این روزها شما روحانیان – همگی- درمعرض توفانی ترین پرسش ها ونقدها قرارگرفته اید. چرا که فصل آزمون تان سپری شده وتک تک تان باید به خود بنگرید وجایگاه بایسته ای برای خویش دست وپا کنید. یا رومیِ رومی یا زنگیِ زنگی. یا درامتداد شقاوت، یا درساحتِ سعادت.

این نوشته ی من، می تواند هدیه ای باشد برای جمعی ازروحانیان ومراجعی که پاک اند. ودستشان بخون ومال وآبروی مردم آغشته نیست. واگربه این لباس فروشده اند، تنها به شوق پراکندن فهم وادب وانسانیت است. ونه این که ازاین لباس، بساطی برای خویش بیارایند. من با تمام ارادتم به این طایفه ی اندک امید بسته ام. به روحانیان ومراجعی که یک تنه هم بار رسالت خود را و هم بارسنگین دیگرانی را که به عهد صنفی خویش خیانت کرده اند، بدوش می کشند. روحانیانی که اگرنبودند، می شد فاتحه ی همه ی فرآورده های دینی را یکجا به دره ای ریخت وبرآن خاک افشاند. روحانیانی که برقامتِ استعداد وبنیه های فردی خویش تکیه زده اند، نه برمفتخواری وحرامخواری وخامخواری وانگل گونگی. که شوربختانه این صفات دراین طایفه رواج فراوان دارد.

ازجانب دیگر، این نوشته ی من می تواند برای بی تفاوتان وباری بهرجهتانِ روحانی، زنگ خطری باشد. که یعنی: آهای خفتگان وترسیدگان ونان به نرخ روزخورهای روحانی، ای شمایانی که هنوزبه انسان وانسانیت گرایشکی دارید اما درمفاهیم کهنه وفرسوده ودرسده های دورتاریخی جا مانده اید، همت کنید وازاین فرصتِ اندکِ باقیمانده سود برید وتکلیفِ موقفِ خود را مشخص فرمایید. یا بدین سوی کوچ کنید – بجایی که مردم وهمان روحانیان فوق الاشاره ی اندک هستند – یا رسماً به جایی بروید که بسیاری ازهم لباسان شما رفته اند ودرآنجا رحل اقامت گزیده اند. خلاصه این که ازگردونه ی نفاق ومردم فریبی خروج کنید واجازه بدهید مردم با دوتیره ازروحانیان مواجه باشند. برای چه؟ برای این که بتوانند ازاین گذرگاه تاریک تاریخی عبورکنند وبخت بخاک افتاده ی خود را برکشند وغبارازچهره ی نسل های تباه شده ونسل های برنیامده بروبند.

ونیزاین نوشته ی من می تواند سنگ قبری باشد برگورِآن جماعت ازروحانیان که قوت روزانه ی شان، خون ومال وآبروی مردم بوده وهست. سنگ قبری برای گورکسانی که بیرقِ برقراری خود را برجهالت وترس وناچاریِ مردم افراشته اند. مثل کی؟ مثل شیخ صادق رینه ای آملی لاریجانی، که درمقام قاضی القضات این کشوربی دروپیکر – بی آنکه تجربه ی یک روزقضاوت داشته باشد – خون های تباه شده و اموال بغارت رفته وآبروهای ریخته شده را ازیک سوی، وتباهکاری های سفارش شدگان وبرادران نامی خود را بچشم خود دیده ومی بیند وهمه را یکجا انکارمی کند.

مثل خودآیت الله پنداری چون شیخ علی فلاحیان. که سالهای سال درهیبت دراکولایی خون آشام به تلخ ترین شیوه ها خون ریخت وخون نوشید وپایه های نردبان هویت صنفی خود را برخون وغارت وبی آبروکردن مردم نهاد تا با پای نهادن برپله های آن، به بام هیولاگونگی برآید وبراین فرضیه ی خام خط بطلان بکشد که: روحانی نمی تواند جانی وخونخوارو آبرو ریزواهل توزیع وترانزیت مواد مخدرباشد.

ومثل شیخ مصطفی پورمحمدی که با همه ی خونهای سرکشیده اش، ثابت کند که دراین نظام هردمبیل، می شود آدم کشت وهمچنان برکرسی وزارت جلوس فرمود وبه ریش همه ی مقدرات ومسلمات انسانی واسلامی خندید ومنقل کیفوری را پیش کشید.

ومثل آیت الله ها ومراجع تقلیدی که رقص نعلینِ ملایان حکومتی را براعتبارات انسانی وتاریخی تماشا کرده ومی کنند. کسانی که نه تنها دم برنمی آورند بل همزمان به مجیزگویی زعمای قوم بسیج شده اند. چه می گویم ای خدای بزرگ؟ مثل جناب مصباح یزدی که با کشف یک فرمول انحصاری، فلسفه را با نوکری وفتاوای خونین درآمیخته است.

آقایان، این انقلاب را شما روحانیان واسلاف تان وآدمهای ساده وصادق ومفتون و کودنی چون محمد نوری زاد – که به شما اعتماد بستند – به نا کجا برده اید وبه گند کشیده اید. به نام حتمی خود دربرآمدنِ این درخت خونچکان بنگرید. فرصت فراوانی برای تعیین تکلیف تان باقی نمانده است. مدتهاست که داوران تاریخی، ورقه های آزمون شمایان را ازدست تان گرفته اند و نمره ی مردودی را پای ورقه ها وبرپیشانیِ شما نشانده وکوفته اند. دراین میان اما، مردم – آری مردم – تنها یک فرصت اندک به رسم ارفاق واتمام حجت به بخت وفهم واراده ی شما موکول کرده اند. که خود را ورسالت خود را بازیابید. یا درکنارمردم یا دربرابرآنان. اکنون این شما واین فردایی که با شتاب پیش می تازد.

دراین میان اجازه بدهید من ازروحانی ای مثل رهبرجمهوری اسلامی سخن نگویم. چرا که پیش ازاین هرچه را که لازم بوده، برسم رفاقت، وازباب اتمام حجت گفته ونوشته ام. درباره ی ایشان این بگویم وبگذرم که: اگرتا پیش ازانقلاب، ما به رفتار روحانیان تاریخی خود پُز می دادیم که: امضایشان پای هیچ سند استعماری وهیچ سند نکبت باری ننشسته، اکنون می گوییم: هیچ سند خفت باری نیست که امضای روحانیان نام آشنای ما پای آن ننشسته باشد.

محمد نوری زاد
بیست وسوم شهریورماه سال نود ودو – تهران