پنج: تابلوی نقاشی با عنوان ” انسان”

واکاویِ گنجی که با انسان است، همان چیزی است که به هستی وبه عالم، معنا می بخشاید.

ازدیرباز تا کنون، عرق ریزانِ فیلسوفان واندیشمندان ومتفکران به همین مهم مربوط بوده است. که بدانند انسان کیست وچه گوهرها و چه ظرفیت هایی با اوست وقراراست چه بکند وچه تاج گلی برسرخود وبرسردنیای اطراف خود بزند.

اگر دروسعتِ یک نوشته بشود به این چیستاییِ انسان نزدیک شد، درنقاشی، دست یافتن به این مهم بسیار دور وگاه ناممکن به نظرمی رسد. چرا که ساحت نقاشی، معرض هرآنچیزی است که در قاب تصویر– وتنها درقاب تصویر- گنجانده می شود. واقعیت این است که بریک تصویر جولان چندانی نمی شود بارکرد. وحال آنکه یک نوشته، فضای فراخی برای پروازودست بردن به آسمان معانی دارد.

دوست داشتم من نیزدراین چند وچونِ بزرگ، کاری کرده باشم. ازقضا، حس زندان و زندانی بودن، درست همان حسی بود که من برای ورود به این معنای وسیع ، بدان محتاج بودم.

 سعی کردم فرازوفرود انسان را، واین که: ازکجاست وسرانجامش به کجاست درقاب خود بگنجانم. بستری از” ماهمه از خداییم و بسوی او بازمی رویم” پرداختم. وبراین بستر، رگ و پی یک هیبت انسانی پدید آوردم. وبا خطوطی، محل ارتزاق او را با همان بسترِمعانی پیوند زدم.

البته این درست نیست که من فراورده های هنری خود را به تفسیر بنشینم . شاید این تابلو می خواهد بگوید: انسان از خداست وبه سوی خدا نیز بازمی رود ودراین میان، هماره ازخدا تغذیه روحی وجسمی وهمه جانبه می شود.

اول باری که این اثر را به دیوارسلولم تکیه دادم وخریدارانه به او نگریستم، خودم ازهارمونی رنگ هایی که درکنار هم نشسته بودند، به وجد آمدم . من بی آن که خود تعمدی در انتخاب وبکار گیری رنگها داشته باشم، به رنگین کمانی از طیف سبز دست برده بودم.رنگ سبز، رنگ روییدن و رنگِ مرگ  است . عجب تنافری! هم روییدن هم مرگ. که مرگ ، در قاموس این معنا، خود، آغاز شکفتن دیگری است.

انسانِ این اثر، درکیفیتِ صورت واندام متوقف نیست. بجای برخورداری ازطیف، ازخط بهره مند است. آمیزه ای از رفت وآمد وبارش خطوط. که دراین بارانِ خط ، زیباییِ ظاهری، به حاشیه می رود و زیبایی درونی وباطنی مظهریت پیدا می کند.

اندازه: 88 در69 سانتی متر         مدت ساخت: سه روز       تاریخ : بهمن 89