آقای روحانی این روزها دربن بست فرساینده ای گیرافتاده است. هم ازاین روی که وی برای جذب آراء مردم شعارهای مردم پسند سرداده واکنون می بیند آن شعارها شدنی نیست واومجبوراست برسرآنهمه شعارپای بگذارد، وهم باید به چارچوبهای رهبری وقمارهای ازپیش باخته وخسارتهای بالا آمده ی سپاه وبیت ودستگاه قضا ومجلس و دولت قبلی وفادارباشد وهزینه ی آنها را ازکیسه ی مردم واز وجهه ی خودش بپردازد.

کودکان دبستانی نیزمی دانند که داستان هسته ای، یک قمارازپیش باخته بوده است. وروحانی باید به چشمان مردم زل بزند وبارسنگین این باخت بزرگ وآشوبنده را برشانه ی مردم بارکند و بدترازهمه این که همزمان نیزبا شعارهای معکوسِ حاکمیت همصدا شود وخود شعاربدهد.

وزیر امورخارجه ی آقای روحانی درست درحالی که همه ی دنیا از زیر و بالای نقش سرداران سپاه در فاجعه های جاریِ سوریه خبردارند وحتی تصاویر انکار نشدنی آن را نیز ازشبکه های جهانی پخش کرده اند، رسماً وعلناً حضور نظامی جمهوری اسلامی را درحمایت از بشاراسد انکار وتکذیب می کند. این تکذیب اگر درعرف دیپلماسی امری رایج و بدیهی باشد، دریک نظام اسلامی به فاجعه ای عنقریب شانه می ساید.

این دروغگویی مسئولان همان است که درابعاد فرهنگی وهنری واقتصادی به میان مردم راه یافته، سنگ ها را بسته و سگها را رها کرده است. مردم ما چرا دروغ می گویند؟ صرفاً به این خاطر که می بینند مسئولان توی چشمشان زل می زنند و دروغ می گویند. مردم ازهم چرا می دزدند؟ به این خاطرکه می بینند مسئولان ازآنها می دزدند. مردم درمواجهه با مسئولان چرا به ریاکاری وچاپلوسی فروشده اند؟ به این دلیل که می بینند مسئولانشان با ظاهرسازی های رقت انگیز فریب می خورند و با چاپلوسی های مشمئز کننده حال می کنند.

این بگویم و بگذرم که: حال و روز این روزهای روحانی به تازه داماد شرموک وبی دست وپایی می ماند که عروسش با چند بچه دربغل به خانه ی او آمده است. داستان قمارهسته ای که الیافِ باختش ازهمان ابتدای تأسیس در بیت مکرم تاب داده شده است، داستان حضورسپاهیان درجنگ داخلی سوریه، داستان خروج میلیارد میلیارد پول مردم به اشاره ی رهبری به هرکجا، 

داستان پرواری و حرامخواری سرداران سپاه، داستان بشوخی گرفتن حقوق مردم در دستگاه قضا، وهمین حقوق در دستگاه اطلاعات، و داستان امنیتی بودن مناسبات کلی کشور، داستان بی ارادگی واطاعت بی چون وچرای نمایندگان مجلس، داستان مؤسسات فربه و ویرانگری چون آستان قدس و بنیاد مستضعفان و ستاد اجرایی فرمان امام، داستان شعبون بی مخ های کفن پوشی که با اسم بسیجی وخودجوش جلوی چشم پلیس به هرکجا داخل می شوند و تخریب می کنند ومی دزدند و حرمت ها را می درند، داستان رهبرمسلمین جهان که درازای مسئولیت های کلانِ خود به بنی بشری پاسخگونیست اما ازهربنی بشری طلبکاراست وبهمین دلیل مطلقاً به روحانی وهفت پشتش اجازه نمی دهد قدمی بی اجازه ی او بردارند، 

داستان صداوسیمای پخمه و سرشار از دروغ وسانسورو سایررسانه هایی که زیرچترسانسوربه حیات گیاهی خود ادامه می دهند، داستان امام جمعه های بی بنیه و بی سوادی که بجای هرچه که ندارند، عربده وتعصب و دهان دریده اما دارند، داستان آن مراجعی که نمک گیربودجه های ماهیانه ی بیت خویش اند تا دزدی های کلان آدمها و دستگاههای بالاسررا نبینند اما با دیدن سازیک نوازنده و شنیدن آوازیک خواننده ومشاهده ی چند تارموی بیرون زده ی بانوان عمامه برزمین بکوبند و فریاد وااسلاما برآورند، داستان آن دسته ازطلبه های کم خردی که هرکدام خود را آیت اللهی پت و پهن می پندارند ومثل دژی پولادین راه را بر روفتن جهل بسته اند ودربرابرهرتغییرواصلاحی سینه سپرکرده اند، 

داستان بدهی ها و خسارت ها و بی آبرویی هایی که دولت احمدی نژاد بجای نهاده است، داستان نفوذ ورق پاره های تحریم به ناکجای تصمیم گیران، داستان مردمی که به شعارخواری خوکرده اند و همچنان ازآقای روحانی مطالبه ی شعارمی کنند، آری این ها همه بن بست های پیش روی روحانی اند و او را هیچ اجازه و امکانی برای عبور باقی نگذارده اند. 

محمد نوری زاد
سیزدهم آبان سال نود و دو – تهران

 

———————-

 

بعد التحریر: 

یادم رفتم بنویسم: یکی از بن بست های جناب روحانی این است که او هرگز دراندازه ای نیست که بخواهد دریک دستور اداری از وزیر اطلاعاتش بخواهد وسایل ربوده شده ی نوری زاد توسط اطلاعات و سپاه را به وی بازبگردانند. بن بست ازاین بالاتر؟ می بینید میزان قدرت یک رییس جمهور را؟

با احترام

 

.