عزیزانم، پس ازاین که بارها وبارها توهین وتحقیروارعاب وضرب وشتم ومدرک سازیِ بازجویانِ بی ادب را درسلول های تنگ وانفرادی تحمل کرده اید، وپس ازاین که بارها ازمعبرمخوف دادگاههای مرعوب وتحت فرمانِ اطلاعات وسپاه عبورکرده اید، وبعد ازاین که شاهد هدرشدنِ طلایی ترین سالهای بی بازگشت عمرخود درزندان های بی دلیل بوده اید، وپس ازاین که آسیب ها وآشوب های فرساینده یِ این سالهای تلخ، جان وتن خانواده هایتان خراشیده، و پس از این که زخمِ محرومیت های ظالمانه وناجوانمردانه ی شغلی وتحصیلی را بجان خریده اید، بله بعد ازتحمل این همه ستمِ مضاعف، می خواهند شما را “عفو” کنند وباقیِ ماهها وسالهای زندان شما را ببخشایند و آزادتان کنند. معتقدم این حرکت، یک بازیِ منبعث ازرفتاری ناصادقانه است. چرا که بگمان من، شما را آزاد می کنند تا با ملاتِ شادمانیِ مردم، پایه های ترک خورده ی حیثیت خود را ترمیم کنند.

پیشنهاد می کنم درزندان بمانید وبرای آزادیِ خود شرطِ ” یا همه یا هیچکس” بگذارید. این که: یا همگی آزاد می شویم یا هیچکس از زندان بیرون نمی آید. نیک می دانید که قصد من ازاین پیشنهاد، علاوه برآزادیِ زندانیان گمنام وبی پناه، آزادی جناب میرحسین موسوی وهمسرشان، وجناب کروبی نیزهست.

من تا حدودی به فرسایش های روحی وروانی، وپریشانی های معیشتی خانواده های شما آشنایم. بخاطراین پیشنهاد غیرمتعارف ازآنان پوزش می طلبم. ما اما باید به آنانی که می خواهند ما را عفو کنند بفهمانیم: آنکه باید عفو شود، ما نیستیم. بل خودشان اند. این ماییم که باید آنان را ببخشاییم واز قساوتها وزشتکاری های آنان درگذریم. وآنان اند که باید ازما وخانواده های ما وازمردم طلب عفو کنند. وما وشما ومردم، البته آنقدرانسان ووطن دوست ومسلمانیم که ازهمین اکنون اعلام می داریم: اگر رسماً از ما مردم تقاضای عفو کنند، می بخشیمشان.

محمد نوری زاد
مهرماه سال نود ودو – تهران