اشاره:
این نوشته را از آن روی منتشرمی کنم که: در بطن ومتن سادگی، ازپختگی و سلامت ویژه ای برخوردار است. این نوشته قرار است به سایت نگران و غم زده و کنجکاو نوری زاد، آرامشی از جنس باران بیفشاند. آب زنید راه را هین که نگار می رسد:

———————-

مشکل روستای ما دختران مونده از ازدواج

من اهل یکی از روستاهای شمال ایرانم.روستای ما در جنوب مرکزی دریای مازندران هست. یک روستایی که وصل جنگل هست و تقریباً منطقه کوهستانی است و از نظر جغرافیایی هم دارای پستی و بلندی بوده و اونو دردیدها بسیار زیبا نشون میده. شغل اصلی مردم روستا کشاورزی و باغ مرکباته. زمیناشونو هم در حدود پنجاه سال پیش بقول ما شمالیا جنگلو تراشیدن. یعنی درختارو قطع کردن و به زمین زراعتی تبدیلش کردن.اون موقع ها مقدار زمین برای یه نفر تقریباً خوب بود و کفاف زندگیشونو میداد. اما الان وارثان عین جگر زلیخا قطعه قطعه اش کردن. ودیگه نمیشه از طریق این زمینا امرار معاش کرد. تا اینجارو داشته باش فعلاً.

جناب آقای نوری زاد :
بقول پرفسور محمود من شما رو دوس دارم!! اما نه مث دوسی اون. چون دوسی اون بیشتر شبیه دوسی خاله خرسه هست.
از وقتی با شما آشنا شدم باید اعتراف کنم که تاثیر زیادی در مدل فکریم داشتید. تمام نامه ها و کلیپای شمارو دیدم که هیچ ، اونو به خیلیا هم اطلاع رسانی کردم.و خیلی از جملات شمارو هم در جاهایی که نیاز باشه اسفاده میکنم و تقریباً دیگه ابای از این و اون ندارم از اینکه نام شما و نوشته های شما رو بیان کنم.
تقریبا میتونم بگم تمام نوشته های سایت شمارو هر روز میخونم و گهگاهیم نظراتی میذارم. و در یک جمله شمارو به همه ی دوسانم معرفی کردم ، اونم نه الان بلکه در همان دوران اوج بگیرو ببند! و اونم این بود که میگفتم : تنها کسی که داره با زبان حقیقت حرف میزنه آقای نوری زاد هست.

آقای نوری زاد عزیز:
یه تشکر ویژه هم از شما دارم ، بخاطر زحماتی که در بیداری ما کشیدی و راه اندازی این سایت. واقعیتش اینه که آدم وقتی میخواد با شما حرف بزنه دیگه لزومی نداره چهره ی دیگه ای بگیره و بر خلاف درونش بگه بلکه با شما صادقه حرف میزنه و میدونه که شما بر خلاف حقیقت قضاوت ، و آدمو متهم نمیکنی. و گاهیم با خودم میگم بلاخره یه آقای نوری زادی هست که میشه حرفارو باش گفت. شدی سنگ صبور ملت. ویژه از شما تشکر.

اما ادامه حرفام ، روستای زیبای ما این چیزا رو هم داره:
دوتا مسجد داریم و در کنار این دوتا مسجد دوتا تگیه بقول ما محلیا و به قول شما فارسا دوتا حسینیه.که خیلی خوب درس شدن و هزینه ای تقریبا به میلیارد تومن خرج گرفته.تو مسجد گهگاهی یه ده پونزده نفری نماز میخونن اما تو تکیه یا حسینه تقریباً یه ده پانزده روز از سال یعنی از اول تا دهم و خیلی دیگه طول بکشه تا پانزدهم محرم مجلسی هست از جمعیت پنج هزار نفری این روستا.

دیگه اینکه تو محل ما “البته ما به زبان خودمون که محلی حرف میزنیم نمیگم روستای ما میگیم محل ما ، لهجه ما هم مازنیه دیگه” در چن سال پیش یه حوزه علمیه داشت که مرکز پرورش روحانی یا بقول خود این روحانیون سربازان امام زمان بود.ما از قدیم با این واژه آشنا بودیم گرچه شما چن سالیه که آشنا شدین.در فرهنگ ما وقتی میگفتن سرباز امام زمان ما ذهنمون به همین روحانیون یا به زبان محلیمون شخا می رفت اما امروزه اگه این واژه رو بکار ببرن ذهنها به یه جاهای تنگ و تاریک و تیمارخانه میره.

آره کل شخای منطقه تو روستای ما تولید میشد و سهم خود محلمونم یه چیزی حدود هفتاد هشتاد نفره.خدا بده برکت.اینا برای تکمیل علمشون به قم و یا مشهد میرفتن.البته اونایی که به قم میرفتن با کلاس تر بودن.
به یمن انقلاب اسلامی ، الان اینا به چن گروه تقسیم شدن. یه عده اشون تو سازمان های نظامی مسئول عقیدتی و از این جور چیزان.یه عده ام تو محل معروفن به اینکه اینا استاد حوزه و دانشگان. یه عده ایم کار تبلیغ انجام میدن و یه عده ایم تو کارای تحقیاتین اما چی تحقیقات میکنن خدا عالمه.بعضیا شونم شعرم میگن.چن تاشونم روحانی کاروانن و حاجیارو میبرن مکه.حتی یکیشون با افتخار میگفت ، خداوند این توفیقو نصیبش کرد که بیست و پنج سفر به مکه مشرف بشه!!

یه مقدار تحصیل کرده ی علم روزم داریم.که نه ، اونطور که باید و شاید در سطح تیم ملی نیسن.اینام اوج پیشرفتشون اینه که تو یه اداره ای مشغول کار میشن ، خونه میسازن و یه ماشینم میگیرن و وسلام نامه تمام.
طبقات اجتماعی دقیقا اینجا رعایت شده هس. فاصله بین آدمای اینجا از میلیاردر هس تا نان شب!! یعنی کسایی تو محل هسن که فقط پول نقدشون به میلیارد میرسه اما کساییم هسن که دیگران کمکشون میکنن و بعضی وقتام محتاج چنتا نونن.

در این روستای زیبای ما جوونای معتادم داریم و حتی تو ترک اعتیادم هسن بعضیا.از این موادبه روز اسفاده میکنن مث شیشه و کراک و از این مدلیا.مابقی جوونام آخرین هنری که یاد میگرن ، رانندگی موتور و خرید یک دسگاه از این موتورا و دور های زائد با موتور در دشت و جنگله. و چن تا کشته و مجروح و حتی معلول هم دادیم تو تصادفات موتوری. وگاهی که تو کوچه های محلمون راه میریم باید بالا سرمونو هم متوجه باشیم که یه وقتی از هوا موتور نیاد. یعنی اینقد زیاده موتور سیکلت. و خیلی چیزای دیگه ، که اینا تقریبا مقدمه ای بود برا اینکه یه تصویری در ذهنتون ایجاد بشه.

اما اون چیزی که منظورم از این نوشته ها بود ، اینه که تو این محلمون دخترا و پسرای زیادی هسن که به سن ازدواج رسیدن اما به علتای مختلف که عمده اش فقره نمیتونن ازدواج کنن. باز تا حدودی پسرا بلاخره بخاطر حاکمیت مدل فرهنگی جامعه یه روزی ازدواج میکنن با هر سختی ، اما دخترا نه.

یه آمار سرانگشتی که گرفتم دیدم یه چیزی حدود دویست نفری هسن که اینا سن ازدواجشون بالا رفته اما کسی نمیاد باشون ازدواج کنه.همه شون چادری با متانت ، و خیلیم مظلوم.ب عضی خانواده هارو میشناسم که دوتا یا سه تا دختر ازدواج نکرده دارن.و دخترایی که به سن پیری رسیدن و از دنیا رفتن.به این تعداد اضافه کنین زنانی که شوهرانشان به علتهای مختلف از دنیا رفتن و همینطور زنانی که از شوهرانشان طلاق گرفتن. طلاقم دیگه قبحشو از دس داد تو محلمون. و دیگه اگه کسی بشنوه مثلا فلانی و فلانی دارن از هم جدا میشن کسی تعجب نمیکنه.البته اینا غیر از دخترانین که هر چن وقت دارن ازدواج میکنن.

با این توصیفات جناب آقای نوری زاد
کی یا کیا باید این مسائل و مشکلاتو حل کنن؟ اینا واقعاً گناه دارن.خیلی مظلومن.بعضیاشون هیشکسو ندارن که مسائل معمولشونو حل کنه.حتی یه پیرمردی وقتی داشت می مرد ، تا لحظه ی آخر نگران دخترش بود.حتی نتونس راحت بمیره. شورای محلمون آخرین فعالیتش اینه که چن تا نامه امضاء و مهر کنه و توان انجام اینکارا رو نداره.و آخرین شاهکارش ، تقاضاهای کتبی هیزم و توک “قیم شاخه های پرتغال” رو پس از امضاء و مهر به جنگلداری منطقه میفرسه.

پول دارای محلمون که به برکت اتصالشون به نمایندگان وقت مجلس و با اسفاده درست و به موقع از نوسانات اقتصادی پول دار شدن ، همچنان مشغول انباشت ثروتشون هسن و اصلاً تو این فکرا نیسن.گاهی با خودم میگم کاش پول دار بودم و اعلام می کردم هرکس با اینا ازدواج کنه ، پنج میلیون و یا ده میلیون تومن بلاعوض میدم ، شاید یه چن نفری از این طریق سروسامون بگیرن.

روحانیون محلمونم ، اصولاً هر کاری که یه ذره درد سر و تنش داشته باشه درش حضور ندارن.و تابستونا که بر اثر گرمای هوای قم و مشهد وقتی به محل تشریف میارن برای ما کلاس احکام و آموزش قرائت نماز اونم با لهجه غلیظ عربی بر گزار میکنن.ماهایی که اگه دو سه دقیقه فارسی حرف بزنیم چونه ی مون قفل میکنه اینا میخوان به ما عربی یاد بدن ، اونم غلیظ.یه بار که یکی از محلیا با خودش عهد بست هر طور شده عربی غلیظو یاد بگیره. وقتی به کلمه “عین” رسید ، فکش رفت سمت چپ و سرجاش نمی اومد!چن نفر رفتن و اینقد فکشو مشت و مال دادن تا به سرجاش برگشت.و الان که چن سال از اون ماجرا میگذره بنده ی خدا همچنان از گفتن کلمه “عین” میترسه.

نماینده های شهرمون که با صرف پول های میلیاردی به مقام خدمتگذاری ملت رسیدن ، مشغول دفع فتنه بودن و فرصت لازم این کارو نداشتن.
منم اینارو نوشتم و به ذهنم رسید برای شما ارسال کنم. گرچه شاید ربطی به موضوعات بحث شما نداشته باشه ، اما به هر حال شاید با پخش این مطالب کسی یا کسایی پیدا بشن و بخوان یه کاری انجام بدن.
بازم از شما بسیار متشکرم.

باقر ابراهیمی – 25/05/1392