

ابتدا با قاب های مقوایی، یک ترکیب ساده اما درهم فروشده ساختم. وسپس برهرقاب، اسم علی را نوشتم. کار که به پایان آمد، آن را بر دیوار سلول نصب کردم و خود برای تماشا عقب رفتم. ازدور که به علی های خود نگاه می کردم، احساس می کردم بارانی ازعلی به سلول تنهاییِ من می بارد. چه بارانی و چه طراوتی! مگر می شود درهوای بارانیِ علی نفس کشید وازاو رنگ و بو نگرفت؟
تاریخ ساخت این اثر: اسفند ماه سال هشتاد و نه
مکان: زندان اوین –  بند دو الف سپاه

جنگـل و تبـر

تابلوی بالا هم ملافه ی من بوده درزندان. اندازه اش دو متر و ده دریک متر و ده است. اسمش؟ جنگل وتبر. به تاریخ بیست وهفتم دیماه هشتادونه.

محمد نوری زاد
چهاردهم آبان نود و دو – تهران